communicatie, ICT, media, blog en publicatie

politieke analyseCategory Archives

Wie is nu eigenlijk Left Laser?

Bob Scholte van het Youtube-kanaal Leftlaser is een vervelend mannetje met een marxistisch-leninistische ideologie en een voorkeur voor gewelddadige terreurbewegingen.… Continue reading »

Nieuwe Focus in Politiek Den Haag

Door het voortijdig einde van het kabinet Rutte, treden er plotseling verschuivingen op, die voorheen niet voorzien waren. Mark Rutte heeft waarschijnlijk gedacht: “Laat de regering nu maar alvast vallen, dan kunnen GL/PvdA, BBB en Omzigt niet zo snel met een lijst komen.” Hij had niet voorzien, dat zijn politieke einde in Den Haag hiermee ook bezegeld werd.


Nu kunnen we het politieke landschap van Den Haag in drie wolken verdelen: “Woke/Links/Klimaat” onder leiding van Frans Timmermans profiteert van het inzakken van Denk, Partij voor de Dieren en BIJ1. Daarmee is hij de enige gorilla witrug op de klimaatrots geworden.

Het blok “Regio/Boer/Christen” heeft maar liefst twee leiders, namelijk Caroline van der Plas (BBB) en Pieter Omzigt (NSC), die samen het voormalige CDA leegeten. Een andere gemeenschappelijkheid is, dat ze moeite met partijopbouw op korte termijn hebben. Deze wolk heeft het meeste last van de tactische zet van Mark Rutte. De partijen BBB en Nieuw Sociaal Contract hebben programmatisch niet zoveel gemeen, maar ze vallen elkaar vooralsnog ook niet aan. Daarom moeten ze de buit verdelen en missen de kans alleenheerser op de Boerenrots te worden.

De liberalen (VVD) onder leiding van Dilan Yeşilgöz hebben een grote fout gemaakt, door eerst de pijlen op “links” te richten en daarna het thema migratie als verkiezingsthema te kiezen. Beide thema’s geven geen oplossing voor de problemen waar Nederland nu mee kampt. Yeşilgöz is weliswaar de onbetwiste liberale leider in de verkiezingstijd, want Rob Jetten is veel met klimaat en immateriële zaken bezig, maar ze zal snel om moeten schakelen naar de focus op bestaanszekerheid. Helaas zal de kiezer dit thema niet als typisch VVD-thema herkennen. De VVD-kiezer heeft minder last van bestaansonzekerheid.

Oplettende lezers zullen mij vragen waar in deze beschouwing de PVV en Forum voor Democratie gebleven zijn. Het antwoord daarop is, dat dit geen regeringskandidaten zijn. De regering zal uit een coalitie van middenpartijen gevormd moeten worden

Door deze indeling in drie wolken te beschouwen, zien we dat Frans Timmermans grote kansen heeft de grootste te worden. Hij zal daarna samen moeten werken met een ander blok. Als we pech hebben zal dat Nieuw Sociaal Contract van Pieter Omzigt zijn, aangevuld met rest-partijen als D66 en ChristenUnie. Dan gaan we een hele restrictieve en moralistische periode tegemoet. Plat gezegd: “Twee zeikerds aan het roer.”

Een voordeel van de komende kabinetsperiode zal wel zijn, dat de energietransitie wordt doorgezet en het stikstofprobleem eindelijk wordt opgelost.

Rights Forum vangt bot

De Erasmus Universiteit Rotterdam heeft uitvoerig antwoord gegeven, op de WOO vraag van The Rights Forum, naar contacten met Israëlische universiteiten. Op de website van de EUR staan alle uitwisselingsprogramma’s met universiteiten in Israël keurig opgesomd. De vraag naar contacten van de EUR met Joodse organisaties wordt echter niet beantwoord. Heeft The Rights Forum zijn hand overspeeld? Is de Dries van Agt-club te ver gegaan?

Geen enkele universiteit is zover gegaan ook de contacten van de universiteit met Joodse organisaties op te sommen. The Rights Forum is daartegen in beroep gegaan en vangt ook bij de beroepscommissie bot. Op 6 april 2023 schrijft de Adviescommissie voor Klachten en Bezwaarschriften van het College van Bestuur van de EUR: “Ongelijke behandeling op basis van religie of afkomst wordt ten sterkste afgewezen. (…) Het vizier richten op een specifieke groep burgers (waaronder ook medewerkers, studenten en alumni van de Erasmus Universiteit Rotterdam) zorgt voor gevoelens van onveiligheid, onrecht en discriminatie.”

