Een zeer select gezelschap FNV-leden mocht op 6 juli in “gesprek over Palestina”, met het vakbondsbestuur. Hoewel alle leden voor dit gesprek waren uitgenodigd, vond er vooraf een strenge ballotage plaats. Blogger Kees Broer, al jarenlang lid van de FNV, meldde zich voor deze omstreden vergadering aan, maar werd, zonder opgaaf van redenen, buitengesloten.… Continue reading
“De oorlogsmachine die over Palestina heen dendert”. Het is mij niet helemaal duidelijk wat je met “Palestina” bedoelt. Bedoel je daar Gaza mee, of Gaza plus de Westelijke Jordaanoever of bedoel je daar het gehele Mandaatgebied Palestina (1920-1948) mee? Het is in ieder geval voor mij duidelijk dat Hamas, die de Gazastrook beheert, geen onderscheid maakt en de staat Israël niet erkent.
… Continue reading
Sinds 7 oktober 2024 kwam een golf van antisemitisme over Nederland, die zijn weerga niet kent en die ik ook nog niet eerder heb meegemaakt. De media, NPO, Volkskrant, NRC, Trouw, Najib Amhali en Vandaag Inside, noem het maar op, laten allemaal anti-Israëlische activisten aan het woord, vaak ook nog met een zweem van wetenschappelijke onafhankelijkheid. Het is niet bij te houden en het heeft al geen zin meer op alle slakken zout te leggen. Gelukkig benoemt Carel Brendel op Twitter wel veel misstanden. Voor gedegen nieuws zijn we verder aangewezen op Geenstijl, NIW en Telegraaf. Er zit niets anders op. Toch wil ik in dit blog analyseren hoe het frame veranderd is en hoe sterk de anti-Israël-krachten in Nederland nu eigenlijk werkelijk zijn.… Continue reading
Bob Scholte van het Youtube-kanaal Leftlaser is een vervelend mannetje met een marxistisch-leninistische ideologie en een voorkeur voor gewelddadige terreurbewegingen.… Continue reading
Door het voortijdig einde van het kabinet Rutte, treden er plotseling verschuivingen op, die voorheen niet voorzien waren. Mark Rutte heeft waarschijnlijk gedacht: “Laat de regering nu maar alvast vallen, dan kunnen GL/PvdA, BBB en Omzigt niet zo snel met een lijst komen.” Hij had niet voorzien, dat zijn politieke einde in Den Haag hiermee ook bezegeld werd.
Nu kunnen we het politieke landschap van Den Haag in drie wolken verdelen: “Woke/Links/Klimaat” onder leiding van Frans Timmermans profiteert van het inzakken van Denk, Partij voor de Dieren en BIJ1. Daarmee is hij de enige gorilla witrug op de klimaatrots geworden.
Het blok “Regio/Boer/Christen” heeft maar liefst twee leiders, namelijk Caroline van der Plas (BBB) en Pieter Omzigt (NSC), die samen het voormalige CDA leegeten. Een andere gemeenschappelijkheid is, dat ze moeite met partijopbouw op korte termijn hebben. Deze wolk heeft het meeste last van de tactische zet van Mark Rutte. De partijen BBB en Nieuw Sociaal Contract hebben programmatisch niet zoveel gemeen, maar ze vallen elkaar vooralsnog ook niet aan. Daarom moeten ze de buit verdelen en missen de kans alleenheerser op de Boerenrots te worden.
De liberalen (VVD) onder leiding van Dilan Yeşilgöz hebben een grote fout gemaakt, door eerst de pijlen op “links” te richten en daarna het thema migratie als verkiezingsthema te kiezen. Beide thema’s geven geen oplossing voor de problemen waar Nederland nu mee kampt. Yeşilgöz is weliswaar de onbetwiste liberale leider in de verkiezingstijd, want Rob Jetten is veel met klimaat en immateriële zaken bezig, maar ze zal snel om moeten schakelen naar de focus op bestaanszekerheid. Helaas zal de kiezer dit thema niet als typisch VVD-thema herkennen. De VVD-kiezer heeft minder last van bestaansonzekerheid.
