Ondanks heftige gebeurtenissen in Israël en de Palestijnse gebieden, met aanvallen, terrorisme, vandalisme, het aannemen van omstreden wetten en opnieuw raketaanvallen, komt de “Apartheidsweek 2023” nog niet echt op gang. De boycotbeweging tegen Israël wordt als een zogenaamde “grassroot” beweging van onderop aangeduid. Dat weerhoudt de centrale BDS “movement” in Ramallah er niet van, elk jaar weer centraal een “Apartheidsweek” uit te roepen.
Op de centrale BDS website staat heel voortvarend een wereldkalender met de activiteiten in de “Apartheidsweek” van 11 tot en met 27 maart 2023. In Afrika, Azië, Latijns Amerika en Arabische landen, zeg maar kort samengevat de derde wereld, staan geen activiteiten gepland. In de Toronto houdt de voormalige VN rapporteur Michael Lynk een toespraak en in de Verenigde Staten gaan de Democratic Socialists of America een filmvoorstelling via Zoom houden. De extreem-linkse groepen in de Verenigde Staten zijn op dit moment verdeeld, vanwege de steun van de Biden-regering aan Oekraïne en de voortzetting van militaire ondersteuning aan Israël, ook door linkse leden van de regering.
De hoop van BDS is daarom gericht op de Europese anti-Israël-beweging. Komen de Dorien Balls, Jaap Hamburgers, Gerard Jonkmans van dit land in actie, als de centrale leiding in Ramallah daartoe oproept? Wat niet is kan nog komen, maar in Nederland is het tot nog toe stil.
In Antwerpen geeft, precies op de dag van onze verkiezingen, professor Roschanack Shaery-Yazdi een lezing in een buurthuis, waar ze zal spreken over “de geschiedenis van de huidige situatie in Palestina, en de verschillende vormen van Apartheid en onderdrukking die door de Israëlische regering worden uitgeoefend”. Vreemd genoeg is mevrouw Shaery een specialist op het gebied van vrouwenrechten in Iran en deed zij onderzoek naar conflicten en mensenrechten in Syrië en Libanon. Ze heeft geen enkel wetenschappelijk artikel over de situatie in Israël geschreven. Maar dat neemt niet weg, dat het een interessante lezing zou kunnen worden.
In Ierland tenslotte en dan hebben we alle gepubliceerde activiteiten behandeld, gaat de BDS beweging als vanouds klanten van supermarkten lastigvallen en ze proberen ervan te overtuigen geen Israëlische waar te kopen.
Mijn theorie, dat het in Europa op het Palestijnse front rommelt, als er in Israël raketten vallen of grote onrust plaats vindt, wordt hiermee danig op de proef gesteld. De hele academische boycotbeweging van vorig jaar lijkt als een plumpudding in elkaar gezakt. Vorig jaar werd er op zeer korte termijn een “discussie bijeenkomst” georganiseerd, nadat docenten een zaaltje hadden gereserveerd. Nadat de bijeenkomst op de Leidse Universiteit onder deze voorwaarden en met Dina Zbeidy als voorzitter, niet door kon gaan, werden er protestbijeenkomsten georganiseerd, waarin de vrijheid van meningsuiting en de academische vrijheid ter discussie werden gesteld. Deze hele groep studenten lijkt nu niet meer actief te worden.
” Joden zijn op een of andere manier geschikt om de eigen positie van je groep binnen Nederlandse maatschappij te definiëren. Joden zijn een vehikel om te bepalen waar je zelf staat. En dit heeft weinig met de Joden zelf te maken.”(Ewout Klei; De Kanttekening)
Het boek van David Wertheim beschrijft in acht hoofdstukken, hoe totaal van elkaar verschillende Nederlandse groepen zich bij de Joodse zaak betrokken voelen en het thema Joden gebruiken om hun eigen gelijk te halen. Onder andere Ajax-supporters, gereformeerden, nationalisten, Christenen voor Israël, anti-racisten en de pro-Palestijnse beweging, passeren de revue. Deze recensie gaat alleen over hoofdstuk “Solidair met onze Palestijnse broeders”, waarin wordt beschreven hoe de pro-Palestijnse beweging met het thema antisemitisme en Israël omgaat. Ik schrijf over dit ene hoofdstuk, omdat het over een thema gaat waar ik veel vanaf weet: de pro-Palestijnse beweging. Heeft David Wertheim een punt?