Nu kan The Rights Forum nog een keer tegen dit besluit in beroep gaan en daarna een procedure bij de bestuursrechter starten. De pro-Palestijnse studentenorganisaties noemen deze juridische weg: “De universiteiten voor de rechter slepen.” Opvallend detail in dit rumoer is echter, dat op de website van The Rights Forum op geen enkele manier melding van een gerechtelijke procedure wordt gemaakt. Op de anti-Israëlische website BDS NL wordt Rights Forum directeur Gerard Jonkman wél geciteerd. Hij vertelt daar een regelrechte leugen, namelijk dat The Rights Forum bij de bezwaarcommissie van de EUR gelijk heeft gekregen. Dat klopt niet, want The Rights Forum heeft gefaald.

Intussen is het WOO-verzoek van The Rights Forum steeds dieper in de bruine drab gezakt. Het verzoek naar inzage in contacten met Joodse organisaties wordt door vele vele commentatoren als antisemitisch ingeschat. Ook in de Tweede Kamer worden intussen door Gert-Jan Segers (ChristenUnie) en Ulysse Ellian (VVD) kritische vragen over de antisemitische strekking van het WOB-verzoek gesteld.

Het is tragisch, dat een stichting die zegt op te komen voor mensenrechten, nu juist Artikel 1 van de Nederlandse Grondwet aan zijn laars lapt. Waakzaamheid is echter geboden, want met Nederlandse rechters weet je het nooit. De rechter zal de wet WOO moeten toetsen aan de discriminatiewetgeving. Indien de weegschaal van de Nederlandse rechtspraak de verkeerde kant op slaat, zullen we in actie moeten komen.

Barcelona breekt met BDS boycot

Ondanks de ferme taal van burgemeester Ada Colau, onderhoudt de Catalaanse stad Barcelona nog steeds sterke banden met Israël en vaart er wel bij. Het Israëlische bedrijf IRP Systems, dat innovatieve elektrische treinen en -auto’s levert, opent een nieuw kantoor en research centrum in Barcelona. De zogenaamde BDS boycot van burgemeester Ada Colau wordt daarmee doorbroken.

Ada Colau wordt in het zadel gehouden, om de Catalaanse afscheidingsbeweging in te dammen en mag zich kandidaat stellen voor een tweede termijn als burgemeester van Barcelona. Dat zij met haar beleid tegen toerisme en vóór huurders en krakers de gehele Catalaanse economie onderuit haalt, is voor de Spaanse geheime dienst alleen maar een pré. De extreem-linkse voormalige activiste beweegt zich nu vooral op het terrein van de symboolpolitiek. Intussen probeert de Catalaanse economie zich te herstellen en vaart een eigen koers.

De anti-Israëlische BDS-activisten lopen tegen grote beperkingen op. Op ambtelijk niveau kunnen ze eventueel een boycot tegen de Israëlische staat uitroepen. Dat heeft Barcelona ook al gedaan. Op economisch gebied is dit echter onmogelijk. Israël heeft een handelsverdrag met de Europese Unie en een individuele lidstaat kan zich daar niet zomaar aan onttrekken. IRP systems kan dus gewoon een kantoor in Barcelona openen en zorgt daarmee voor extra werkgelegenheid in Spanje en de rest van Europa.





 

Recensie: “Waar gaat het over als het over Joden gaat?”

“Waar gaat het over als het over Joden gaat?”
David Wertheim
2022; De Bezige Bij;

” Joden zijn op een of andere manier geschikt om de eigen positie van je groep binnen Nederlandse maatschappij te definiëren. Joden zijn een vehikel om te bepalen waar je zelf staat. En dit heeft weinig met de Joden zelf te maken.”(Ewout Klei; De Kanttekening)

Het boek van David Wertheim beschrijft in acht hoofdstukken, hoe totaal van elkaar verschillende Nederlandse groepen zich bij de Joodse zaak betrokken voelen en het thema Joden gebruiken om hun eigen gelijk te halen. Onder andere Ajax-supporters, gereformeerden, nationalisten, Christenen voor Israël, anti-racisten en de pro-Palestijnse beweging, passeren de revue. Deze recensie gaat alleen over hoofdstuk “Solidair met onze Palestijnse broeders”, waarin wordt beschreven hoe de pro-Palestijnse beweging met het thema antisemitisme en Israël omgaat. Ik schrijf over dit ene hoofdstuk, omdat het over een thema gaat waar ik veel vanaf weet: de pro-Palestijnse beweging. Heeft David Wertheim een punt?

Het hoofdstuk begint al meteen goed, als David Wertheim beschrijft, hoe oppositieleider Ariel Sharon op 28 september 2000 “het lont in het kruidvat steekt, door tijdens de ramadan een bezoek aan de Tempelberg te brengen.” De mythe, dat het uitbreken van de tweede intifada door deze actie was ontketend, wordt nog door vele kranten en opiniemakers gedeeld en verder verteld. Onderzoek heeft echter uitgewezen, dat de Palestijnse leider Yasser Arafat direct bij de voorbereidingen van de tweede intifada betrokken was en er opdracht toe gegeven had. De aanleiding tot een oorlog is niet hetzelfde als de oorzaak van de oorlog.

