De Duitse afdeling van de Palestijnse gevangenenorganisatie Samidoun flirt openlijk met West-Europese- en Turkse-terreurgroepen, zoals RAF, FAI en DHKP-C.
Dat Samidoun een mantelorganisatie van de Palestijnse terreurgroep PFLP is, dat is al erg genoeg. Nu blijkt dat de liefde voor geweld nog veel verder gaat.
Alfredo Cospito
De strategie van Samidoun Deutschland is dezelfde als destijds die van de sympathisanten van de Duitse herfst in de jaren zeventig. De gevangenen beginnen een hongerstaking en vervolgens wordt er gemobiliseerd rond het thema “Isolationshaft” en “Streng gevangenisregime”. Nu wordt er opgeroepen tot solidariteit met Alfredo Cospito, vanwege de “extreme isolation (41bis regime)”.
Bij alle communicatie rond gevangenen en in de solidariteitsoproepen wordt er eigenlijk nooit bij verteld, wat de geachte revolutionair nu eigenlijk uitgespookt heeft. Alfredo Cospito van de Italiaanse anarchistische organisatie FAI, werd samen met Nicola Gai in 2012 opgepakt op verdenking van het in de knieën schieten van de directeur van een atoomenergiebedrijf. Nicola Gai loopt al weer twee jaar vrij rond, maar Alfredo Cospito doet er nog even een schepje bovenop, door tegen het gevangenisregime in opstand te komen.
Wat de aanslag op een directeur met de strijd van het Palestijnse volk te maken heeft is niet geheel duidelijk, maar de jongens en meisjes van Samidoun trekken wel meer conclusies die voor de buitenwereld ondoorgrondelijk zijn. De strategie is niet nieuw.
Özgül Emre
Vorig jaar werd ook solidariteit betuigd met, Özgül Emre, de Turkse jpurnaliste die lid van een terreurgroep bleek te zijn en in Duitsland vastzit. Ook hier wordt het hele pallet aan gevangenenstrijd ten tonele gevoerd: hongerstaking, strenge isolering, weigeren een gevangenisuniform te dragen. Emre werd in Duitsland gearresteerd op grond van paragraaf §129b StGB. Dat houdt in dat leden van buitenlandse terreurgroepen in Duitsland veroordeeld kunnen worden. Emre behoort tot de gewapende groep “DHKP-C (The Revolutionary People’s Liberation Party-Front)”, een opvolger van DevSol. De groep voert in Turkije bomaanslagen uit.
Graf van Andreas Baader
Eerder liet Samidoun Duitsland al blijken over een sterk revolutionair geheugen te beschikken door de dood van de RAF-terroristen Baader, Ennslin en Raspe, op 18 oktober 1977 te gedenken. Hun opa’s en oma’s willen die “revolutionaire strijd” zo snel mogelijk vergeten, maar Samidoun is nooit te beroerd om er nog even een plasje over te doen.
Dat brengt ons tot de observatie, dat Samidoun Deutschland, als het gaat om Israël en de Palestijnen, eigenlijk nauwelijks slagkracht heeft. De leiders Khaled Barakat en Charlotte Kates zijn wegens antisemitische uitingen uitgewezen en mogen Duitsland en de EU voorlopig niet meer betreden. In plaats daarvan houdt Samidoun Deutshland zich nu bezig met het ondersteunen van terreurgroepen in Turkije en Italië en het herinneren aan de zwartste bladzijde in de naoorlogse Duitse geschiedenis.
In Nederland blijft de Samidoun-organisatie nog steeds intact, met het hoofdkantoor op de studentenflat in Uilenstede. Hoe lang nog?
De demonstratie en wake “Samen Sterk voor Palestina” van BDS Nederland en The Rights Forum, op zaterdag 13 Augustus 2022 op het Jaarbeursplein werd volgens de website van BDS NL georganiseerd door “Yayuk Palestina, een Utrechtse activiste”. Dat is het versluierende taalgebruik waar zo van houden, als we naar pro-Pal-activisten luisteren, maar wie is zij?
In dit geval valt de appel niet ver van de stam. Yayuk is de dochter van Allard de Rooi. Allard en Martijn de Rooi, een tweeling, schrijven vaak artikelen voor de Rights Forum. Ze zijn de zoons van beroemde toneelspeelster Emmy Lopes Dias.
Yayuk houdt zich als vierde-generatie-Molukse zijnde, ook bezig met het lijden van het Molukse volk. Haar moeder, de schrijfster Sylvia Pessireron, werd in 1958 geboren in Breskens, in het Molukse woonoord De Haven, dat doorgaans werd aangeduid als het ‘Ambonezenkamp’. Sylvia schrijft boeken met titels als “Tussen mensen en geesten” en “De verzwegen soldaat” en “Gesloten koffers”.
Stamboom van Yayuk de Rooi
Door middel van de “Stichting Task Force Indisch Rechtsherstel” probeert moeder Sylvia de Nederlandse overheid ertoe te bewegen de dwangarbeiders aan de Birmaspoorlijn een schadevergoeding uit te keren. Dochter Yayuk laat in 2021 door Omroep Brabant nog het volgende optekenen:
“Er is nog steeds veel onvrede over hoe de oud-KNIL-militairen destijds behandeld zijn. “Ik voel het verdriet van m’n moeder en zelfs van m’n opa en oma die ik nooit gekend heb”, zegt de vierde generatie Molukse Yayuk de Rooi. ‘Ook al ben ik zo jong, onze generatie moet dit probleem oppakken en zorgen dat er iets geregeld wordt.’ “
Nu zijn we altijd bezorgd als derde-of vierde generatie Molukkers besluiten dat ze de “dit probleem op gaan pakken”, maar ik hoop dat Yayuk net zo constructief te werk zal gaan als haar moeder.