Oplettende lezers zullen mij vragen waar in deze beschouwing de PVV en Forum voor Democratie gebleven zijn. Het antwoord daarop is, dat dit geen regeringskandidaten zijn. De regering zal uit een coalitie van middenpartijen gevormd moeten worden
Door deze indeling in drie wolken te beschouwen, zien we dat Frans Timmermans grote kansen heeft de grootste te worden. Hij zal daarna samen moeten werken met een ander blok. Als we pech hebben zal dat Nieuw Sociaal Contract van Pieter Omzigt zijn, aangevuld met rest-partijen als D66 en ChristenUnie. Dan gaan we een hele restrictieve en moralistische periode tegemoet. Plat gezegd: “Twee zeikerds aan het roer.”
Een voordeel van de komende kabinetsperiode zal wel zijn, dat de energietransitie wordt doorgezet en het stikstofprobleem eindelijk wordt opgelost.
De Erasmus Universiteit Rotterdam heeft uitvoerig antwoord gegeven, op de WOO vraag van The Rights Forum, naar contacten met Israëlische universiteiten. Op de website van de EUR staan alle uitwisselingsprogramma’s met universiteiten in Israël keurig opgesomd. De vraag naar contacten van de EUR met Joodse organisaties wordt echter niet beantwoord. Heeft The Rights Forum zijn hand overspeeld? Is de Dries van Agt-club te ver gegaan?
Geen enkele universiteit is zover gegaan ook de contacten van de universiteit met Joodse organisaties op te sommen. The Rights Forum is daartegen in beroep gegaan en vangt ook bij de beroepscommissie bot. Op 6 april 2023 schrijft de Adviescommissie voor Klachten en Bezwaarschriften van het College van Bestuur van de EUR: “Ongelijke behandeling op basis van religie of afkomst wordt ten sterkste afgewezen. (…) Het vizier richten op een specifieke groep burgers (waaronder ook medewerkers, studenten en alumni van de Erasmus Universiteit Rotterdam) zorgt voor gevoelens van onveiligheid, onrecht en discriminatie.”
Nu kan The Rights Forum nog een keer tegen dit besluit in beroep gaan en daarna een procedure bij de bestuursrechter starten. De pro-Palestijnse studentenorganisaties noemen deze juridische weg: “De universiteiten voor de rechter slepen.” Opvallend detail in dit rumoer is echter, dat op de website van The Rights Forum op geen enkele manier melding van een gerechtelijke procedure wordt gemaakt. Op de anti-Israëlische website BDS NL wordt Rights Forum directeur Gerard Jonkman wél geciteerd. Hij vertelt daar een regelrechte leugen, namelijk dat The Rights Forum bij de bezwaarcommissie van de EUR gelijk heeft gekregen. Dat klopt niet, want The Rights Forum heeft gefaald.
Intussen is het WOO-verzoek van The Rights Forum steeds dieper in de bruine drab gezakt. Het verzoek naar inzage in contacten met Joodse organisaties wordt door vele vele commentatoren als antisemitisch ingeschat. Ook in de Tweede Kamer worden intussen door Gert-Jan Segers (ChristenUnie) en Ulysse Ellian (VVD) kritische vragen over de antisemitische strekking van het WOB-verzoek gesteld.
Het is tragisch, dat een stichting die zegt op te komen voor mensenrechten, nu juist Artikel 1 van de Nederlandse Grondwet aan zijn laars lapt. Waakzaamheid is echter geboden, want met Nederlandse rechters weet je het nooit. De rechter zal de wet WOO moeten toetsen aan de discriminatiewetgeving. Indien de weegschaal van de Nederlandse rechtspraak de verkeerde kant op slaat, zullen we in actie moeten komen.
Ondanks de ferme taal van burgemeester Ada Colau, onderhoudt de Catalaanse stad Barcelona nog steeds sterke banden met Israël en vaart er wel bij. Het Israëlische bedrijf IRP Systems, dat innovatieve elektrische treinen en -auto’s levert, opent een nieuw kantoor en research centrum in Barcelona. De zogenaamde BDS boycot van burgemeester Ada Colau wordt daarmee doorbroken.