Vervolgens begeeft Wertheim zich in een beruchte anti-Israëlische demonstratie, die echter pas op 13 april 2002, dus anderhalf jaar na de start van de intifada, plaats vindt. Deze demonstratie is veelbesproken en bekritiseerd vanwege het geweld tijdens de demonstratie tegen een Joodse man, de antisemitische leuzen die werden geschreeuwd en de grote opkomst van 15.000 demonstranten. Wertheim wijst geheel terecht op de vele deelnemende jonge moslims met Turkse- en Marokkaanse achtergrond.

De ideologische achtergronden van de organisatoren van de anti-Israël-betoging in april 2002, de Internationale Socialisten, wordt door Carel Brendel uitvoerig gedocumenteerd in 2010. Vooral de samenwerking tussen moslimbroeders en de Trotskisten komt in zijn blog uitvoerig aan de orde. Dat heeft helaas niet verhinderd dat de hoofdrolspelers in deze onzalige demonstratie intussen goede banen op universiteiten hebben en tot de boven ons gestelde elite behoren. Miriyam Aouragh is intussen een gerenommeerde cultureel antropologe op Oxford. Peyman Jafari wordt regelmatig bij de NOS als “Iran-deskundige” geraadpleegd en doceert aan de Princeton-universiteit.

Niets gebeurt toevallig. De “Turkse- en Marokkaanse jongeren” in de demonstratie vallen de schrijver misschien het meest op, maar op de achtergrond wordt de ideologische basis door de Rene Danens, Abdou Menebhi’s, Mohamed Rabbae’s en Internationale Socialisten van deze wereld gelegd. Vanuit deze politieke onderwereld lopen echter genoeg draadjes naar de officiële bovenwereld, zodat waakzaamheid op zijn plaats is.

De schrijver David Wertheim is intussen in dit hoofdstuk over pro-Palestijnse acties niet op zoek naar eenvoudige verklaringen, maar probeert het probleem van het toegenomen antisemitisme en de obsessie voor Israël te begrijpen. De partij DENK, die sinds 2015 deze eenzijdige focus op Israël kanaliseert, wil echter geen antwoorden geven. Daardoor valt deze paragraaf over DENK geheel in duigen. Wertheim probeert niet op een andere manier iemand van DENK aan de praat te krijgen.

De rappers Appa (“Fuck de Talmoed”) en Ismo (“Ik haat die fucking Joden nog meer dan de nazi’s”) worden wel voor hun uitspraken in rap-teksten vervolgd en wegens groepsbelediging veroordeeld. David Wertheim analyseert die teksten en constateert dat deze jonge moslims vooral voor hun Palestijnse islamitische broeders op willen komen. Hij verzuimt te analyseren, maar doet dat in een later interview wel, dat de begrippen antisemitisme, Holocaust en nazi voor deze nieuwe generatie Nederlanders, door gebrek aan scholing, de invloed van thuis en gebrek aan worteling in de Nederlandse samenleving, geen taboe-thema’s meer zijn. Deze begrippen worden gebruikt om hun argumenten kracht bij te zetten, zonder te beseffen dat de discussie daarna gewoon over en uit is.

Ik ben jaloers op David Wertheim, omdat hij in 2018 mocht meevaren met de “mini-Gaza-flotilla” van het Palestina Komitee door de Amsterdamse grachten. Daardoor kon hij horen wat Kees Wagtendonk, Jaap Hamburger en Benji de Levie, prominente Israël-criticasters, nu eigenlijk écht zeggen als ze onder elkaar zijn. Ikzelf werd op dezelfde avond nog met geweld uit het buurtcentrum in de Spaarndammerbuurt, waar de opvarenden vergaderden, verdreven. David Wertheim wekt blijkbaar helemaal geen wantrouwen en kon gewoon aanwezig zijn.

Gaza Flotilla

Ik kan natuurlijk niet eisen dat David Wertheim mijn blog of dat van Carel Brendel leest, maar door eenvoudig Googlen had hij kunnen weten, dat de vergadering op 1 juni 2018 in de Spaarndammerbuurt en ook de Gaza-Flotilla van dat jaar, door de moslimbroeders en dus Hamas werd georganiseerd. Ook in dat afgelegen zaaltje, waar ik niet in mocht, waren Hamas-vertegenwoordigers aanwezig. Dat er bovendien vertegenwoordigers van GroenLinks en BIJ1 bij aanwezig waren, laat weer eens de relatie tussen politieke onderwereld (terrorisme) en de Nederlandse boven-ons-gestelde elite zien.