Het hoofdstuk begint al meteen goed, als David Wertheim beschrijft, hoe oppositieleider Ariel Sharon op 28 september 2000 “het lont in het kruidvat steekt, door tijdens de ramadan een bezoek aan de Tempelberg te brengen.” De mythe, dat het uitbreken van de tweede intifada door deze actie was ontketend, wordt nog door vele kranten en opiniemakers gedeeld en verder verteld. Onderzoek heeft echter uitgewezen, dat de Palestijnse leider Yasser Arafat direct bij de voorbereidingen van de tweede intifada betrokken was en er opdracht toe gegeven had. De aanleiding tot een oorlog is niet hetzelfde als de oorzaak van de oorlog.
Vervolgens begeeft Wertheim zich in een beruchte anti-Israëlische demonstratie, die echter pas op 13 april 2002, dus anderhalf jaar na de start van de intifada, plaats vindt. Deze demonstratie is veelbesproken en bekritiseerd vanwege het geweld tijdens de demonstratie tegen een Joodse man, de antisemitische leuzen die werden geschreeuwd en de grote opkomst van 15.000 demonstranten. Wertheim wijst geheel terecht op de vele deelnemende jonge moslims met Turkse- en Marokkaanse achtergrond.
De ideologische achtergronden van de organisatoren van de anti-Israël-betoging in april 2002, de Internationale Socialisten, wordt door Carel Brendel uitvoerig gedocumenteerd in 2010. Vooral de samenwerking tussen moslimbroeders en de Trotskisten komt in zijn blog uitvoerig aan de orde. Dat heeft helaas niet verhinderd dat de hoofdrolspelers in deze onzalige demonstratie intussen goede banen op universiteiten hebben en tot de boven ons gestelde elite behoren. Miriyam Aouragh is intussen een gerenommeerde cultureel antropologe op Oxford. Peyman Jafari wordt regelmatig bij de NOS als “Iran-deskundige” geraadpleegd en doceert aan de Princeton-universiteit.
Niets gebeurt toevallig. De “Turkse- en Marokkaanse jongeren” in de demonstratie vallen de schrijver misschien het meest op, maar op de achtergrond wordt de ideologische basis door de Rene Danens, Abdou Menebhi’s, Mohamed Rabbae’s en Internationale Socialisten van deze wereld gelegd. Vanuit deze politieke onderwereld lopen echter genoeg draadjes naar de officiële bovenwereld, zodat waakzaamheid op zijn plaats is.
De schrijver David Wertheim is intussen in dit hoofdstuk over pro-Palestijnse acties niet op zoek naar eenvoudige verklaringen, maar probeert het probleem van het toegenomen antisemitisme en de obsessie voor Israël te begrijpen. De partij DENK, die sinds 2015 deze eenzijdige focus op Israël kanaliseert, wil echter geen antwoorden geven. Daardoor valt deze paragraaf over DENK geheel in duigen. Wertheim probeert niet op een andere manier iemand van DENK aan de praat te krijgen.
De rappers Appa (“Fuck de Talmoed”) en Ismo (“Ik haat die fucking Joden nog meer dan de nazi’s”) worden wel voor hun uitspraken in rap-teksten vervolgd en wegens groepsbelediging veroordeeld. David Wertheim analyseert die teksten en constateert dat deze jonge moslims vooral voor hun Palestijnse islamitische broeders op willen komen. Hij verzuimt te analyseren, maar doet dat in een later interview wel, dat de begrippen antisemitisme, Holocaust en nazi voor deze nieuwe generatie Nederlanders, door gebrek aan scholing, de invloed van thuis en gebrek aan worteling in de Nederlandse samenleving, geen taboe-thema’s meer zijn. Deze begrippen worden gebruikt om hun argumenten kracht bij te zetten, zonder te beseffen dat de discussie daarna gewoon over en uit is.
Ik ben jaloers op David Wertheim, omdat hij in 2018 mocht meevaren met de “mini-Gaza-flotilla” van het Palestina Komitee door de Amsterdamse grachten. Daardoor kon hij horen wat Kees Wagtendonk, Jaap Hamburger en Benji de Levie, prominente Israël-criticasters, nu eigenlijk écht zeggen als ze onder elkaar zijn. Ikzelf werd op dezelfde avond nog met geweld uit het buurtcentrum in de Spaarndammerbuurt, waar de opvarenden vergaderden, verdreven. David Wertheim wekt blijkbaar helemaal geen wantrouwen en kon gewoon aanwezig zijn.