Intussen kunnen we aan de stamboom zien dat Yayuk ook de achterkleindochter van de in de Tweede Wereldoorlog vermoorde Hilversumse wethouder David Lopes Dias is. Wat haar ertoe beweegt toch op te komen voor de Palestijnen, is mij niet helemaal duidelijk, of het zou de invloed van de verwarde geesten Allard en Martijn de Rooi moeten zijn.
Floris Wyers van het populaire Youtube-kanaal “Pure Luxe” is regelmatig op bezoek bij het ordinaire online-programma “Roddelpraat” van Jan Roos en Dennis Schouten en probeert daar steevast zijn rustige contenance te bewaren. Floris heeft intussen met zijn kanaal al bijna honderdduizend abonnees en trekt honderdduizenden kijkers met zijn bezoeken aan huizen van rijke mensen, het met een zwaard openen van champagneflessen, het zogenaamde sabreren en het rijden in dure auto’s
Vreemd genoeg profiteren de schandaleuze Roddelpraat-showmasters en de deftige Pure Luxe-snob van elkaar. Telkens als ze bij elkaar in de show op bezoek zijn, stijgend de waarderingen en kijkcijfers van beide digitale shows. De laatste keer lukte deze wederzijdse bevlekking, toen Jan Roos en Floris Wyers een drankzaak in Bergen in rep en roer brachten, zogenaamd om de beste champagne uit te kunnen zoeken.
De geboorteadvertentie van Floris Wyers
Regelmatig worden er opmerkingen gemaakt over de vermeend hoogstaande afkomst van Floris Wyers en zijn contacten met de Dreesmann-familie. Jans Roos suggereert dan steevast dat het geld voor de dure auto’s en de champagne dan wel daar vandaan zal komen.
Nader onderzoek in de archieven geeft als uitkomst, dat Floris zijn moeder inderdaad een geboren Dreesmann is. Dat is echter niet de bron van inkomsten voor “Pure Luxe”. De peperdure horloges en de wagens in de bovenklasse, die in het programma getoond worden, zijn geleend bij autodealers en het juweliershuis Schaap en Citroen.
opening door de brillenprins
Feestbeest In het miljonairskatern Quote wordt Floris Wyers in oktober 2016 nog als volgt beschreven: “Wannabee, die zich laat voorstaan op zijn familiaire banden met de Dreesmanns en zich op vrij opdringerige wijze weet binnen te fluffen op de betere feesten. Schurkt ook tegen grote jongens als Bram Moszkowicz aan, waardoor hij zijn naam als societyfiguur langzaam weet te vestigen.”
Een society-tijger, die zich omringt met dure auto’s en horloges, pocht op een rijke komaf en zijn blad Pure Lux laat openen door een prins. Hoe rijk zou hij nou in werkelijkheid zijn, vraag je dan af. De website think rich heeft een inschatting van het vermogen van Floris gemaakt. “Op YouTube geldt over het algemeen de vuistregel dat een video met 1 miljoen views je al gauw 4.000,- op kan leveren. De videos worden gesponsord door de automerken en de horloge-handelaren. Daarom schatten wij zijn inkomsten per maand op zo’n €10.000,- als hij eens per week een video uploadt.” De totale geschatte inkomsten worden dan 120.000 Euro bruto per jaar.
Huisvesting voor academici
In de vroege jaren moest Floris Wyers er heel wat voor doen om op dit inkomensniveau te komen. De eerste krantenberichten dateren uit 1993 als de student bedrijfseconomie, samen met een vriend het studenten chaufeursbedrijf “Rent-a-Driver” opricht. Het opscheppen is hem dan ook al niet vreemd. Trots wordt in verschillende landelijke dagbladen opgetekend, dat het bedrijf wel 180 studenten in het gehele land inzet. Na die tijd wordt er echter in de kranten in elke geval geen gewag van deze lucratieve bijbaan meer gemaakt.
Kort daarna richt Wyers samen met Hans Schnitzler, een anti-kraak-firma op, “Stichting Vastgoedbedrijf Academici”, dat zich speciaal op academici richt. Dat initiatief is echter geen lang leven beschoren.
Pas in 2005 horen we weer iets van Floris, namelijk als de Florisco Holding B.V. te Delft in een procedure verwikkeld raakt. Middels een arbitraal vonnis wordt dan besloten dat de BV geen Londsdale kleding via de website londsdale.nl mag verkopen.
Onder de vlag van de florisco holding bv figureren nog enkele andere bedrijven zoals: wellnessdieet.nl; wellnessmagazine.nl; wellnesstv.nl; wellnesspolis.nl; wellnesscard.nl; wellnessawards.nl; wellness.nl; bewegen.nl en wellnesstravel.com. Het thema wellness brengt ons bij een ander lucratief idee van Floris Wyers, zijnde de “Smartchair“, een geïmporteerde massagestoel. Bij elk nieuwe product komt ook weer de enorme opschepperij naar boven: “De afzet gaat werkelijk goed. In 2006, het tweede jaar van ons bestaan, verkochten we 1800 massagestoelen. In 2010 zullen dat er 5000 zijn, schat ik.”
Tegelijkertijd met de massagestoelen, begeeft Floris zich ook op het terrein van het snowboarden, met de iJoy Trilplank. “De bewegende sportplank biedt snowboarders, surfers en skateboarders de kans om – op elk moment van het jaar – de conditie en specifieke vaardigheden te onderhouden.”