De opzet van de schrijver om in eerste instantie te willen luisteren en begrijpen, zonder meteen met een waardeoordeel te komen, vind ik goed gekozen. De resultaten van dat luisteren mogen dan echter volgens mij niet zonder analyse of feitenkennis worden gepresenteerd.

Het boek is origineel geschreven en behandelt het thema Israël en de Palestijnen nu eens vanuit een geheel ander hoek. Het gaat er in het boek niet over wie er gelijk heeft, maar welke functie Israël en de Joden binnen de Nederlandse cultuur hebben.

Palestijnse Autoriteit op bezoek in Leiden

De plaatsvervangende Minister van Buitenlandse Zaken van de Palestijnse Autoriteit in Ramallah, Dr. Amal Jadou Shaqqa, kwam vorige week op bezoek in Nederland. Zij gaf een lezing, met de prangend titel “Heeft de Twee-Staten-Oplossing nog een kans?”, op de Leidse Universiteit. De volgende ochtend ontbeet zij met de geachte afgevaardigden Agnes Mulder (CDA), Tom van der Lee (GroenLinks) en Tunahan Kuzu (DENK).

Parlementariërs met Amal Jadou

De rol van Amal Jadou in het vredesproces van het Midden-Oosten is vooral van belang, omdat zij op de prestigieuze Harvard Universiteit is gepromoveerd op het thema “Indianen en Palestijnen“, waarbij zij de overéénkomsten en verschillen tussen de twee onderdrukte prachtvolken treffend tot uitdrukking bracht.

Ik heb er als antropoloog zijnde al vaker op gewezen, dat de Arabische bevolking in Israël en op de Westelijke Jordaanoever steeds meer als “authentiek bedreigd volk, met een unieke cultuur” wordt weggezet. In 2011 schreef ik al over deze vergelijking: “Blijkbaar hebben Cultureel Antropologen iets met Indianen, Touaregs en Palestijnen. Ik weet niet wat het is. Zou ik ook zo geweest zijn? Het moet wel een soort van “terug naar de natuur”- idee van de “edele wilde” gecombineerd met de steun voor de eeuwige revolutionaire underdog, die toch blijft vechten voor zijn onbereikbare doel, zijn Je moet toch wat.” Het proefschrift van Amal Jadou sluit naadloos aan deze mythe aan.

Van een hoog-opgeleide diplomaat mogen wij verwachten dat de mogelijkheden en onmogelijkheden van een vredesproces benoemd kunnen worden. Intussen zijn we na alle bombardementen en beschietingen wel weer eens toe aan serieuze vredesbesprekingen, dus ik zou oprecht geïnteresseerd zijn geweest, als Amal Jadou deze mogelijkheden tot een nieuwe dialoog zou presenteren. Helaas kwamen de ruim negentig toehoorders op de Leidse Universiteit weer bedrogen uit.

De schuld voor het mislukken van het vredesproces en de oprichting van een Palestijnse staat werd tijdens de lezing geheel bij de staat Israël gelegd. Ze noemt daarbij het Oslo vredesproces, waarna de Israëlische premier Rabin door een Israëliër werd vermoord. Ze vergeet daarbij te vertellen, dat het terrorisme van de Palestijnse gewapende groepen tijdens dit proces onverminderd doorging. Premier Rabin waarschuwde 11 maanden voor zijn dood nog voor dit geweld.

Vooraan rechts: Gerard Jonkman van The Rights Forum

De tweede memorabele poging tot vrede vond in 2000 en 2001 plaats. In die onderhandelingen werd 94 tot 96% van de Westelijke Jordaanoever en grote delen van Oost-Jeruzalem aan de Palestijnen beloofd. Amal Jadou beweert in haar lezing, dat Israël de stekker uit deze overeenkomst heeft getrokken. In werkelijkheid stelde Yasser Arafat teveel voorwaarden en kwam steeds op toezeggingen terug.

Deze beweringen van Amal Jadou op de Leidse Universiteit, zijn dan nog de minst schokkende. Ernstiger is het, dat zij de terreurgroep Hamas als zijnde een “politieke groepering die Israël niet erkent” kwalificeert. Ik hoop dat de Leidse studenten kunnen googelen en deze leugen zelf gaan ontmaskeren.

Ook sprak ze over de Joodse lobby in de Verenigde Staten, die de oorzaak is voor steun van dat land aan de staat Israël.

In grote lijnen heeft Amal Jadou natuurlijk gelijk als zij stelt, dat de situatie voor de Palestijnen vrij hopeloos is. De aandacht van de wereld gaat nu uit naar Syrië en Oekraïne. Verkiezingen op de Westelijke Jordaanoever steeds uitgesteld. Hamas regeert met harde hand. Het conflict met Israël wordt steeds grimmiger. Genoeg reden dus, om eindelijk weer eens aan de onderhandelingstafel plaats te nemen. De oorzaken en redenen die tot deze uitzichtloze situatie hebben geleid worden echter door de plaatsvervangende minister schematisch, gesimplificeerd en foutief gepresenteerd.

