Nazih Rustom was ooit bestuurslid van de Hamas-mantelorganisatie ISRAA in Rotterdam, maar werd daar al vijftien jaar niet meer gezien. In december 2023 werd hij in Rotterdam gearresteerd en naar Duitsland uitgewezen. Nazih Rustom wordt verdacht lidmaatschap van-, en het verschaffen van wapens aan Hamas. Sinds maart 2025 staat hij in Berlijn terecht en nu weten we pas wat hij precies gedaan zou hebben.… Continue reading
De beslissing over de vraag, in Duitsland blijven wonen of weggaan naar Nederland, werd nooit genomen. Al vierendertig jaar wordt de volledig ingerichte woning, op de zolder van het ouderlijk huis, aangehouden. Gewoon heen en weer rijden en geen beslissingen nemen.… Continue reading
Majed al-Zeer wordt geïdentificeerd als het geheime contact van Hamas in Europa.
Nu heeft Duitsland een Europees arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd.
Volgens informatie van Aftonbladet bevindt hij zich vermoedelijk in Zweden.… Continue reading
Vanaf dinsdag moeten vier vermoedelijke leden van Hamas zich in Berlijn voor de rechtbank verantwoorden wegens “lidmaatschap van een terroristische organisatie in het buitenland.” Zij zouden verantwoordelijk zijn geweest voor wapenopslagplaatsen van Hamas. De Rotterdamse Palestijn Nazih Rustom, voormalige bestuurslid van Stichting ISRAA, is één van de aangeklaagden.… Continue reading
Het nieuwe lid van het Samidoun bestuur is de Christen-Palestinist Dave Diewert uit Surrey bij Vancouver. Aanvankelijk was Dave een docent theologie op de universiteit, totdat hij enkele jaren geleden het licht zag, zijn baan opzegde en zich geheel aan de Palestijnse zaak is gaan wijden. Nu is hij zelfs bestuurslid van Samidoun.… Continue reading
Eindelijk, na jaren onderzoek, interviews en actie, verklaart Canada de PFLP-mantelorganisatie Samidoun tot terroristische organisatie. De Palestijnse organisatie tot steun aan gevangenen, Samidoun is gevestigd in Vancouver. In Duitsland is de organisatie al verboden. In Nederland is een Tweede Kamer motie tegen Samidoun aangenomen. Nu sluit het net zich!… Continue reading
Volgende week donderdag is het zover en kunnen we stemmen voor de Europese Verkiezingen. Nu we dat toch gaan doen, kunnen we net zo goed een vrouw kiezen. Als we dan toch naar het stembureau gaan, kunnen we net zo goed een Duitse vrouw in het Europese Parlement kiezen. Als kers op de taart, is het nu zelfs mogelijk op een vrouwelijke Duitse antropologe van de VVD te stemmen. Het is een zegen. Het is groter dan ikzelf. Een stem op Anna-Christina Gräfin von der Schulenburg is geen weggegooide stem!… Continue reading
Nazih Rustom, (26-07-1967, te Rachidieh Libanon) wordt er door Duitsland van verdacht, lid te zijn van Hamas, aanslagen tegen Joodse- en Israëlische doelen te hebben beraamd en pogingen te hebben gedaan wapens voor Hamas te verschaffen. Deze aanklachten zijn allemaal in de categorie “terrorisme” in het overleveringsverzoek opgenomen. Op dinsdag 6 februari 2024 diende het verzoek tot overlevering. … Continue reading
Nu wil je natuurlijk graag van mij weten: “Ken je zelf Egyptische moslimbroeders?” Met andere woorden: Kan je erover oordelen? Want het is net als bij Zuid-Afrika destijds: Je kan er alleen maar over oordelen als je er zelf geweest bent.
Nou, eentje dan. Op een mooie lentedag in 1990 reed ik in mijn auto vanuit de Noord-Duitse stad Sulingen terug naar ons dorp, enkele kilometers verderop. Opeens zag ik een man met licht getinte huidskleur langs de kant van de weg staan. Liften. Nou ja wat doe je dan? Je neemt die man mee. In die periode kwamen er veel asielzoekers naar Duitsland en die werden naar een oud distributiesysteem, dat stamt uit de tijd van de Vertreibung na WOII, over de verschillende dorpen verdeeld. Het was in die tijd normaal dat bijvoorbeeld een Libanees gezin met zes kinderen midden in de weilanden in een oude vervallen boerderij leefde. Dus het was geen raar gezicht om deze man aan de kant van de weg te zien liften.
In die tijd was mijn vrouw een sociale advocaat en verdedigde enkele Ethiopische asielzoekers in hun pogingen een verblijfsvergunning te bemachtigen. Meestal kregen ze die niet, maar het in hoger beroep gaan duurde zo lang, dat ze vele kostbare jaren van hun leven weggooiden op het Noord-Duitse platteland. Ik had een intensief contact met die asielzoekers en wilde alles weten over hun verzetsstrijd, maar ik ben er in die periode nooit één tegen gekomen die ook maar één opstandig pamflet geschreven had, of kon schrijven. Laat staan de wapens opnemen tegen een hele of vermeende dictator. Gelukszoekers. Of mag ik dat niet zeggen?