Ada Colau wordt in het zadel gehouden, om de Catalaanse afscheidingsbeweging in te dammen en mag zich kandidaat stellen voor een tweede termijn als burgemeester van Barcelona. Dat zij met haar beleid tegen toerisme en vóór huurders en krakers de gehele Catalaanse economie onderuit haalt, is voor de Spaanse geheime dienst alleen maar een pré. De extreem-linkse voormalige activiste beweegt zich nu vooral op het terrein van de symboolpolitiek. Intussen probeert de Catalaanse economie zich te herstellen en vaart een eigen koers.
De anti-Israëlische BDS-activisten lopen tegen grote beperkingen op. Op ambtelijk niveau kunnen ze eventueel een boycot tegen de Israëlische staat uitroepen. Dat heeft Barcelona ook al gedaan. Op economisch gebied is dit echter onmogelijk. Israël heeft een handelsverdrag met de Europese Unie en een individuele lidstaat kan zich daar niet zomaar aan onttrekken. IRP systems kan dus gewoon een kantoor in Barcelona openen en zorgt daarmee voor extra werkgelegenheid in Spanje en de rest van Europa.
| “Waar gaat het over als het over Joden gaat?” David Wertheim 2022; De Bezige Bij; |
” Joden zijn op een of andere manier geschikt om de eigen positie van je groep binnen Nederlandse maatschappij te definiëren. Joden zijn een vehikel om te bepalen waar je zelf staat. En dit heeft weinig met de Joden zelf te maken.”(Ewout Klei; De Kanttekening)
Het boek van David Wertheim beschrijft in acht hoofdstukken, hoe totaal van elkaar verschillende Nederlandse groepen zich bij de Joodse zaak betrokken voelen en het thema Joden gebruiken om hun eigen gelijk te halen. Onder andere Ajax-supporters, gereformeerden, nationalisten, Christenen voor Israël, anti-racisten en de pro-Palestijnse beweging, passeren de revue. Deze recensie gaat alleen over hoofdstuk “Solidair met onze Palestijnse broeders”, waarin wordt beschreven hoe de pro-Palestijnse beweging met het thema antisemitisme en Israël omgaat. Ik schrijf over dit ene hoofdstuk, omdat het over een thema gaat waar ik veel vanaf weet: de pro-Palestijnse beweging. Heeft David Wertheim een punt?
Het hoofdstuk begint al meteen goed, als David Wertheim beschrijft, hoe oppositieleider Ariel Sharon op 28 september 2000 “het lont in het kruidvat steekt, door tijdens de ramadan een bezoek aan de Tempelberg te brengen.” De mythe, dat het uitbreken van de tweede intifada door deze actie was ontketend, wordt nog door vele kranten en opiniemakers gedeeld en verder verteld. Onderzoek heeft echter uitgewezen, dat de Palestijnse leider Yasser Arafat direct bij de voorbereidingen van de tweede intifada betrokken was en er opdracht toe gegeven had. De aanleiding tot een oorlog is niet hetzelfde als de oorzaak van de oorlog.
Vervolgens begeeft Wertheim zich in een beruchte anti-Israëlische demonstratie, die echter pas op 13 april 2002, dus anderhalf jaar na de start van de intifada, plaats vindt. Deze demonstratie is veelbesproken en bekritiseerd vanwege het geweld tijdens de demonstratie tegen een Joodse man, de antisemitische leuzen die werden geschreeuwd en de grote opkomst van 15.000 demonstranten. Wertheim wijst geheel terecht op de vele deelnemende jonge moslims met Turkse- en Marokkaanse achtergrond.
De ideologische achtergronden van de organisatoren van de anti-Israël-betoging in april 2002, de Internationale Socialisten, wordt door Carel Brendel uitvoerig gedocumenteerd in 2010. Vooral de samenwerking tussen moslimbroeders en de Trotskisten komt in zijn blog uitvoerig aan de orde. Dat heeft helaas niet verhinderd dat de hoofdrolspelers in deze onzalige demonstratie intussen goede banen op universiteiten hebben en tot de boven ons gestelde elite behoren. Miriyam Aouragh is intussen een gerenommeerde cultureel antropologe op Oxford. Peyman Jafari wordt regelmatig bij de NOS als “Iran-deskundige” geraadpleegd en doceert aan de Princeton-universiteit.
