Ik weet niet of jullie het wisten, maar als Duitsers gaan fietsen, is dat altijd in groepsverband en altijd met een krat bier of een fles schnaps erbij. Op elke kruising van wegen wordt er even stilgestaan en gedronken. Prosit! Op Hemelvaartsdag/ Bevrijdingsdag/ Vaderdag, 5 mei 2016, wordt dit verschijnsel in nog veel grotere mate waargenomen.
Per fiets op weg van het gehucht Barenburg naar de grote stad Sulingen (Sule-Metropole), samen met mijn eigen vrouw en mijn Duitse advocate, ontmoeten we langs de weg zeker tien groepen jongeren. Allemaal in beschonken toestand en allemaal uitermate vriendelijk. (“Moin, Nah auch mal unterwegs”). In Lindern aangekomen, blijkt er een heel groot Schützenfest (schuttersfeest), inclusief Bradwurst, Biertap en danskapel, gaande te zijn.
De Duitse werkelijkheid komt wel heel dichtbij, als we aan de rechterkant van de weg, tamelijk geïsoleerd, een groep van vijftien Syriërs waarnemen, die afwachtend gade slaan wat deze dronken jonge Duitse mensen allemaal op deze mooie zomerdag aan het doen zijn. “Die wachten af tot de Duitse meisjes dronken zijn, zodat ze die in de billen kunnen knijpen” roep ik provocerend naar mijn Duitse advocate. “Want dat is gebruikelijk in Duitsland”.
Dan blijkt echter de stelling dat politiek correcte mensen aan de rechterkant van hun blikveld stekeblind zijn, op een zeer vreemde manier op waarheid te berusten. De Duitse advocate heeft de gehele groep van Syriërs niet waargenomen. “Helemaal niet waar. Dat is weer jouw perverse- en extreem-rechtse fantasie, die met je aan de haal gaat”. Wij blijven bij onze fietsen staan en vragen of ze even terug wil rijden, om de Duitse realiteit met eigen ogen waar te kunnen nemen. Eerst sputtert ze nog tegen dat het waarschijnlijk Turken zijn of ‘Rusland-Duitsers’, maar uiteindelijk draait ze zich met fiets en al om en rijdt terug.
Ook na deze op terugtocht gebaseerde waarnemingsoperatie heeft niet het beoogde effect gehad. De Syriërs blijven voor de Duitse advocate (groenlinks raadslid, feminist, ex-activist) verborgen. Haar ogen willen niet waarnemen, wat tachtig procent der Duitsland wel ziet.
Ook tijdens de rest van de fietstocht blijft de etniciteit van de waargenomen buitenlandse medeburgers discutabel. Intussen zijn in elke gehucht en elk dorp in Nedersachsen leegstaande huizen aan op te vangen vluchtelingen ter beschikking gesteld, hetgeen het straatbeeld en de waarneembare mensen bij mooi weer doet veranderen. Groepjes drinkende jongens en meisjes worden afgewisseld met van de zon genietende vluchtelingen. Maar de advocate blijft bij haar standpunt dat dit afwisselend ‘Roma’, Rusland-Duitsers, dan wel reeds geïntegreerde Turken zijn.
We komen in de Sule-Metropole aan en eten een ijsje bij de plaatselijke Italiaan in de Langestrasse. Daarna zitten we in de zon bij de fontein van de Brunnenapotheek. De dag kan niet meer stuk. De dames praten nog wat na over de opkomst van de partij Alternatieve Für Deutschland (AFD) in de diverse landsregeringen en binnenkort ook in de bondsdag. Hoe kan dat nou? Dat zo’n partij zomaar uit het niets zoveel stemmen krijgt?
Ik zwijg. “I was blind, but now I see” zong Elvis Presley reeds in 1974.