Sabreren kan je leren
Toch is Floris Wyers heel gewoon gebleven. Weliswaar woont hij in de Vondelstraat-Concertgebouw-buurt tussen de machtigen en rijken, maar dan wel op driehoog in een zijstraat. Het appartementsrecht verkreeg hij door middel een combinatie van een schenking en een hypotheek. Het gehele pand kostte in 2011 nog maar 440 ton. Tegenwoordig kost één enkele etage in Amsterdam al zoveel.
Juist door de handel in luxe goederen en de video’s die Floris Wyers hierover maakt, heeft hij de laatste jaren toch nog een bescheiden succes gehad. Het is te hopen dat er iets van deze voortvarendheid op de jongens van Roddelpraat afstraalt.
Al twee jaar fulmineer en waarschuw ik tegen de radicale mantelorganisatie van de PFLP in Nederland: Samidoun. Tijdens de laatste Massenkundgebung, nota bene op het Plein 40-45 te Amsterdam, kwamen er echter dermate weinig revolutionairen opdagen, dat ik aan mijzelf begon te twijfelen. Misschien was ik muggen op olifanten aan het schieten en was de revolutionaire pro-pal-beweging minder sterk in Nederland dan ik aanvankelijk dacht.
Afgelopen dinsdag 25 oktober 2022 gebeurde er iets onverwachts. De leiders van Samidoun, Charlotte Kates en Khaled Barakat werden op Schiphol tegengehouden en terug naar Canada gestuurd. Khaled Barakat was al eens Duitsland uitgewezen vanwege antisemitische- en opruiende taal. In Schengen geldt dan de regel dat je ook andere landen niet binnen mag.
In Brussel wordt intussen door de nieuwe Palestijnse beweging “Palestinian Alternative Revolutionary Path Movement, Masar Badil”, de gehele week een “March for Return and Liberation” gehouden. Khaled Barakat is één van de oprichters van deze beweging.
Masar Badil heeft als doelstelling een “democratische seculiere staat in het gehele voormalige Palestijnse Mandaatsgebied” op te richten. De strijdmethodes ten einde dit doel te bereiken, kunnen ook de gewapende strijd bevatten. Aangezien Khaled Barakat wordt gezien als een hooggeplaatste leider van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), mogen we ons geen illusies over de vreedzaamheid van deze beweging maken.
Intussen hebben zich in Duitsland gewelddadige elementen meester van de Samidoun/Masar Badil- beweging gemaakt. Op 18 oktober 2022, de vijfenveertigste verjaardag van de dood van Andreas Baader, Gudrun Ennslin en Jan Carl Raspe in Stammheim, vonden ze het nodig deze Duitse terroristen ook nog even te eren.
PFLP Propaganda in Duitsland
De consequente houding van deze revolutionairen en de viering van deze verjaardag zal niet iedereen duidelijk zijn. In de jaren zeventig van de vorige eeuw werkte de Europese stadsguerilla nauw met de PFLP samen. In Nederland hield dat in, dat delen van het Palestina Komitee, de Rode Hulp en de Rode Jeugd in Jemen in guerilla-technieken getraind werden.
Interview met Sheila Gogol (25 maart 1942 – 18 oktober 2022) van de Liberaal Joodse Gemeente in Amsterdam. Ik interviewde Sheila Gogol voor mijn boek over de Boycot van Israël, dat ik voor het CIDI heb geschreven. Ze was toen al ziek, maar vertelde vol energie over het ontstaan van Israël, haar grootouders in Palestina en over haar ouders in de Bronx in New York. Haar bijdrage aan de dialoog tussen moslims, christenen en Joden wordt in dit interview besproken. Enkele traumatiserende ervaringen met uitsluiting worden hier niet achterwege gelaten.
Maandenlang was de website van de anti-Israëlische organisatie “Een Ander Joods Geluid” van activist Jaap Hamburger niet bereikbaar. “Blijkbaar kijkt er niemand naar”, dacht ik aanvankelijk nog. Daarom heb ik er niet eerder op gewezen. De Facebook-pagina wordt wel bijgehouden.
Nu is de website EAJG.nl wel weer in de lucht, maar op een onveilige manier. Door het voorvoegsel “http” in plaats van “https” te gebruiken, wordt het verkeer van en naar de website niet versleuteld. Een lid van deze werkgroep die aan wil loggen om iets te veranderen, zou zijn paswoord onversleuteld over het wereldwijde web transporteren. Daardoor is het voor hackers en geheime diensten heel gemakkelijk om op de website in te breken.
onveilige website van eajg
Wie wil nagaan van wie de website nu eigenlijk is en waar deze wordt gehost, gebruikt daarvoor de website “sidn.nl” en zoekt naar het domein “eajg”. Dan blijkt dat Dennis Beckers, van onderzoeksbureau De Uitkomst, de website beheert. Dennis is tevens, sinds twee januari 2018, bestuurslid van Een ander Joods Geluid. Met zijn eenenvijftig jarige leeftijd is Dennis Beckers nog een hele jonge spin in het Palestino-netwerk.
Domeingegevens van eajg.nl
Behalve de slechte veiligheidstoestand van de website Een Ander Joods Geluid, is de inhoud ook nog verouderd en achterhaald. Op de home-page staat informatie over de laatste Israëlische verkiezingen, terwijl de volgende verkiezingen al bijna weer aan de orde zijn. Het laatste evenement van EAJG heeft volgens de website in 2017 plaats gevonden.
Toch mag de voorzitter van EAJG, Jaap Hamburger, in de ‘main stream’ media uitvoerig orakelen en beweren dat critici van de Israëlische politiek monddood worden gemaakt. Hij heeft zich daarbij vooral ten doel gesteld CIDI en de Nationale Coördinator Antisemitismebestrijding tegen te werken.