Gaza Flotilla
Ik kan natuurlijk niet eisen dat David Wertheim mijn blog of dat van Carel Brendel leest, maar door eenvoudig Googlen had hij kunnen weten, dat de vergadering op 1 juni 2018 in de Spaarndammerbuurt en ook de Gaza-Flotilla van dat jaar, door de moslimbroeders en dus Hamas werd georganiseerd. Ook in dat afgelegen zaaltje, waar ik niet in mocht, waren Hamas-vertegenwoordigers aanwezig. Dat er bovendien vertegenwoordigers van GroenLinks en BIJ1 bij aanwezig waren, laat weer eens de relatie tussen politieke onderwereld (terrorisme) en de Nederlandse boven-ons-gestelde elite zien.
De opzet van de schrijver om in eerste instantie te willen luisteren en begrijpen, zonder meteen met een waardeoordeel te komen, vind ik goed gekozen. De resultaten van dat luisteren mogen dan echter volgens mij niet zonder analyse of feitenkennis worden gepresenteerd.
Het boek is origineel geschreven en behandelt het thema Israël en de Palestijnen nu eens vanuit een geheel ander hoek. Het gaat er in het boek niet over wie er gelijk heeft, maar welke functie Israël en de Joden binnen de Nederlandse cultuur hebben.
De plaatsvervangende Minister van Buitenlandse Zaken van de Palestijnse Autoriteit in Ramallah, Dr. Amal Jadou Shaqqa, kwam vorige week op bezoek in Nederland. Zij gaf een lezing, met de prangend titel “Heeft de Twee-Staten-Oplossing nog een kans?”, op de Leidse Universiteit. De volgende ochtend ontbeet zij met de geachte afgevaardigden Agnes Mulder (CDA), Tom van der Lee (GroenLinks) en Tunahan Kuzu (DENK).
Parlementariërs met Amal Jadou
De rol van Amal Jadou in het vredesproces van het Midden-Oosten is vooral van belang, omdat zij op de prestigieuze Harvard Universiteit is gepromoveerd op het thema “Indianen en Palestijnen“, waarbij zij de overéénkomsten en verschillen tussen de twee onderdrukte prachtvolken treffend tot uitdrukking bracht.
Ik heb er als antropoloog zijnde al vaker op gewezen, dat de Arabische bevolking in Israël en op de Westelijke Jordaanoever steeds meer als “authentiek bedreigd volk, met een unieke cultuur” wordt weggezet. In 2011 schreef ik al over deze vergelijking: “Blijkbaar hebben Cultureel Antropologen iets met Indianen, Touaregs en Palestijnen. Ik weet niet wat het is. Zou ik ook zo geweest zijn? Het moet wel een soort van “terug naar de natuur”- idee van de “edele wilde” gecombineerd met de steun voor de eeuwige revolutionaire underdog, die toch blijft vechten voor zijn onbereikbare doel, zijn Je moet toch wat.” Het proefschrift van Amal Jadou sluit naadloos aan deze mythe aan.
Van een hoog-opgeleide diplomaat mogen wij verwachten dat de mogelijkheden en onmogelijkheden van een vredesproces benoemd kunnen worden. Intussen zijn we na alle bombardementen en beschietingen wel weer eens toe aan serieuze vredesbesprekingen, dus ik zou oprecht geïnteresseerd zijn geweest, als Amal Jadou deze mogelijkheden tot een nieuwe dialoog zou presenteren. Helaas kwamen de ruim negentig toehoorders op de Leidse Universiteit weer bedrogen uit.
De schuld voor het mislukken van het vredesproces en de oprichting van een Palestijnse staat werd tijdens de lezing geheel bij de staat Israël gelegd. Ze noemt daarbij het Oslo vredesproces, waarna de Israëlische premier Rabin door een Israëliër werd vermoord. Ze vergeet daarbij te vertellen, dat het terrorisme van de Palestijnse gewapende groepen tijdens dit proces onverminderd doorging. Premier Rabin waarschuwde 11 maanden voor zijn dood nog voor dit geweld.
Vooraan rechts: Gerard Jonkman van The Rights Forum
De tweede memorabele poging tot vrede vond in 2000 en 2001 plaats. In die onderhandelingen werd 94 tot 96% van de Westelijke Jordaanoever en grote delen van Oost-Jeruzalem aan de Palestijnen beloofd. Amal Jadou beweert in haar lezing, dat Israël de stekker uit deze overeenkomst heeft getrokken. In werkelijkheid stelde Yasser Arafat teveel voorwaarden en kwam steeds op toezeggingen terug.