Het vuil, de jungle en dan de dood

Thomas Hofland

Op 16 december 2022 stierf de oprichter van de Communistische Partij Filipijnen (CPP), José Maria Sison, op drieëntachtig jarige leeftijd, na een jarenlang asiel in Nederland, in een Utrechts ziekenhuis. Sison was tevens oprichter van de terreurorganisatie New People’s Army (NPA), dat op zijn hoogtepunt 26.000 strijders in de Filipijnse jungle onder de wapenen had. In 1977 werd Sison opgesloten en kwam in 1987, na zijn vrijlating naar Nederland.

Mohammed Khatib van Samidoun

In Nederland werd de strijd op afstand verder gevoerd. Zo werden in 1990 in Zurich nog anderhalf miljoen valse dollarbiljetten in beslag genomen, die mogelijk van José Maria Sison afkomstig waren en bedoeld voor het Filipijnse jungle-leger. De overige tijd van 1990 tot de huidige dag werd gebruikt voor het bestrijden van tegenstanders en het in hoger beroep gaan om een verblijfstatus te bemachtigen. Sison werd in 2008 nog van zijn bed gelicht na de verdenking dat hij opdracht tot drie moorden zou hebben gegeven. Daarvoor bleek te weinig bewijs. Sison noemde zich bij die gelegenheid ’een denker, geen vechter.’

Een opmerkelijk dieptepunt in de relatie met de Nederlandse staat ondervond Sison op dinsdag 13 augustus 2002, toen van de ene op de andere dag zijn bankrekeningen werden geblokkeerd. Hij bleek op de terreurlijst te staan en dat betekent: geen bankverkeer, geen betaalpasjes, geen verzekeringen, geen reispapieren. ,,Van de ene op de andere dag was ik blut, dakloos en mijn bewegingsvrijheid kwijt”, vertelde Sison destijds aan het NRC.

Thomas van Beersum is weer van de partij

De velen vragen zich af wat de Filipijnse strijd, behalve de opmerkelijke overéénkomstige klank, nou met Palestijnse strijd te maken heeft. Bij vele manifestaties van PFLP mantelorganisatie Samidoun zien we zowel Arabieren, Nederlanders als ook Filipijnen. De voormalige strijder van de “Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina”, Thomas van Beersum, was half Filipijns. Zijn vriend Said R. had destijds in 2014 een Filipijnse vriendin.

Een andere overéénkomst is de financiering van de gewapende strijd door activisten in ballingschap. Zo werd tegelijkertijd met José Maria Sison, ook de Palestijnse stichting Al Aqsa in 2003 op de terreurlijst gezet en kon in Nederland lange tijd niet opereren. Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed moest schielijk een andere stichting oprichten en zet zijn financiële activiteiten nog steeds voort. Daarbij worden humanitaire doelen mogelijk gemengd met andere financiering. Vermoedelijk worden Filipijnse- en Arabische ballingen in Nederland gedwongen een deel van hun geld af te staan.

Samidoun-International bestuurslid Thomas Hofland was uit zijn Amstelveense studentenflat nedergedaald om met gebalde vuist afscheid van de Filipijnse communistenleider Sison te nemen. Ook overige leden van Samidoun waren aanwezig. Mohammed Khatib, de Europese leider van Samidoun, hield een toespraak. Zelfs SRP-veteraan Thomas van Beersum, die tegenwoordig in de Kwantum-reclame met kerstbomen acteert, bewees de oude strijder de laatste eer.

De marxistisch-leninistische praktijk van Samidoun lijkt de laatste tijd op een doden-cultus. Vorig jaar waren de leden al helemaal naar Libanon afgereisd om de vijftig jaar geleden uit zijn auto geblazen PFLP-terrorist Ghassan Kanafani te herdenken en verder houden ze zich vooral bezig met de doden die in Israël en de bezette gebieden vallen. Van een echte gewapende strijd komt het God zij dank tot nog toe in West-Europa niet.

Als zelfs de Noord-Korea-adept Dermot Hudson in zijn lijfblad Morning Star een lans voor de oude gevelde reus breekt, dan mogen we met recht uitroepen:”Met deze vrienden heeft José Maria Sison geen vijanden meer nodig!!”