De sociaal wetenschappelijk onderzoeker met een speciale interesse voor socialistische stromingen, kon altijd al terecht bij het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG), waar bijna alle pamfletten en posters uit die tijd werden bewaard. Nu heeft de AIVD ook nog de documenten over de Federatie van Vrije Socialisten vrijgegeven. Daardoor kunnen we nu ook bij de vergaderingen naar binnen kijken. Zelfs van de meest besloten vergaderingen, waarin conflicten bijgelegd zouden moeten worden, zijn verslagen geschreven.
Al voor de Tweede Wereldoorlog brak een conflict in de anarchistische-“de wapens neder”-“gebroken geweertje”-beweging. De linkse regering in Spanje werd aangevallen door de fascistische troepen van Franco. Sommige leden van de anarchistische groepen besloten naar Spanje te gaan en de gewapende strijd tegen het fascisme aan te gaan. Anderen, principiële dienstweigeraars, weigerden te vechten en keurden de gewapende strijd af. Voor de socialistische groepen en organisaties in Nederland egon de Tweede wereldoorlog daarmee al in 1933, de machtsovername door nazi’s in Duitsland of in 1936, het begin van de Spaanse burgeroorlog. In het begin van de jaren tachtig herhaalde dit tafereel zich, toen leden van de antimilitaristische actiegroep Onkruit zich in de gewapende strijd in Nicaragua mengden.
Tijdens de bezetting door Duitsland waren de antimilitaristen machteloos door de overmaat aan geweld. De gereformeerden en de communisten konden nog een zekere mate van organisatie in stand houden, zodat onderduikers verborgen en van eten voorzien konden worden. De anarchisten waren echter te verdeeld. Bovendien waren de leiders ofwel al gedetineerd, zoals Anton Constandse in Sint Michels Gestel , ofwel bevonden zich in het buitenland (Arthur Lehning).
Na de Tweede Wereldoorlog was het anarchisme nog slechts een “kritische theorie” of “het geloof de vaderen”, of “de bron waaruit ik gedronken heb”. Van de praktijk van het vrijheidlievende socialisme was echter niets meer over. In de verslagen van de BVD over de federatie van Vrije Socialisten is dan ook niets te vinden over een oplossing of een weerwoord op de conflicten van die tijd: De Hongaarse Opstand (1956) , de Suez-crisis (1956), de oprichting van de Berlijnse muur (1961), of de Cuba-crisis (1962). Ik zou de anarchistische bladen van die tijd, Recht voor Allen of De Vrije Socialist nauwkeurig moeten bestuderen om te analyseren wat daar geschreven werd. Dat zou echter al weer een heel nieuw onderzoek, zoals bij het Palestina Komitee, betekenen.
De verslagen van de geheime dienst over de federatie van Vrije Socialisten aan het einde van de jaren vijftig en begin jaren zestig, beschrijven een conflict over de zeggenschap over de krant Recht voor Allen. De organisatie wil ook zeggenschap over de redactie. Een hele periode werd de krant door de hoofdredacteur volgeschreven. Dat beviel de leden van de vergaderingen niet. Door dat conflict komt ook de tegenstelling tussen “Het Noordelijk Gewest” en de randstad naar boven. Het Noordelijk Gewest heeft de camping in Appelscha, waar de Pinksterlanddagen gehouden worden. Daar is ook het anarchistische archief gevestigd. In de randstad wonen de meer intellectuele activisten, die graag over Multatuli, Sartre en Camus discussiëren.
Door een gebrek aan praktijk en door de onderlinge ruzies, lijkt de agenda van een vergadering van de Federatie in 1961 op een agenda van de duivenhoudersvergadering. Uit eigen ervaring weet ik echter dat deze mannen zich daar helemaal niet van aantrokken en rustig een half uur over wereldvrede en het kwalijke kapitalisme konden oreren, zonder dat er een voorzitter tussen kon komen.
Nederland werd in deze periode weer opgebouwd. De vakbonden zorgden voor onderhandelingen over de CAO’s en de loonsverhogingen. Alle socialistische stromingen waren verdacht en werden in de gaten gehouden vanwege de dreiging vanuit de Sovjet-Unie en de daaruit voortvloeiende Koude Oorlog. De idealen van dienstweigeren en antimilitarisme waren niet bestand tegen zeer excessief geweld gebleken. Wat overbleef, was dromen over de glorietijd van Domela Nieuwenhuis en het in stand houden van zijn nagedachtenis.
De AIVD krijgt regelmatig verzoeken tot inzage in het persoonsdossier van voormalige activisten, die willen weten welke informatie deze inlichtingendienst over hen heeft verzameld. De bekendste Nederlander die dit heeft verzocht is de voormalige Provo Roel van Duijn. Hij heeft daarover het boek Diepvriesfiguur geschreven. Er zijn overigens ook activisten die nadrukkelijk geen inzage willen hebben. Voormalige buitenlandsecretaris van de Vrije Socialisten, Jan Bervoets, zegt daarover: “Ik weet zelf wat ik gedaan heb en het maakt mij niet uit wat anderen daarover opschrijven.
Wat mijzelf betreft, zou ik het alleen interessant vinden als er informatie in mijn persoonsdossier staat die alleen maar door één persoon verstrekt kan zijn. Ik wil mij echter niet meer teveel op het verleden richten en heb daarom ook geen verzoek gedaan. Als het gaat over opgevraagde documenten over organisaties, zet de AIVD die de laatste tijd online, zodat iedereen mee kan genieten. Daardoor kunnen we nu met de Federatie van Vrije Socialisten meelezen en leren daardoor ook meer over de anarchisten die ons voor zijn gegaan.