Deze beweringen van Amal Jadou op de Leidse Universiteit, zijn dan nog de minst schokkende. Ernstiger is het, dat zij de terreurgroep Hamas als zijnde een “politieke groepering die Israël niet erkent” kwalificeert. Ik hoop dat de Leidse studenten kunnen googelen en deze leugen zelf gaan ontmaskeren.
Ook sprak ze over de Joodse lobby in de Verenigde Staten, die de oorzaak is voor steun van dat land aan de staat Israël.
In grote lijnen heeft Amal Jadou natuurlijk gelijk als zij stelt, dat de situatie voor de Palestijnen vrij hopeloos is. De aandacht van de wereld gaat nu uit naar Syrië en Oekraïne. Verkiezingen op de Westelijke Jordaanoever steeds uitgesteld. Hamas regeert met harde hand. Het conflict met Israël wordt steeds grimmiger. Genoeg reden dus, om eindelijk weer eens aan de onderhandelingstafel plaats te nemen. De oorzaken en redenen die tot deze uitzichtloze situatie hebben geleid worden echter door de plaatsvervangende minister schematisch, gesimplificeerd en foutief gepresenteerd.
De jongens en meisjes Palestinos melden trots op de Insta en facebooks, dat Ada Colau, de burgemeester van Barcelona, alle institutionele contacten met Israël gaat verbreken. Is dit het zoveelste ballonnetje van symbool-politiek, dat de extreem-linkse burgemeester op laat, of is het een serieuze aanval op de economie van Spanje?
Ada Colau
Sinds 2017 heeft Ada Colau er echt al alles aan gedaan om de economie van Barcelona op een lager pitje te laten branden: Beperkingen aan AirBnB opleggen, bezitters van vakantiehuizen zwaarder belasten, een bankier voor crimineel uitmaken, huurders meer bescherming geven en toeristen wegjagen. Voor rijke Spanjaarden en investeerders is Barcelona geen leuke stad meer.
Haar tweede ambtstermijn heeft Ada Colau te danken aan de Spaanse geheime dienst CNI, die de coalitie-onderhandelaars liet afluisteren, zodat de afscheidingspartij ERC niet in het bestuur kon komen. De Franse oud-premier Manuel Valls moest er aan te pas komen om Colau wederom op het zadel te hijsen. Intussen is Ada Colau in het buitenland heel erg populair, maar in Barcelona vallen de resultaten van haar bestuur tegen. De krakers van drugspanden wordt geen strobreed in de weg gelegd. Dat is niet verwonderlijk als je bedenkt, dat Colau in 2008 zelf nog krakerster was en een voormalig pand van de Guadia Civil bezet hield.
Ada Colau Ada Colau (48) is geboren en getogen in Barcelona, waar ze haar studie filosofie net niet afrondde. Al als scholier voerde ze actie voor Amnesty International. In 2009 richtte ze met haar man een platform op ter bescherming van Spanjaarden die tijdens de economische crisis uit huis werden gezet omdat ze de hypotheek of huur niet meer betaalden. Ze kreeg landelijke bekendheid nadat ze bij een hoorzitting in het parlement in 2013 een bankier een crimineel had genoemd. De door haar opgerichte partij Barcelona en Comú is nauw gelieerd aan Podemos, een antisysteempartij die bij de parlementsverkiezingen in 2015 20,7 procent van de stemmen kreeg. Colau heeft twee kinderen, van wie de jongste één jaar is.
Boycot Na de boycot van cruiseschepen in de haven van Barcelona, het weigeren van sportevenementen en het verbod op plaatsen van projectieschermen ter gelegenheid van het voetbalkampioenschap in Quatar, is Israël het volgende doelwit van de activistische burgemeester. Het opzeggen van de institutionele banden met Israël lijkt voor de activisten een mooi resultaat, maar kan ernstige gevolgen voor de economie van Spanje hebben.
Niet voor niets heeft de autonome regio Catalonia een eigen handelskantoor in Tel Aviv. Catalonia is economische gezien de belangrijkste regio van Spanje. De auto-industrie en overige sectoren kunnen niet zonder de importproducten uit Israël functioneren. De import bedraagt maar liefst 237 miljoen Euro per jaar en dan gaat het over technische onderdelen, electronica en plastics. Ook de export naar Israël van 568 miljoen Euro per jaar is een kurk waarop de belabberde Catalaanse economie nog net kan drijven.