Dermot Hudson eert José Maria Sison

Brechtje Vossenberg maakt zich schuldig

Advocatenkantoor Prakken d’Oliveira, bij monde van Brechtje Vossenberg, klaagt CIDI zowel civielrechtelijk- als strafrechtelijk aan, vanwege gepubliceerde artikelen over NGO Al Haq en de directeur Shawan Jabarin. Al Haq en de directeur worden door CIDI met de terreurgroep PFLP in verbinding gebracht. Wat zijn de bewijzen en wat zit er achter?

jekyll and hyde

Bij rechtszaken die over opinies gaan, moet de rechter een afweging tussen het recht van vrijheid van meningsuiting aan de ene kant en de rechten, de eer en goede naam van de beschreven persoon of organisatie, aan de andere kant maken. De vrijheid van meningsuiting is niet oneindig en aan de andere kant moeten publieke personen veel over hun kant laten gaan. Je kan dus niet zomaar naar de rechter stappen als je het met en column of krantenartikel niet eens bent.

De EAJG-voorman Hajo Meijer kreeg van de Duitse rechter geen gelijk, toen hij in de rechtbank de columnist Henryk Broder aanklaagde. Voortaan mogen we, na het oordeel van de Duitse rechter, dus het stempel ‘antisemiet’ op de inmiddels overleden anti-Israël-strijder plakken.

De columnist Hugo Brandt Corstius vergeleek minister Ruding in één van zijn columns met de nazi Eichmann en werd vrijgesproken. Toch zou in de huidige tijd niemand minister Rüding een nazi willen noemen. Het gaat er niet om, of het naar oordeel van de rechter waar is, maar het gaat er om, of je het mag opschrijven. Als een linkse columnist in een gesubsidieerd grachtengordelkrantje zo iets beweert, dan mag het.

PFLP terrorist Ziyad Hmeidan

Het zal dus voor advocatenkantoor Prakken d’Oliveira nog heel moeilijk worden bij de rechter gelijk te krijgen en CIDI te laten veroordelen. In een opiniërend artikel mag nu eenmaal veel meer dan in andere intermenselijke communicatie. Het gaat Prakken d’Oliveira dan ook helemaal niet om de waarheid of om werkelijk menselijk leed. Het gaat er om CIDI te intimideren en het leven moeilijk te maken.

Welke bewijzen heeft CIDI?
Sinds het jaar 2009 wordt directeur Shawan Jabarin in Nederlandse kranten met terrorisme en de PFLP geassocieerd. In dat jaar mocht de zogenaamde ‘mensenrechtenactivist’ Israël niet verlaten om in Nederland de Geuzenpenning in ontvangst te nemen. Israël beschouwt deze man al jaren als veiligheidsrisico. In het Haarlems Dagblad van 9 maart 2009 wordt Shawan Jabarin geciteerd: “Jabarin maakt er geen geheim van dat hij in zijn jeugd actief was in de studentenbond van het marxistische Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), een PLO-splinter die bekend is geworden door vliegtuigkapingen en andere terreuracties. Hij zegt dat hij al lang zijn banden met het PFLP heeft verbroken, maar vindt daar in Israël weinig gehoor voor. “

In een interview met Guus Valk in het NRC van 10 maart 2009 staat: “In totaal”, rekent Jabarin na, “heb ik acht jaar in Israëlische gevangenissen gezeten. Israël probeert me het werken ook buiten de gevangenis zo moeilijk mogelijk te maken. Dat ik een gevaar zou zijn voor de veiligheid van Israël, is geen rationeel argument. Dan zouden ze juist blij moeten zijn dat ik even in Europa zit.”

Bij een eventuele rechtszaak zal advocaat Brechtje Vossenberg moeten bewijzen, dat Shawan Jabarin een nette onomstreden man is, die helemaal verbaasd was, opeens een terrorist genoemd te worden. Na deze artikelen in Nederlandse kranten kan zij dat niet meer aantonen. Het is een omstreden man, die al vanwege zijn lidmaatschap van de PFLP in de gevangenis heeft gezeten.

Jabarin krijgt nog een ander verwijt te verduren. Hij zou drie voormalige PFLP-terroristen voor zijn organisatie Al Haq hebben geworven. Dat verwijt staat in de brochure “Terrorists in Suits” (terroristen in nette pakken) van het Israëlische ministerie van public affairs en diplomacy. Shawan Jabarin wordt in deze brochure maar liefst 19 keer genoemd. Onder andere met de volgende passage:

Al-Haq and its ties to the PFLP terrorist organization. (page 36)

Al-Haq, an NGO which is one of the leaders of the campaign to promote
boycotts and the delegitimization of Israel, is led by Shawan Jabarin, a former
senior operative of the Popular Front for the Liberation of Palestine terrorist
group, who has served several prison sentences due to his terrorist activity.
Al-Haq has partnerships with a range of Palestinian and European NGOs which
also promote BDS. Jabarin, Al-Haq’s General Director, employs at the NGO other
former PFLP operatives who have also served prison sentences”
other Al-Haq employees with ties to PFLP:

A. “Ziyad Muhammad Shehadeh Hmeidan – Hmeidan worked at Al-Haq
from 1996 or earlier until 2017 as the Director of the Skills and Training
Department. He was arrested in 1996 and again between 2005-2007 for
illegal military activity in the PFLP. The 2006 warrant for the extension of
his administrative detention stated that Hmeidan “was closely affiliated
with terrorist operations in the Popular Front for the Liberation of
Palestine. The confidential evidence provided reliably demonstrates
that the threat the respondent poses is yet to pass… Examination of the
detainee’s character shows that it is fair to assume that the threat the
respondent poses will not decrease in the coming months.”