De anarchisten die sinds de jaren vijftig onder de naam “Federatie van Vrije Socialisten” en “Het Noordelijk Gewest (van Vrije Socialisten” optraden, werden door de voorganger van de AIVD, de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD) in de gaten gehouden. Nu zijn deze documenten ook vrijgegeven. Aangezien ik ook van 1978 tot 1985 bij deze organisaties betrokken was, heb ik met veel belangstelling de documenten bestudeerd.
Fragment De Vrije Socialist 02 01 1937
Het vroegste verslag over een vergadering van de Federatie van Vrije Socialisten, dat de Algemene Inlichtingen- en veiligheidsdienst (AIVD) heeft vrijgegeven, dateert van een dienstweigercongres in Hoogezand op 11 december 1954. In zaal Regenboog waren op die zaterdagavond tachtig jonge mensen verzameld, die luisterden naar een toespraak over dienstweigeren. De avond werd geopend door de voorzitter van de Noordelijke Vrije Socialisten.
De aanwezigen werden meteen al terechtgewezen, omdat de spreker van mening was dat vooral in de noordelijke provincies, de dienstweigeraars te weinig principieel waren en te weinig over politiek wisten. Om voor de krijgsraad een serieuze kans te maken, is het van belang de kranten te lezen en te weten wat geweld was en welke principieel standpunt de rekruut daar tegenover stelde. Het is niet voldoende voor een jongeman te dienstweigeren om jouw vader al dienstweigeraar was.
Mijn commentaar: Deze laatste opmerking over dienstweigeren ,omdat jouw vader ook dienst heeft geweigerd, laat zien dat de anarchistische beweging in de jaren vijftig sterk op de voor-oorlogse periode gericht was. Vóór de oorlog was er een sterke antimilitaristische beweging actief geweest. Door het geweld van de Spaanse burgerloorlog en de Tweede Wereldoorlog was deze beweging grotendeels teloor gegaan. Voormalige anarchisten als Anton Constandse en Arthur Lehning keken verbitterd terug op die tijd. De beweging kwam door de Koude Oorlog bovendien in de verdrukking.
Tijdens de discussie na de pause werd er vooral op de opmerking over het krantenlezen ingegaan. Enkele vragenstellers waren van mening dat achttienjarige rekruten geestelijk nog niet rijp genoeg waren om alles te begrijpen wat in de kranten stond. Bovendien was er te weinig geld om goede lectuur over de kwestie van oorlog en geweld te kopen.
De volgende ochtend werd het congres van Vrije Socialisten voortgezet en waren er slechts 35 mensen in de zaal aanwezig. De voorzitter sprak zijn teleurstelling hierover uit. Het ideaal van een “Algehele Ontwapening” werd in diverse toespraken ter berde gebracht. Er werd discussie gevoerd over de vraag of een supra-internationale politiemacht in de plaats van legers van nationale staten moest komen. Dat idee werd echter door de meeste aanwezigen afgewezen. Vooral het woord “politie” stuitte de dames en heren anarchisten tegen de borst.
Mijn commentaar: De teleurstelling over de geringe opkomst blijkt een gevoel te zijn dat tot in de jaren tachtig steeds weer werd verwoord. De anarchisten denken een hele brede beweging te zijn en een ideaal te verwoorden dat toch iedereen aan moet spreken. Toch zijn er in al die jaren na de oorlog maximaal tweeduizend mensen geweest die het idee van een samenleving zonder staat en tegelijkertijd een algehele ontwapening, aanhangen. We kunnen lacherig doen over de spreker die met een “supra-internationale politiemacht” op de proppen komt. Toch probeert de spreker op die manier een concrete invulling van het ideaal voor te stellen. Veel van de anarchisten komen niet eens zover.
In de vrijgegeven stukken over de Federatie bevindt zich nog een tweede uitgebreider verslag over het congres in Hoogezand. Aangezien de verslagen er qua stijl en inhoud niet als notulen uitzien, mogen we er van uitgaan, dat er twee informanten aan het congres deel hebben genomen. Een derde document over dit dienstweigercongres betreft een samenvatting voor de BVD.
Behalve de hang naar het verleden en het idealiseren van de massa-beweging tegen de militarisering, zijn er nog andere beweegredenen zich bij de anarchistische Federatie van Vrije Socialisten aan te sluiten. Het was midden in de Koude Oorlog en het sympathiseren met het communisme is niet populair. De opstand in Hongarije moest een jaar later nog uitbreken, maar het autoritaire socialisme van De Sovjet Unie was toen al niet populair. Als je dan toch droomt van een samenleving die op gelijkheid is gebaseerd, dan is het vrije socialisme een goed alternatief.
De teleurstelling over lage opkomst en de heimwee naar het verleden komt in de volgende vergadering van Vrije Socialisten, op 20 februari 1955 in Utrecht, weer goed tot volle bloei. Eerst wordt fijntjes geconstateerd, dat de beweging in Utrecht wel een steuntje in de rug kan gebruiken, waarna de lage opkomst wordt betreurd. Eén van de kameraden krijgt het woord en begroet op emotionele en geestdriftige wijze een gast die rond de Eerste Wereldoorlog als spreker heeft opgeroepen tot dienstweigering. “Het oude vuur is nog steeds niet geblust”, constateert hij tevreden.
De volgende spreker op het congres in Utrecht houdt een wetenschappelijk betoog over de verschillen tussen de schrijvers Sartre en Camus, dat de meeste aanwezigen niet begrijpen. De hang naar autoritair socialisme door de schrijver Sartre wordt verklaard uit zijn Rooms-Katholieke opvoeding. Camus daarentegen, had een Franse vader een een Spaanse moeder, hetgeen zijn voorkeur voor anarcho-syndicalisme begrijpelijk maakt. De uitéénzetting over het begin van het anarchisme in Rusland, waar de aanhangers van deze stroming de gewoonte hadden met bommen hoogwaardigheidsbekleders uit de weg te ruimen, werd kritiekloos aangehoord.