Vehicles, Plastics, Aparells material electric
Afgezien van de Israelische premier Netanyahu, die de boycot van zijn land niet gaat pikken, zijn de VS en Microsoft andere gevaren die op de loer liggen. In veel Amerikaanse staten is het boycotten van Israël verboden.
Misschien heeft Ada Colau nu haar hand overspeeld en wordt ze door de centrale Spaanse overheid op het matje geroepen, vanwege deze onbesuisde vijandige daad.
Een Unix architect uit Polen belde mij gisteren in paniek op. Collega’s hadden een kunstmatige intelligentie gevraagd om een AIX-design te maken en er was een perfect plaatje met beschrijving uitgerold. De architect voelde zich overbodig.
Het Palestina sprookje
Sinds enige tijd bestaat er een gratis online systeem met kunstmatige intelligentie (Artificial Intelligence, AI) waar iedereen gebruik van kan maken. In de NRC van 20 januari spreken leraren zich kritisch over deze nieuwe ontwikkeling uit. Soms leveren derde klassers HAVO een werkstuk in, dat ze zelf niet eens kunnen begrijpen, omdat er teveel moeilijke woorden in staan. Er zijn echter ook leraren die hun leerlingen onderwijzen in het omgaan met deze nieuwe technologie.
Wie “ChatGPT” googled, kan meteen aan de slag. Je typt bijvoorbeeld in: “Schrijf een bericht van 500 woorden over het ontstaan van het Palestina Komitee Nederland” en na enkele minuten staat er een compleet artikel voor jouw neus op het beeldscherm. Ik weet toevallig veel van dit onderwerp, omdat ik er een boek over heb geschreven. Ik zal over dit thema dus kunnen beoordelen of de kunstmatige intelligentie er een beetje verstand van heeft.
Het resultaat van mijn zoekopdracht in ChatGPT is schrikbarend. Tijdens het doorlezen van het antwoord over het Palestina Komitee verschijnt voortdurend mijn vriend Michael Jacobs voor mijn geestesoog. “Palestina bestaat niet” en “Palestina is een sprookje”, roept hij. Dit is het resultaat en oordeel zelf:
Het Palestina Komitee Nederland (PK) is in 1968 opgericht als reactie op de bezetting van Palestina door Israël. Het komitee was een coalitie van verschillende politieke groepen, waaronder communisten, socialisten en pacifisten, die zich verenigden in hun strijd voor de rechten van de Palestijnse volkeren. In de jaren 60 was de situatie in Palestina steeds verder verslechterd, met steeds meer Israëlische bezetting en onteigening van Palestijns land. Dit leidde tot verontwaardiging onder veel Nederlanders, en in 1968 kwamen diverse politieke groepen samen om actie te ondernemen voor de Palestijnse zaak. Het PK was vanaf het begin actief in de politiek, met demonstraties en campagnes tegen de Israëlische bezetting en de Nederlandse steun daaraan. Het komitee werkte ook samen met andere Palestina-solidariteitsgroepen in Europa en wereldwijd. In de jaren 70 en 80 bleef het PK actief in de politiek, met demonstraties, campagnes en internationale solidariteitsacties. Het komitee was ook betrokken bij de opvang van Palestijnse vluchtelingen in Nederland. Na de eeuwwisseling bleef het PK actief in de strijd voor Palestijnse rechten, met campagnes tegen de Israëlische bezetting en de bouw van nederzettingen, en steun aan Palestijnse organisaties. Het komitee blijft ook actief in de huidige situatie, met campagnes voor de rechten van Palestijnse politieke gevangenen en de boycot van Israëlische goederen. Het PK is een van de oudste en meest invloedrijke Palestina-solidariteitsgroepen in Nederland, en blijft actief in de strijd voor Palestijnse rechten en een einde aan de Israëlische bezetting. Regenerate response
Artificial Intelligence over “Palestina”
Vooral het begin van het artikel is foutief. “…als reactie op de bezetting van Palestina” -is natuurlijk niet de werkelijke reden van de oprichting van het Komitee, want dan was het Palestina Komitee al veel eerder opgericht, namelijk in 1948, bij het ontstaan van de staat Israël. Mogelijk is deze zin “reactie op de bezetting van Palestina” overgenomen van de website Driegonaal.nl waar deze zin in staat: “de PLO ontstond als reactie op de bezetting van Palestina”. Dat klopt al een beetje meer, ook al kan je je ook bij deze zin afvragen waarom het dan nog tot 1964 heeft geduurd, voordat de PLO werd opgericht.