C. Zahi Abdul Hadi Muhammad Jaradat – Jaradat has been working for
Al-Haq for several years and is responsible for operations, management,
fundraising and the NGO’s budget. He was arrested several times in the
past for military activities in the PFLP between 1988-1992.”

D. Majed Omar Daud Abbadi – Abbadi worked at Al-Haq for several years
until 2016 as Project and Planning Director. He was arrested in the early
1990s for his activities in the PFLP.

De aanklachten tegen CIDI passen in een hele reeks acties en rechtszaken van advocatenkantoor Prakken d’Oliveira, tegen Israël en tegen personen en organisaties die met Israël te maken hebben. Vaak worden deze aanvallen samen met Al Haq en het NRC uitgevoerd. Brechtje Vossenberg maakt zich schuldig aan ‘lawfare’, de voortzetting van de terroristische strijd met andere middelen; “Lotta Continua” !

Samidoun en de terreur

De Duitse afdeling van de Palestijnse gevangenenorganisatie Samidoun flirt openlijk met West-Europese- en Turkse-terreurgroepen, zoals RAF, FAI en DHKP-C.

Dat Samidoun een mantelorganisatie van de Palestijnse terreurgroep PFLP is, dat is al erg genoeg. Nu blijkt dat de liefde voor geweld nog veel verder gaat.

Alfredo Cospito

De strategie van Samidoun Deutschland is dezelfde als destijds die van de sympathisanten van de Duitse herfst in de jaren zeventig. De gevangenen beginnen een hongerstaking en vervolgens wordt er gemobiliseerd rond het thema “Isolationshaft” en “Streng gevangenisregime”. Nu wordt er opgeroepen tot solidariteit met Alfredo Cospito, vanwege de “extreme isolation (41bis regime)”.

Bij alle communicatie rond gevangenen en in de solidariteitsoproepen wordt er eigenlijk nooit bij verteld, wat de geachte revolutionair nu eigenlijk uitgespookt heeft. Alfredo Cospito van de Italiaanse anarchistische organisatie FAI, werd samen met Nicola Gai in 2012 opgepakt op verdenking van het in de knieën schieten van de directeur van een atoomenergiebedrijf. Nicola Gai loopt al weer twee jaar vrij rond, maar Alfredo Cospito doet er nog even een schepje bovenop, door tegen het gevangenisregime in opstand te komen.

Wat de aanslag op een directeur met de strijd van het Palestijnse volk te maken heeft is niet geheel duidelijk, maar de jongens en meisjes van Samidoun trekken wel meer conclusies die voor de buitenwereld ondoorgrondelijk zijn. De strategie is niet nieuw.

Özgül Emre

Vorig jaar werd ook solidariteit betuigd met, Özgül Emre, de Turkse jpurnaliste die lid van een terreurgroep bleek te zijn en in Duitsland vastzit. Ook hier wordt het hele pallet aan gevangenenstrijd ten tonele gevoerd: hongerstaking, strenge isolering, weigeren een gevangenisuniform te dragen. Emre werd in Duitsland gearresteerd op grond van paragraaf §129b StGB. Dat houdt in dat leden van buitenlandse terreurgroepen in Duitsland veroordeeld kunnen worden. Emre behoort tot de gewapende groep “DHKP-C (The Revolutionary People’s Liberation Party-Front)”, een opvolger van DevSol. De groep voert in Turkije bomaanslagen uit.

Graf van Andreas Baader

Eerder liet Samidoun Duitsland al blijken over een sterk revolutionair geheugen te beschikken door de dood van de RAF-terroristen Baader, Ennslin en Raspe, op 18 oktober 1977 te gedenken. Hun opa’s en oma’s willen die “revolutionaire strijd” zo snel mogelijk vergeten, maar Samidoun is nooit te beroerd om er nog even een plasje over te doen.

Dat brengt ons tot de observatie, dat Samidoun Deutschland, als het gaat om Israël en de Palestijnen, eigenlijk nauwelijks slagkracht heeft. De leiders Khaled Barakat en Charlotte Kates zijn wegens antisemitische uitingen uitgewezen en mogen Duitsland en de EU voorlopig niet meer betreden. In plaats daarvan houdt Samidoun Deutshland zich nu bezig met het ondersteunen van terreurgroepen in Turkije en Italië en het herinneren aan de zwartste bladzijde in de naoorlogse Duitse geschiedenis.

