Na anderhalf jaar Corona-beperkingen kon Kees Broer eindelijk zijn onderzoek naar pro-Palestijns activisme in Nederland voortzetten, tijdens een bijeenkomst van Pax-voor-Vrede in de Geertekerk te Utrecht. De afgelopen maanden werden wel, via het internet, webinars over het thema Palestijnen georganiseerd, maar dan kan je toch niet de echte sfeer proeven. Nu kon hij eindelijk weer eens echte mensen ontmoeten.
Veel te vroeg aangekomen, dronk ik nog een kop koffie op de Oude Gracht. Een oudere man begon met mij te praten, vroeg hoe het met mij ging en sprak vervolgens honend over de Heilige Schrift. Ik wist niet goed hoe met deze voor mij verwarrende situatie om te gaan en schreef het door hem geciteerde Bijbel-vers op. Het ging om Johannes 11:33.
Toen Jezus haar dan zag huilen, en ook de Joden die met haar meekwamen, zag huilen, werd Hij heftig in de geest bewogen en raakte innerlijk in beroering.
De geachte lezer zal nu misschien bij zichzelf denken dat ik probeer mijn religieuze overtuiging door zijn strot te duwen, maar in dit geval schrijf ik precies op hoe het gebeurde. Het citaat drukt op treffende wijze uit, hoe de rest van de avond is verlopen. Geert Wilders zou de sfeer in de Geertekerk te Utrecht nog korter en krachtiger verwoorden met de twee woorden: “Huilie Huilie”.
Binnentredende in de Geertekerk keek ik om mij heen en constateerde dat ik niemand kende. De gebruikelijke pro-Palestijnse activisten waren niet aanwezig. Jaap Hamburger was waarschijnlijk te moe na het bezoeken van het proces tegen de Israëlische politicus Gantz te Den Haag. Ook de immer aanwezige José van Leeuwen, die nog wel eens een kopstoot richting politieke tegenstanders wil uitdelen, schitterde door afwezigheid. Op zo’n moment mis je ze toch een beetje.
Het thema van de bijeenkomst was “Israel and Palestine: Insider and outsider perspectives”. De presentatrice van de avond, Mirthe Frese, merkte bij de opening van de avond geheel terecht op, dat niet helemaal duidelijk is wie de “insider” en wie de “outsider” is. Eén ding werd in ieder geval wel meteen duidelijk: Er waren alleen anti-Israëlische sprekers uitgenodigd. Het CIDI en de Israëlische ambassade bleven “outsider” tijdens deze avond. Mirthe maakte ook nog opmerkingen over de vraag of je het Midden-Oosten-conflict een “gecompliceerd conflict” mag noemen. Bovendien verontschuldigde zij zich dat ze bepaalde termen zoals “Palestina”, in plaats van “Palestijnse gebieden”, gebruikte.
De cabaretier Raoul Heertje mocht, als eerste geïnterviewde, nog even vertellen dat hij een zionistische opvoeding had gehad, maar tijdens zijn studie in Israël was ontgoocheld en zich nu tegen de regering van het land Israël heeft gekeerd. In de toekomst wil hij zich nog vaker over het Midden-Oosten conflict uitspreken. Mirthe Frese, die de avond voor de rest prima en onderhoudend heeft geleid, stelde een hele rare vraag aan Raoul Heertje, namelijk of de regering van Israël de antisemitische sentimenten in Europa niet misschien zelf veroorzaakt, door het gevoerde beleid. Heertje pareerde voortreffelijk door te stellen dat zowel linkse- als rechtse antisemieten het land Israël niet nodig hebben om antisemitisch te zijn. Op zo’n moment mogen we toch nog blij zijn, dat er iemand is uitgenodigd is die zelf nadenkt en geen holle frasen napapagaait. Met Raoul Heertje hadden we ook wel meteen het meest interessante gedeelte achter de rug.
De journalist Derk Walters (NRC) werd aan het woord gelaten en vertelde hoe hij in 2017 door de Israëlische autoriteiten “het land was uitgezet”. Ik ga in dit artikel niet verder in op deze affaire en verwijs naar Likoed.nl voor verdere details.
Gate ’48 is een organisatie van Israëlis in Nederland, opgericht door onder andere Erella Grassiani. Op de Universiteit van Amsterdam geeft ze les in: “Moving Matters: People, Goods, Power and Ideas”. (Ik verzin dit niet!) Erella beklaagde zich erover, dat haar anti-Israëlische organisatie Gate’48 geen subsidie van de ontwikkelingshulporganisatie Oxfam Novib meer krijgt. Oxfam wilde liever een project ondersteunen dat echt iets voor Palestijnen doet. Huilie huilie.
Na deze treurige verhalen realiseerde ik mij opeens dat ze, en dat zijn de anti-Israël-activisten, de strijd aan het verliezen zijn. Ze klagen over de media die slecht geïnformeerd zijn; Dat ze geen subsidie krijgen; dat de regering ook niets doet. De kerken in Nederland zijn ook al verkeerd voorgelicht. Het is één en al klagen. Vreemd genoeg klaagt de andere kant, de kant van de zionisten, over precies dezelfde media en kerken. Het zijn mensen die geen gelijk krijgen en dat wijten aan degenen die stukjes schrijven. Raoul Heertje en Derk Walters hebben als media-mannen toch genoeg kansen het werkelijke verhaal te vertellen. Maar toch nog klagen.
Toen waren we pas op de helft van de avond. Vragen mochten er niet gesteld worden en verder was het ook niet erg spannend en opwindend, door een gebrek aan tegenstelling en tegenspraak. Daar kwam ook geen verandering is toen Jack Munayer van EAPPI ten tonele verscheen. Wel werd langzaam duidelijk waarom deze avond eigenlijk was georganiseerd. Het was niet zozeer bedoeld om de vrede in het Midden-Oosten dichterbij te brengen of de deelnemers over het conflict te informeren. De partner van PAX, namelijk de “Ecumenical Accompaniment Programme in Palestine and Israel (EAPPI)” moest in het zonnetje gezet worden. Deze organisatie begeleidt de Palestijnse schooljeugd als ze langs een nederzetting of door een checkpoint moet lopen. Er worden internationale vrijwilligers geworven om aan deze activiteit mee te doen. Jack Munayer wordt tijdens deze vredesweek langs allerlei kerken en clubhuizen gevoerd om zijn verhaal over de checkpoints te vertellen.
Vlak voordat Jack Munayer de “vredesduif” uit handen van PAX voorzitter Anna Timmerman ontving, verbaasde hij het publiek nog wel even door te stellen dat de NGO’s in Israël en de Palestijnse gebieden een verlengstuk van de koloniale beïnvloeding zijn. Ik constateer dan, dat deze activist, ondanks de financiële steun uit Westerse landen en ondanks de gratis medewerking van vrijwilligers, toch nog wat te zeiken heeft. Maar Anna Timmer liet zich hierdoor niet afleiden en overhandigde de felbegeerde vredesprijs aan Jack Munayer.
De voorzitter van Pax, Anna Timmerman, kondigde tijdens haar speech aan, in de toekomst met verschillende partijen in Nederland in gesprek te willen gaan. Dat is een hoopvolle gedachte, want vrede sluiten doe je met je vijanden.