Artificial Intelligence
Een andere fout in het kunstmatige artikel is: “In de jaren 60 was de situatie in Palestina steeds verder verslechterd“. De werkelijke reden voor activisten om zich met de situatie te bemoeien was, dat Israël tijdens de zesdaagse oorlog in 1967 gewonnen had en gebied had veroverd. Een Joodse staat wint een oorlog en dat kan natuurlijk niet. Dat is imperialisme, volgens de activisten.
Een nadeel van een openbaar systeem met ‘artificial intelligence’ is, dat het systeem alleen openbare bronnen kan raadplegen. Op het internet staat natuurlijk heel veel gepolariseerde inhoud. Bovendien kan een computersysteem geen onderscheid tussen bronnen maken. Ook het onderscheid tussen “goed” en “fout” is moeilijk te maken, voor een computer.
Negen jaar geleden was ik op bezoek bij IBM in het Franse Montpellier. Er werd een Watson-systeem getoond dat alle artikelen over kanker, wereldwijd gepubliceerd, had opgegeten. Niet al die artikelen zijn vrij beschikbaar. De computer heeft een betaald abonnement op de medische tijdschriften en bibliotheken nodig. Een dokter hoefde alleen de bloedresultaten en een paar röntgen-foto’s op te sturen en er kwam een diagnose en een behandelplan uit het systeem gerold.
AI systeem in Montpellier
De doktoren waren zeer sceptisch over het kunstmatige kanker-diagnose-systeem. “Er moet toch altijd nog een menselijke dokter aan te pas komen. ” Natuurlijk zeiden de IBM-vakmensen, maar er worden per dag tien artikelen en onderzoeken over de behandeling van kanker gepubliceerd. Een dokter kan die informatie nooit allemaal in zich opnemen. Daar heeft hij/zij geen tijd voor. Het Watson-systeem heeft al die artikelen wel gelezen.
Een nadeel van de Open Artificial Intelligence is, dat er geen bronnen bij worden geleverd. Een student kan de tekst daardoor niet gebruiken. Toch kan het systeem je helpen bij het bestuderen van thema’s waar je helemaal niets vanaf weet. Het is mogelijk hele computerprogramma’s te laten schrijven, waar je anders weken aan zou moeten besteden. Wie echter veel van een thema af weet, zal toch steeds zeggen: “Mooi geschreven, maar er zitten wat foutjes in”
Op 16 december 2022 stierf de oprichter van de Communistische Partij Filipijnen (CPP), José Maria Sison, op drieëntachtig jarige leeftijd, na een jarenlang asiel in Nederland, in een Utrechts ziekenhuis. Sison was tevens oprichter van de terreurorganisatie New People’s Army (NPA), dat op zijn hoogtepunt 26.000 strijders in de Filipijnse jungle onder de wapenen had. In 1977 werd Sison opgesloten en kwam in 1987, na zijn vrijlating naar Nederland.
Mohammed Khatib van Samidoun
In Nederland werd de strijd op afstand verder gevoerd. Zo werden in 1990 in Zurich nog anderhalf miljoen valse dollarbiljetten in beslag genomen, die mogelijk van José Maria Sison afkomstig waren en bedoeld voor het Filipijnse jungle-leger. De overige tijd van 1990 tot de huidige dag werd gebruikt voor het bestrijden van tegenstanders en het in hoger beroep gaan om een verblijfstatus te bemachtigen. Sison werd in 2008 nog van zijn bed gelicht na de verdenking dat hij opdracht tot drie moorden zou hebben gegeven. Daarvoor bleek te weinig bewijs. Sison noemde zich bij die gelegenheid ’een denker, geen vechter.’
Een opmerkelijk dieptepunt in de relatie met de Nederlandse staat ondervond Sison op dinsdag 13 augustus 2002, toen van de ene op de andere dag zijn bankrekeningen werden geblokkeerd. Hij bleek op de terreurlijst te staan en dat betekent: geen bankverkeer, geen betaalpasjes, geen verzekeringen, geen reispapieren. ,,Van de ene op de andere dag was ik blut, dakloos en mijn bewegingsvrijheid kwijt”, vertelde Sison destijds aan het NRC.