In Nederland blijft de Samidoun-organisatie nog steeds intact, met het hoofdkantoor op de studentenflat in Uilenstede. Hoe lang nog?



Anarchisme in de jaren zestig

De sociaal wetenschappelijk onderzoeker met een speciale interesse voor socialistische stromingen, kon altijd al terecht bij het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG), waar bijna alle pamfletten en posters uit die tijd werden bewaard. Nu heeft de AIVD ook nog de documenten over de Federatie van Vrije Socialisten vrijgegeven. Daardoor kunnen we nu ook bij de vergaderingen naar binnen kijken. Zelfs van de meest besloten vergaderingen, waarin conflicten bijgelegd zouden moeten worden, zijn verslagen geschreven.

Al voor de Tweede Wereldoorlog brak een conflict in de anarchistische-“de wapens neder”-“gebroken geweertje”-beweging. De linkse regering in Spanje werd aangevallen door de fascistische troepen van Franco. Sommige leden van de anarchistische groepen besloten naar Spanje te gaan en de gewapende strijd tegen het fascisme aan te gaan. Anderen, principiële dienstweigeraars, weigerden te vechten en keurden de gewapende strijd af. Voor de socialistische groepen en organisaties in Nederland egon de Tweede wereldoorlog daarmee al in 1933, de machtsovername door nazi’s in Duitsland of in 1936, het begin van de Spaanse burgeroorlog. In het begin van de jaren tachtig herhaalde dit tafereel zich, toen leden van de antimilitaristische actiegroep Onkruit zich in de gewapende strijd in Nicaragua mengden.

Tijdens de bezetting door Duitsland waren de antimilitaristen machteloos door de overmaat aan geweld. De gereformeerden en de communisten konden nog een zekere mate van organisatie in stand houden, zodat onderduikers verborgen en van eten voorzien konden worden. De anarchisten waren echter te verdeeld. Bovendien waren de leiders ofwel al gedetineerd, zoals Anton Constandse in Sint Michels Gestel , ofwel bevonden zich in het buitenland (Arthur Lehning).

Na de Tweede Wereldoorlog was het anarchisme nog slechts een “kritische theorie” of “het geloof de vaderen”, of “de bron waaruit ik gedronken heb”. Van de praktijk van het vrijheidlievende socialisme was echter niets meer over. In de verslagen van de BVD over de federatie van Vrije Socialisten is dan ook niets te vinden over een oplossing of een weerwoord op de conflicten van die tijd: De Hongaarse Opstand (1956) , de Suez-crisis (1956), de oprichting van de Berlijnse muur (1961), of de Cuba-crisis (1962). Ik zou de anarchistische bladen van die tijd, Recht voor Allen of De Vrije Socialist nauwkeurig moeten bestuderen om te analyseren wat daar geschreven werd. Dat zou echter al weer een heel nieuw onderzoek, zoals bij het Palestina Komitee, betekenen.

De verslagen van de geheime dienst over de federatie van Vrije Socialisten aan het einde van de jaren vijftig en begin jaren zestig, beschrijven een conflict over de zeggenschap over de krant Recht voor Allen. De organisatie wil ook zeggenschap over de redactie. Een hele periode werd de krant door de hoofdredacteur volgeschreven. Dat beviel de leden van de vergaderingen niet. Door dat conflict komt ook de tegenstelling tussen “Het Noordelijk Gewest” en de randstad naar boven. Het Noordelijk Gewest heeft de camping in Appelscha, waar de Pinksterlanddagen gehouden worden. Daar is ook het anarchistische archief gevestigd. In de randstad wonen de meer intellectuele activisten, die graag over Multatuli, Sartre en Camus discussiëren.

Door een gebrek aan praktijk en door de onderlinge ruzies, lijkt de agenda van een vergadering van de Federatie in 1961 op een agenda van de duivenhoudersvergadering. Uit eigen ervaring weet ik echter dat deze mannen zich daar helemaal niet van aantrokken en rustig een half uur over wereldvrede en het kwalijke kapitalisme konden oreren, zonder dat er een voorzitter tussen kon komen.

Nederland werd in deze periode weer opgebouwd. De vakbonden zorgden voor onderhandelingen over de CAO’s en de loonsverhogingen. Alle socialistische stromingen waren verdacht en werden in de gaten gehouden vanwege de dreiging vanuit de Sovjet-Unie en de daaruit voortvloeiende Koude Oorlog. De idealen van dienstweigeren en antimilitarisme waren niet bestand tegen zeer excessief geweld gebleken. Wat overbleef, was dromen over de glorietijd van Domela Nieuwenhuis en het in stand houden van zijn nagedachtenis.