In alle volgende verslagen van vergaderingen van de Federatie van Vrije Socialisten, in Rotterdam, Amsterdam en Groningen, staan opmerkingen over de te lage opkomst, de verdeeldheid en gebrek aan slagkracht. Tijdens de vergadering op 2 oktober 1955 is sprake van wel vijf verschillende anarchistische groeperingen, hetgeen als ongewenste verdeeldheid wordt geïnterpreteerd. De sprekers geven verschillende redenen voor de “verslapping van het anarschistisch-socialistische ideaal”. Op het besloten congres op 22 en 23 oktober 1955 te Groningen, wordt geanalyseerd, dat de ideeën van het anarchisme aan de huidige tijd aangepast moeten worden, met als resultaat: “Lichtende wegwijzers moeten geplaatst worden, op weg naar het ideaal”.
De afgelopen jaren heb ik op deze website en op het keesjemaduraatje blog veel over extreem-links en andere extremistische organisaties geschreven. Sinds 2005 is helemaal niemand op het idee gekomen, dat deze belangstelling misschien iets met mijzelf te maken zou kunnen hebben. Alleen de emeritus hoogleraar Meindert Fennema wierp mij voor, dat ik in mijn jonge leven zoveel fouten had gemaakt, dat ik waarschijnlijk nu boete en rekenschap wilde afleggen. Dat zou de reden kunnen zijn, dat ik het boek “Vijftig Jaar Palestina Komitee” had geschreven. Tijd dus, om nu eindelijk een boekje open te doen en open kaart te spelen.
Tijdens mijn middelbare schooltijd in Castricum was ik al op het anarchistische tijdsschrift De Vrije Socialist geabonneerd. Nadat ik in 1978 naar de Amsterdamse staatsliedenbuurt was verhuisd, ten einde op de VU, culturele antropologie te studeren, meldde ik mij meteen aan bij het in het tijdschrift vermeldde contactadres van de Federatie van Vrije Socialisten.
Ik vervoegde mij op een middag op een adres in de Amsterdamse Quellijnstraat en stommelde een steile trap op. Op de derde verdieping aangekomen, was de genoemde contactpersoon stomverbaasd dat ik voor de Federatie van Vrije Socialisten kwam, want die was opgeheven en bovendien bestond die niet meer en wat had ik er te zoeken. Dat was voor mij een bittere teleurstelling, want tenslotte waren de woelige jaren zestig al mij voorbij gegaan en bevond ik mij in de saaie jaren zeventig. Nu ging de serieuze anarchistische organisatie Federatie van Vrije Socialisten ook nog aan mijn neus voorbij.
Ik herinnerde mij, dat ik in 1976 op de veerboot van Sheerness naar Vlissingen, de oude provo Robert Jasper Grootveld was tegengekomen. Die vertelde mij bij die gelegenheid, dat de Provo’s op een gegeven moment zichzelf anarchisten waren gaan noemen. Daarop werd het groepje rond Rob Stolk en Roel van Duijn bij de officiële organisatie van anarchisten ontboden om te vragen wat dat te betekenen had en om te onderzoeken of ze wel door de ballotage commissie zouden komen. Deze Vrije Socialisten werden door Robert Jasper als, “de dames en heren anarchisten” beschreven. Tegenover het adres op de Quellijnstraat had Rob Stolk een drukkerij, zodat ik in de tien jaar daarna nog regelmatig met de ex-Provo heb kunnen converseren. Hij was nog steeds kritisch over de Federatie die hij als zijnde “arbeideristisch” beschouwde.
De weken na mijn eerste kennismaking met de officiële organisatie van het anarchisme, belde ik vanaf de telefooncel op het van Limburg Stirumplein regelmatig met mijn anarchistische contactpersoon, en na lang aandringen kreeg ik dan de datum van een vergadering in een zaaltje in de Bethaniëndwarsstraat. Daar ben ik heen gegaan en heb de contacten gelegd die de tien jaren daarna mijn leven drastisch hebben bepaald. Aangekomen bij het zaaltje, natuurlijk precies op tijd, want gereformeerd en uit de provincie, maakte ik kennis met de gewoonte van Amsterdamse activisten altijd te laat te komen. Bovendien was er niet voor sleutels gezorgd, zodat we naar een privé-woning op de Nieuwmarkt moesten uitwijken.
Kampeerterrein tot vrijheidsbezinning
Pas tijdens Pinksteren 1979 kreeg ik de mogelijkheid op de camping “Tot Vrijheidsbezinning” kennis te maken met het “Noordelijk Gewest van Vrije Socialisten”. Ieder jaar gingen de dames en heren anachisten, waar ik inmiddels ook toe behoorde, in een busje of met de trein, helemaal naar Appelscha, om tijdens de Pinksterlanddagen ons in het extreem-linkse gedachtegoed onder te dompelen. De vrijheidsbezinning was slechts beperkt tot de vrijheid van de staat en vrijheid van dienstplicht, maar strekte zich niet tot alle segmenten van het leven uit. De oude garde van de Federatie was streng geheelonthouder, zodat er geen drank en drugs op het terrein werden getolereerd. Voor de Amsterdamse harde kern van anarchisten was dat een reden om buiten het kamp, in een afgelegen dal, te kamperen. Op een gegeven moment ondervonden we meer tolerantie van de regelmatig opduikende boswachter, dan van de oude leden van het Noordelijk Gewest.