Thomas van Beersum is weer van de partij
De velen vragen zich af wat de Filipijnse strijd, behalve de opmerkelijke overéénkomstige klank, nou met Palestijnse strijd te maken heeft. Bij vele manifestaties van PFLP mantelorganisatie Samidoun zien we zowel Arabieren, Nederlanders als ook Filipijnen. De voormalige strijder van de “Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina”, Thomas van Beersum, was half Filipijns. Zijn vriend Said R. had destijds in 2014 een Filipijnse vriendin.
Een andere overéénkomst is de financiering van de gewapende strijd door activisten in ballingschap. Zo werd tegelijkertijd met José Maria Sison, ook de Palestijnse stichting Al Aqsa in 2003 op de terreurlijst gezet en kon in Nederland lange tijd niet opereren. Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed moest schielijk een andere stichting oprichten en zet zijn financiële activiteiten nog steeds voort. Daarbij worden humanitaire doelen mogelijk gemengd met andere financiering. Vermoedelijk worden Filipijnse- en Arabische ballingen in Nederland gedwongen een deel van hun geld af te staan.
Samidoun-International bestuurslid Thomas Hofland was uit zijn Amstelveense studentenflat nedergedaald om met gebalde vuist afscheid van de Filipijnse communistenleider Sison te nemen. Ook overige leden van Samidoun waren aanwezig. Mohammed Khatib, de Europese leider van Samidoun, hield een toespraak. Zelfs SRP-veteraan Thomas van Beersum, die tegenwoordig in de Kwantum-reclame met kerstbomen acteert, bewees de oude strijder de laatste eer.
De marxistisch-leninistische praktijk van Samidoun lijkt de laatste tijd op een doden-cultus. Vorig jaar waren de leden al helemaal naar Libanon afgereisd om de vijftig jaar geleden uit zijn auto geblazen PFLP-terrorist Ghassan Kanafani te herdenken en verder houden ze zich vooral bezig met de doden die in Israël en de bezette gebieden vallen. Van een echte gewapende strijd komt het God zij dank tot nog toe in West-Europa niet.
Als zelfs de Noord-Korea-adept Dermot Hudson in zijn lijfblad Morning Star een lans voor de oude gevelde reus breekt, dan mogen we met recht uitroepen:”Met deze vrienden heeft José Maria Sison geen vijanden meer nodig!!”
Waar is de tijd gebleven, toen rechercheurs van de politie nog de mierenlijkjes van het type Lasius fuliginosus van een laars van de verdachte moesten schrapen en door middel van het raadplegen van een mierendeskundige aan konden tonen, dat de verdachte in het bos was geweest, waar het lijk was gevonden. Voorbij, voorbij die tijd. Tegenwoordig moeten de opsporingsambtenaren een ICT-cursus volgen , om nog bij de tijd te blijven. Vier voorbeelden.
1) Dode vrouw in Zeeland Niemand weet wie de doodgeschoten vrouw is, die in de zomer van 2019 in een groenstrook in het dorp Westdorpe (Zeeuws-Vlaanderen) wordt gevonden. Tot in Roemenië worden foto’s verspreid, maar goede raad is duur. Pas twee jaar later wordt de moord opgelost. De echtgenoot van de vrouw sterft en dan blijkt, dat ze nooit als vermist is opgegeven. DNA-analyse toont aan dat deze vrouw uit Duinkerken (Frankrijk) dezelfde is als de vermoorde vrouw in Westdorpe.
Nog opmerkelijker dan het DNA onderzoek is, dat de politie nog kentekens en telefoonnummers van mensen die twee jaar eerder de grens zijn overgestoken, kan achterhalen. Niet alleen de loggegevens van mobiele telefoons worden zo lang bewaard, ook de kentekens kunnen automatisch met camera’s uitgelezen worden en zo lang bewaard.
De boven ons gestelde autoriteiten weten dus waar je twee jaar geleden was. In dit geval worden deze technieken constructief gebruikt en kunnen de rechercheurs aantonen, dat de echtgenoot van de vermoorde vrouw op de plaats delict is geweest.
2) De Tramschutter
“haatdemocraat” Gökmen Tanis
Gökmen Tanis pleegde op 18 maart 2019 op het 24 Oktoberplein te Utrecht, één van de ernstigste terroristische aanslagen tot nog toe in Nederland uitgevoerd. Hij schoot op die dag in een tram drie mensen dood en verwonde er zeven. De aanslag vond plaats om 10:45 en Gökmen werd al om even over zessen in Utrecht opgepakt. Hoe heeft de opsporing zo snel kunnen gaan?