Niets gebeurt toevallig. De “Turkse- en Marokkaanse jongeren” in de demonstratie vallen de schrijver misschien het meest op, maar op de achtergrond wordt de ideologische basis door de Rene Danens, Abdou Menebhi’s, Mohamed Rabbae’s en Internationale Socialisten van deze wereld gelegd. Vanuit deze politieke onderwereld lopen echter genoeg draadjes naar de officiële bovenwereld, zodat waakzaamheid op zijn plaats is.
De schrijver David Wertheim is intussen in dit hoofdstuk over pro-Palestijnse acties niet op zoek naar eenvoudige verklaringen, maar probeert het probleem van het toegenomen antisemitisme en de obsessie voor Israël te begrijpen. De partij DENK, die sinds 2015 deze eenzijdige focus op Israël kanaliseert, wil echter geen antwoorden geven. Daardoor valt deze paragraaf over DENK geheel in duigen. Wertheim probeert niet op een andere manier iemand van DENK aan de praat te krijgen.
De rappers Appa (“Fuck de Talmoed”) en Ismo (“Ik haat die fucking Joden nog meer dan de nazi’s”) worden wel voor hun uitspraken in rap-teksten vervolgd en wegens groepsbelediging veroordeeld. David Wertheim analyseert die teksten en constateert dat deze jonge moslims vooral voor hun Palestijnse islamitische broeders op willen komen. Hij verzuimt te analyseren, maar doet dat in een later interview wel, dat de begrippen antisemitisme, Holocaust en nazi voor deze nieuwe generatie Nederlanders, door gebrek aan scholing, de invloed van thuis en gebrek aan worteling in de Nederlandse samenleving, geen taboe-thema’s meer zijn. Deze begrippen worden gebruikt om hun argumenten kracht bij te zetten, zonder te beseffen dat de discussie daarna gewoon over en uit is.
Ik ben jaloers op David Wertheim, omdat hij in 2018 mocht meevaren met de “mini-Gaza-flotilla” van het Palestina Komitee door de Amsterdamse grachten. Daardoor kon hij horen wat Kees Wagtendonk, Jaap Hamburger en Benji de Levie, prominente Israël-criticasters, nu eigenlijk écht zeggen als ze onder elkaar zijn. Ikzelf werd op dezelfde avond nog met geweld uit het buurtcentrum in de Spaarndammerbuurt, waar de opvarenden vergaderden, verdreven. David Wertheim wekt blijkbaar helemaal geen wantrouwen en kon gewoon aanwezig zijn.
Ik kan natuurlijk niet eisen dat David Wertheim mijn blog of dat van Carel Brendel leest, maar door eenvoudig Googlen had hij kunnen weten, dat de vergadering op 1 juni 2018 in de Spaarndammerbuurt en ook de Gaza-Flotilla van dat jaar, door de moslimbroeders en dus Hamas werd georganiseerd. Ook in dat afgelegen zaaltje, waar ik niet in mocht, waren Hamas-vertegenwoordigers aanwezig. Dat er bovendien vertegenwoordigers van GroenLinks en BIJ1 bij aanwezig waren, laat weer eens de relatie tussen politieke onderwereld (terrorisme) en de Nederlandse boven-ons-gestelde elite zien.
De opzet van de schrijver om in eerste instantie te willen luisteren en begrijpen, zonder meteen met een waardeoordeel te komen, vind ik goed gekozen. De resultaten van dat luisteren mogen dan echter volgens mij niet zonder analyse of feitenkennis worden gepresenteerd.
Het boek is origineel geschreven en behandelt het thema Israël en de Palestijnen nu eens vanuit een geheel ander hoek. Het gaat er in het boek niet over wie er gelijk heeft, maar welke functie Israël en de Joden binnen de Nederlandse cultuur hebben.