Een opmerkelijk detail waar ik in het licht van de huidige diversiteits- en klimaathysterie nog op wil wijzen is, dat er in die jaren gewoon met vlees werd gekookt en ik zelf daar, veel mensen willen dit niet geloven, de enige vegetariër was. Dit principe, en mijn geheelonthouding, werd door de Amsterdamse anarchisten met gehoon begroet. Je kan je serieus afvragen waarom ik niet gewoon met de antropologen naar de kroeg ging en waarom ik mij zo nodig met het thema anarchisme wilde bezighouden. Over sommige dingen moet je niet nadenken.
Dit alles ter inleiding van een serie artikelen die ik op dit blog de komende tijd wil schrijven en die de Federatie van Vrije Socialisten in de periode van 1955 tot en met 1978 beslaat. De aanleiding is een inzageverzoek bij de AIVD over de federatie, hetgeen beloond is met zeven zip-bestanden vol met informatie. Ik heb dit inzageverzoek niet zelf gedaan, maar het is wel van de AIVD-website te downloaden. Om alvast een voorproefje te geven. De BVD en later AIVD hebben sinds de jaren vijftig jaarlijks een lijst met extremistische organisaties gemaakt. De Federatie van Vrije Socialisten staat ook op de lijst en werd dan ook sinds 1955 in de gaten gehouden. Ik was dus een extremist en dat is ook wel eens leuk om te vertellen.
De vredesorganisatie PAX schrijft heel trots op haar website: “Helft Nederlandse bevolking: Apartheid in Israël en de bezette Palestijnse gebieden” . Waar hebben ze het vandaan en klopt het wel?
De uitspraak komt van het onderzoeksbureau I&O Research, dat in opdracht van PAX onderzoek naar meningen over het conflict heeft gedaan. Een andere kop boven een artikel zou kunnen zijn: “Zowel Israël als Hamas verantwoordelijk voor het conflict”. Dat is namelijk een andere uitkomst van het onderzoek. Weer een andere uitkomst van het onderzoek: “Slechts 16% van de Nederlanders weet veel van het conflict af”. Het is maar welk resultaat je wilt benadrukken.
Apartheid Waarom is er PAX en ook The Rights Forum er zoveel aan gelegen dat de meerderheid van de Nederlanders de situatie in Israël als “Apartheid” categoriseert? Ten eerste natuurlijk omdat het een lekker demoniserende term is, die tegelijkertijd ook niet zoveel zegt. De vraag in het onderzoek was namelijk:” Er is sprake van apartheid in Israël en de Palestijnse gebieden”. De vraag is slecht gesteld, omdat er een groot verschil tussen de juridische positie van Arabieren in Israël aan de ene kant en Arabieren op de Westelijke Jordaanoever aan de andere kant bestaat. In Israël hebben Arabieren Israëlisch staatsburgerschap, terwijl de Arabieren op de Westelijke Jordaanoever de Jordaanse- of een PA-staatsburgerschap hebben. De vraag gaat echter over “Palestijnse gebieden” en daar hoort Gaza ook bij. In dat gebied heeft Israël geen direct zeggenschap. De vraag in het onderzoek is dus niet te beantwoorden. Toch zegt 19% van de ondervraagden het er mee eens te zijn en 32 procent zegt het er niet mee eens te zijn.
Slechts 16% weet er veel vanaf
Verenigde Naties De kop van het artikel zou moeten zijn: ” Een meerderheid van de respondenten van een I&O Research onderzoek is het er in meer of mindere mate mee eens, dat er in Israël en de Palestijnse Gebieden sprake is van apartheid” Dat klinkt alleen niet zo sexy.
De anti-Israël-organisaties gebruiken de term Apartheid erg graag, omdat de Verenigde Naties resoluties over apartheid hebben aangenomen. Door de situatie in Israël als “apartheid” te bestempelen, hopen ze ook tegen Israël internationale sancties af te kunnen dwingen. Tot nog toe is dat echter niet gebeurd.
Representativiteit Ik kreeg twijfel over de representativiteit van het onderzoek en vroeg mij af hoe I&O research aan de respondenten was gekomen. Ik heb toen aan de maker van het onderzoek, Asher van der Schelde, de volgende vragen gesteld:
-In uw onderzoeksverantwoording (blz 18) schrijft u: “In totaal werkten 1.281 Nederlanders van 18 jaar of ouder mee aan het grootste deel van dit onderzoek. Het grootste deel van de steekproef (n=995) is afkomstig van het I&O Research Panel, 286 respondenten deden mee via PanelClix. Dit zijn allen Nederlanders met een niet-westerse migratieachtergrond.”
Wie verantwoordelijk?
Mijn vraag hierover: Hoe kunt u spreken van een representatief onderzoek, als u 286 niet-westerse respondenten (22 procent) aan de groep respondenten toevoegt? De Nederlandse bevolking bestaat toch niet uit 22 procent niet-westerse immigranten?
-In uw onderzoek geeft slechts 16% van de respondenten aan, veel van het onderwerp af te weten. Hoe staat dat in verhouding tot de 51% van de respondenten die de stelling onderschrijft: “Er is sprake van apartheid in Israël en de Palestijnse gebieden”? Voor het beantwoorden van deze complexe internationaal rechtelijke vraag, is een behoorlijk kennisniveau noodzakelijk. De criteria voor het toekennen van het begrip apartheid moeten bij de respondent bekend zijn. Bovendien is de aanduiding “Israël en de Palestijnse gebieden” onduidelijk. Arabieren in Israël hebben heel andere rechten dan de Arabieren die op de Westelijke Jordaanoever wonen. Bovendien wordt op de Westelijke Jordaanoever onderscheidt gemaakt tussen de in de Oslo-akkoorden afgesproken gebieden A, B en C.