De Egyptische Asylant bleek goed Engels te kunnen spreken en vertelde mij in die korte rit naar ons dorp waar hij vandaan kwam, Egypte dus, waarom hij was gevlucht en wat zijn geloof was. Het bleek een Egyptische moslimbroeder te zijn. En of ik misschien een kopje thee lustte? Nou, dat wilde ik wel en toen bleek dat die man dus gewoon 100 meter van ons huis verwijderd op een bovenkamertje gehuisvest was. Nooit eerder gezien. Dus ik theedrinken met de Egyptische moslimbroeder.
Afgezien van de vriendelijkheid en goede verstaanbaarheid schrok ik toch een beetje van de opvattingen van de man. Hij was voor de doodstraf en hij was er van overtuigd dat de Duitsers uiteindelijk de islam als religie zouden aannemen. Ook al was ik toen nog gewoon links en vol optimistische positieve energie, vond ik dat toch wel wat te ver gaan. Maar ja, zo ver was het nog lang niet. Voorlopig was hij een asielzoeker en had ik een verblijfsvergunning.
Dit speelde zich allemaal 11 jaar vóór 11 september af, dus een directe dreiging ging er niet van de Egyptische moslimbroeder uit, maar later dacht ik er wel eens over na. Het is toch vreemd. Amerika houdt daar in Egypte een dictatuur in stand en die moslimbroeders komen als vluchteling hierheen en gaan op hun beurt weer een bedreiging voor de Westerse democratie vormen. Laat ze maar lekker daar blijven. Daarom hoop ik ook van harte dat er nu eindelijk eens in Egypte vrije verkiezingen gehouden worden, zodat dit soort mensen, hoe lekker ze ook kunnen theedrinken, weer terug kunnen naar hun eigen land.
Twee dagen hebben we er over gedaan deze plaats in Ost-Westfalen te bereiken. Dinsdag sneeuwde het nog in Duitsland en waren de straten spekglad. De rest van de dag op bed gelegen. Frustratie. Woensdag ochtend om 9.15 gingen we dan eindelijk op weg. De Prius heeft geen winterbanden. Dus met de Toyota Corolla Diesel. Gelukkig heb ik die nog niet weggedaan. Dat is namelijk een auto waar je als het nodig is, saladeolie van de Aldi in kan gooien, lekker goedkoop en dan rijdt die nog. Maar dan ruikt je auto wel naar snackbar.
Bij de Raststätte bij Bielefeld kost het toiletbezoek tegenwoordig 70 ct, maar je krijgt een waardebon van 50 ct retour. Voor de 8 bonnetjes die we in de loop der tijd verzameld hadden, kocht ik een Der Spiegel en een Die Zeit. Om weer even bij te lezen waar de Duitser zich mee bezig houdt. “Wie is er sterker? De Islam of het Christendom?” Is de titel van de Spiegel deze week. “Ga je nu eens niet de gehele tijd zitten internetten? Vraagt mijn zoon. Ik weet niet of dat verslavingstechnisch mogelijk is.
Na vier uur rijden aankomst in Minden Westfalen. Het Zwolle van Duitsland. Ik kan jullie niets bijzonders over de plaats vertellen, behalve dat mijn beide kinderen er geboren zijn. En daar ben ik Minden dankbaar voor. Parkeren tegenover de rechtbank. Advocaat Stock heeft zijn kanselarij inmiddels opgeheven. Vreemd genoeg of misschien ook wel logisch, bevind het Mindener Rotlichtmilieu zich direct tegenover de rechtbank. Ongure types op straat. Doorrijden naar Kaufhaus Hagemeier. Vier hoog parkeren. Het warenhuis in.
Iedere keer als ik in Minden ben, overvalt mij een gelukzalig Heimatgevoel en direct daarna kom ik in een Kaufrausch die wel honderden Euri kan kosten. In Eindhoven koop ik hooguit als het moet een maatpak bij de Society shop. Maar de echte inkopen doen we in Minden. Daar wordt je nog niet belazerd. Daar zeggen ze nog U tegen mij. Truien voor de kinderen. Mijn jongste zoon wil een roze trui. “Is dat wel gunstig voor jouw Streetcredibility?” wil ik van hem weten. “Roze is het nieuwe zwart” beweert hij bij hoog en bij laag. Oversteken naar de antroposofische winkel met de houten dieren en de kerststal. Twee geiten gekocht, uit solidariteit met de Q-koorts slachtoffers.
Na gedane zaken wordt betaald bij de parkeerhuisautomaat. Één Euro. Kom daar in Amsterdam eens om! Daar had ik wel 12 euro moeten betalen! Verder rijden. De Melitta-fabriek staat er onbewogen bij. We staan in gedachten even stil bij buurman Fred, die door zijn vrouw liefkozend “Mein Göttergatte” (mijn goddelijke echtgenoot) genoemd werd. En die zich Marketing-manager Verpackungsfolien mocht noemen. Nu hebben hij en zijn vrouw een ganzenboerderij in de buurt van Petershagen. Waarvan acte.
Weer thuis. Gelukkig heb ik een draadloze verbinding met het internet, doordat een buurman zijn security poort heeft open laten staan. Ik hou jullie op de hoogte.