De plaatsvervangende Minister van Buitenlandse Zaken van de Palestijnse Autoriteit in Ramallah, Dr. Amal Jadou Shaqqa, kwam vorige week op bezoek in Nederland. Zij gaf een lezing, met de prangend titel “Heeft de Twee-Staten-Oplossing nog een kans?”, op de Leidse Universiteit. De volgende ochtend ontbeet zij met de geachte afgevaardigden Agnes Mulder (CDA), Tom van der Lee (GroenLinks) en Tunahan Kuzu (DENK).
De rol van Amal Jadou in het vredesproces van het Midden-Oosten is vooral van belang, omdat zij op de prestigieuze Harvard Universiteit is gepromoveerd op het thema “Indianen en Palestijnen“, waarbij zij de overéénkomsten en verschillen tussen de twee onderdrukte prachtvolken treffend tot uitdrukking bracht.
Ik heb er als antropoloog zijnde al vaker op gewezen, dat de Arabische bevolking in Israël en op de Westelijke Jordaanoever steeds meer als “authentiek bedreigd volk, met een unieke cultuur” wordt weggezet. In 2011 schreef ik al over deze vergelijking: “Blijkbaar hebben Cultureel Antropologen iets met Indianen, Touaregs en Palestijnen. Ik weet niet wat het is. Zou ik ook zo geweest zijn? Het moet wel een soort van “terug naar de natuur”- idee van de “edele wilde” gecombineerd met de steun voor de eeuwige revolutionaire underdog, die toch blijft vechten voor zijn onbereikbare doel, zijn Je moet toch wat.” Het proefschrift van Amal Jadou sluit naadloos aan deze mythe aan.
Van een hoog-opgeleide diplomaat mogen wij verwachten dat de mogelijkheden en onmogelijkheden van een vredesproces benoemd kunnen worden. Intussen zijn we na alle bombardementen en beschietingen wel weer eens toe aan serieuze vredesbesprekingen, dus ik zou oprecht geïnteresseerd zijn geweest, als Amal Jadou deze mogelijkheden tot een nieuwe dialoog zou presenteren. Helaas kwamen de ruim negentig toehoorders op de Leidse Universiteit weer bedrogen uit.
De schuld voor het mislukken van het vredesproces en de oprichting van een Palestijnse staat werd tijdens de lezing geheel bij de staat Israël gelegd. Ze noemt daarbij het Oslo vredesproces, waarna de Israëlische premier Rabin door een Israëliër werd vermoord. Ze vergeet daarbij te vertellen, dat het terrorisme van de Palestijnse gewapende groepen tijdens dit proces onverminderd doorging. Premier Rabin waarschuwde 11 maanden voor zijn dood nog voor dit geweld.
De tweede memorabele poging tot vrede vond in 2000 en 2001 plaats. In die onderhandelingen werd 94 tot 96% van de Westelijke Jordaanoever en grote delen van Oost-Jeruzalem aan de Palestijnen beloofd. Amal Jadou beweert in haar lezing, dat Israël de stekker uit deze overeenkomst heeft getrokken. In werkelijkheid stelde Yasser Arafat teveel voorwaarden en kwam steeds op toezeggingen terug.
Deze beweringen van Amal Jadou op de Leidse Universiteit, zijn dan nog de minst schokkende. Ernstiger is het, dat zij de terreurgroep Hamas als zijnde een “politieke groepering die Israël niet erkent” kwalificeert. Ik hoop dat de Leidse studenten kunnen googelen en deze leugen zelf gaan ontmaskeren.
Ook sprak ze over de Joodse lobby in de Verenigde Staten, die de oorzaak is voor steun van dat land aan de staat Israël.
In grote lijnen heeft Amal Jadou natuurlijk gelijk als zij stelt, dat de situatie voor de Palestijnen vrij hopeloos is. De aandacht van de wereld gaat nu uit naar Syrië en Oekraïne. Verkiezingen op de Westelijke Jordaanoever steeds uitgesteld. Hamas regeert met harde hand. Het conflict met Israël wordt steeds grimmiger. Genoeg reden dus, om eindelijk weer eens aan de onderhandelingstafel plaats te nemen. De oorzaken en redenen die tot deze uitzichtloze situatie hebben geleid worden echter door de plaatsvervangende minister schematisch, gesimplificeerd en foutief gepresenteerd.