Asher gaf daarop direct antwoord: “1) In de onderzoeksverantwoording is een foutje geslopen. Er stond inderdaad dat 286 niet-westerse migranten zijn toegevoegd. Dit moet 202 zijn. In totaal hebben we daarmee 212 deelnemers met een niet-westerse migratieachtergrond. Dat is 16 procent van de steekproef. Het Nederlands gemiddelde is 15 procent, dus dat komt prima uit.
Dit staat al een tijd ook zo aangegeven op onze website. Ik zie wel dat dit in het pdf-rapport nog niet is aangepast. Daarom begrijp ik de verwarring. Excuses daarvoor.
Gerard Jonkman op het Jaarbeursplein
2) Ik ben het met u eens dat de apartheids-vraag (en andere vragen) ingewikkeld zijn voor de gemiddelde respondent. Daarom hebben we ook besloten om eerst te vragen naar het kennisniveau van de respondenten. Op deze manier kunnen de bevindingen in perspectief worden geplaatst. Dit hebben we ook duidelijk gedaan mijns inziens.
Verder klopt het inderdaad dat Arabieren binnen de Israëlische landsgrenzen andere rechten hebben dan in de Palestijnse gebieden. Vandaar dat we expliciet vroegen naar de Israël én de Palestijnse gebieden.
Een algemener punt is dat je in een opinieonderzoek de respondenten niet te veel moet informeren. We willen immers onderzoeken wat Nederlanders vinden van een bepaald onderwerp. Als je de steekproef gaat bestoken met informatie ben je dat niet meer zuiver aan het meten. De gemiddelde Nederlanders beschikt immers niet over die informatie. Ook als we bijvoorbeeld een onderzoek doen naar stikstof gaan we respondenten niet eerst informeren over welk % stikstof afkomstig is van de landbouw. Dan onderzoek je namelijk op welke manier mensen informatie verwerken, niet wat ze a priori vinden van een onderwerp.”
Doordat I&O research er voor gekozen heeft, aan een gebruikelijk panel van respondenten, ook nog eens 212 migranten met een niet-westerse achtergrond toe te voegen, verliest het onderzoek aan representativiteit. Deze deelnemers komen van PanelClix waar ze worden betaald voor het invullen van enquêtes. De verwachting is dus, dat het over het algemeen jonge mensen zijn, die met een computer om kunnen gaan.
Zwarte Piet Ik heb ook nog onderzocht of I&O Research altijd niet-westerse allochtonen aan een onderzoek toevoegt. Dat doet het bureau inderdaad wel vaker, maar nooit zoveel. Bij het onderzoek uit december 2021 (Nederland over Zwarte Piet), met als voornaamste onderzoeksresultaat: “Vooral Surinaamse en Antilliaanse Nederlanders blij met verandering Zwarte Piet”, werden aan de groep van 1220 respondenten ook nog eens 210 mensen met niet-westerse achtergrond toegevoegd.
In het onderzoek voor de FNV, in augustus 2022, over het thema vermogensongelijkheid, werden 2.289 Nederlanders gevraagd en werden geen niet-westerse respondenten toegevoegd. In het onderzoek “Draagvlak Kernenergie” voor de partij JA21, uit november 2021, werden 100 niet-westerse respondenten aan de 1110 overige panelleden toegevoegd. Het lijkt er op, dat het resultaat in een richting die de opdrachtgever verlangt, wordt gestuurd, door meer of minder PanelClix respondenten met niet-westerse achtergrond aan de populatie toe te voegen
Polarisatie In het Nederlands Dagblad (14 juni 2022) werden de makers van het onderzoek uitgebreid geïnterviewd en daar gaf Asher van der Schelde nog een nadere analyse:
“Respondenten die bij de Tweede Kamerverkiezingen in maart 2021 op rechtse partijen stemden, houden Israël doorgaans nauwelijks verantwoordelijk voor het conflict. Aan de links-progressieve kant vindt men dat de verantwoordelijkheid juist wel voornamelijk bij Israël ligt.
Asher van der Schelde, onderzoeker bij I&O Research, legt uit dat ‘religieuze stemmers’ – mensen die op het CDA, de CU of de SGP stemmen – vooral Hamas verantwoordelijk houden voor het conflict. De organisatie wordt terrorisme verweten en het ontkennen van het bestaansrecht van Israël. “
We hebben dus te maken met een gepolariseerd conflict, waarbij feiten er nauwelijks toe doen. Dan kan je wel naar een mening over apartheid gaan vragen, maar het resultaat is alleen een mening; Een mening van respondenten en niet van de gehele Nederlandse bevolking. Het conflict in het Midden-Oosten is namelijk al veel ouder dan de organisatie Hamas en de staat Israël. Door die twee tegen elkaar af te zetten, creëer je een schijntegenstelling. Voor een gewone kiezer zonder achtergrondkennis is het ook moeilijk te bepalen wie er verantwoordelijk is voor het voortduren van het conflict. Behalve Israël en Hamas zijn er nog meerdere andere partijen betrokken.
Leuk speeltje Enquêtes zijn een leuk speeltje voor kranten en garanderen mooi krantenkoppen en de nodige aandacht. Het Reformatorisch Dagblad neemt de onderzoeksresultaten zonder meer over, zonder op de verantwoording te letten. Gerard Jonkman van The Rights Forum kan nu heel hard roepen dat een meerderheid van de Nederlanders vindt dat er in Israël en de Palestijnse Gebieden sprake is van apartheid. Dat vindt misschien een meerderheid van de deelnemers aan een enquête en dan nog is het resultaat van het onderzoek omstreden.