Op 16 december 2022 stierf de oprichter van de Communistische Partij Filipijnen (CPP), José Maria Sison, op drieëntachtig jarige leeftijd, na een jarenlang asiel in Nederland, in een Utrechts ziekenhuis. Sison was tevens oprichter van de terreurorganisatie New People’s Army (NPA), dat op zijn hoogtepunt 26.000 strijders in de Filipijnse jungle onder de wapenen had. In 1977 werd Sison opgesloten en kwam in 1987, na zijn vrijlating naar Nederland.
In Nederland werd de strijd op afstand verder gevoerd. Zo werden in 1990 in Zurich nog anderhalf miljoen valse dollarbiljetten in beslag genomen, die mogelijk van José Maria Sison afkomstig waren en bedoeld voor het Filipijnse jungle-leger. De overige tijd van 1990 tot de huidige dag werd gebruikt voor het bestrijden van tegenstanders en het in hoger beroep gaan om een verblijfstatus te bemachtigen. Sison werd in 2008 nog van zijn bed gelicht na de verdenking dat hij opdracht tot drie moorden zou hebben gegeven. Daarvoor bleek te weinig bewijs. Sison noemde zich bij die gelegenheid ’een denker, geen vechter.’
Een opmerkelijk dieptepunt in de relatie met de Nederlandse staat ondervond Sison op dinsdag 13 augustus 2002, toen van de ene op de andere dag zijn bankrekeningen werden geblokkeerd. Hij bleek op de terreurlijst te staan en dat betekent: geen bankverkeer, geen betaalpasjes, geen verzekeringen, geen reispapieren. ,,Van de ene op de andere dag was ik blut, dakloos en mijn bewegingsvrijheid kwijt”, vertelde Sison destijds aan het NRC.
De velen vragen zich af wat de Filipijnse strijd, behalve de opmerkelijke overéénkomstige klank, nou met Palestijnse strijd te maken heeft. Bij vele manifestaties van PFLP mantelorganisatie Samidoun zien we zowel Arabieren, Nederlanders als ook Filipijnen. De voormalige strijder van de “Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina”, Thomas van Beersum, was half Filipijns. Zijn vriend Said R. had destijds in 2014 een Filipijnse vriendin.
Een andere overéénkomst is de financiering van de gewapende strijd door activisten in ballingschap. Zo werd tegelijkertijd met José Maria Sison, ook de Palestijnse stichting Al Aqsa in 2003 op de terreurlijst gezet en kon in Nederland lange tijd niet opereren. Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed moest schielijk een andere stichting oprichten en zet zijn financiële activiteiten nog steeds voort. Daarbij worden humanitaire doelen mogelijk gemengd met andere financiering. Vermoedelijk worden Filipijnse- en Arabische ballingen in Nederland gedwongen een deel van hun geld af te staan.
Samidoun-International bestuurslid Thomas Hofland was uit zijn Amstelveense studentenflat nedergedaald om met gebalde vuist afscheid van de Filipijnse communistenleider Sison te nemen. Ook overige leden van Samidoun waren aanwezig. Mohammed Khatib, de Europese leider van Samidoun, hield een toespraak. Zelfs SRP-veteraan Thomas van Beersum, die tegenwoordig in de Kwantum-reclame met kerstbomen acteert, bewees de oude strijder de laatste eer.
De marxistisch-leninistische praktijk van Samidoun lijkt de laatste tijd op een doden-cultus. Vorig jaar waren de leden al helemaal naar Libanon afgereisd om de vijftig jaar geleden uit zijn auto geblazen PFLP-terrorist Ghassan Kanafani te herdenken en verder houden ze zich vooral bezig met de doden die in Israël en de bezette gebieden vallen. Van een echte gewapende strijd komt het God zij dank tot nog toe in West-Europa niet.
Als zelfs de Noord-Korea-adept Dermot Hudson in zijn lijfblad Morning Star een lans voor de oude gevelde reus breekt, dan mogen we met recht uitroepen:”Met deze vrienden heeft José Maria Sison geen vijanden meer nodig!!”