Gökmen was naar het huis van een vriend aan het Oudenoord te Utrecht gevlucht. Hij logde om 18:00 uur in voor internetbankieren bij zijn bank, op een mobiele telefoon die hij van een vriend had geleend. Onmiddellijk daarna wist de politie waar hij was. Een opmerkelijk opsporingsresultaat, dat alleen door geautomatiseerde digitale opsporing mogelijk is.
Technisch gezien, kan deze actie alleen met een zogenaamde “notifier” zijn uitgevoerd. De politie was op de hoogte van de naam van Gökmen en heeft alle banken verzocht de “notifier” bij zijn naam aan te zetten. Dat zijn reeds bestaande automatismen, die een signaal geven zodra de betreffende persoon inlogt. Direct na het inloggen heeft de opsporingsbeambte het eenduidige IP-adres van het apparaat waar ingelogd is. Daarna moet de telekom-provider bekend maken van wie het apparaat is. In dit geval een mobiele telefoon. Daarna moet de telefoon gelokaliseerd worden. We bedenken ook, dat het intussen al avond geworden was. De systeembeheerders zaten al aan het diner.
Normaal gesproken zou zo’n heel proces van IP-adres naar locatie, dagen zo niet weken lang duren. In dit geval was het resultaat al na enkele minuten bekend. Het kan niet anders dan dat dit tijdens een terreur-alarm geoefend is. Bovendien zijn alle systemen, van banken, telekomproviders en internetbedrijven blijkbaar gekoppeld. Ook hier merken we weer op, dat het doel in dit geval de middelen heiligt, maar we hopen dat dit soort technologie niet in handen van een dictatuur valt.
3) Derk van Wiersum
MAC adres
De aanslag op advocaat Derk van Wiersum op 18 september 2019, werd zorgvuldig voorbereid, maar heel slordig uitgevoerd. De politie beschikte al kort na de moord over videobeelden van auto’s die de weken ervoor in de buurt van het huis van van Wiersum waren geweest. De moordenaars maakten de eerste fout door de bestelauto, waarmee ze gevlucht waren, niet meteen in de fik te steken. Bovendien bleef één van de moordenaars in de auto rijden. De bestelbus beschikte over een Bluetooth communicatiesysteem met een eenduidig MAC-adres. Bij één van de verkeerslichten van Almere werd dit MAC-adres opgevangen, waardoor de politie wist, dat de auto in Almere moest zijn. In en aan de auto werden DNA sporen gevonden van Derk van Wiersum gevonden.
Opmerkelijk detail van deze opsporing is, dat er blijkbaar detectieapparaten aan verkeerslichten hangen. Normaal gesproken worden deze apparaten gebruikt om files te registreren. Nu kan de politie er ook over beschikken. Goed dat de daders zo snel werden opgespoord. We moeten echter wel bedenken dat de detectieapparaten nooit meer weg gaan. In de toekomst weten de machtigen der aarde precies waar je bent en met welke auto.
Plaats delict in de Lange Leidse dwarsstraat
4) Peter R de Vries
Na de moord op Peter R. de Vries op 6 juli 2021 beschikte de politie al meteen over videobeelden en een deel van het kenteken van de vluchtauto. Hoe is het mogelijk, dat de auto met vermoedelijke daders en het moordwapen al een uur later staande werd gehouden?
De politie noemt een medewerker die “pas was begonnen te werken” als degene die door een zogenaamd “SQL-statement” de identiteit van de auto wist te achterhalen. Camera’s op de snelweg konden daarna al snel zien waar de auto reed en de rest is geschiedenis. Die opéénvolging en combinatie van bestaande technieken is een enorme vooruitgang in de opsporingsmethodes. Ik geloof eerlijk gezegd het toeval van een nieuwe collega die de techniek van SQL-statements heeft geleerd niet. Volgens mij bestaan er al geautomatiseerde systemen, waar de politieagent bijvoorbeeld alleen een deel van een kenteken en de kleur van de auto hoeft in te tikken en de mogelijke combinaties rollen er al meteen uit.
BTW teruggave
De automatische kentekenregistratie werd aanvankelijk alleen door de belastingdienst gebruikt op autowegen om te controleren of bedrijfsauto’s ook privé werden gebruikt. Nu is dit kentekenregistratiesysteem blijkbaar al in de criminele opsporing ingebed. Ook bij de opsporing van de moordenaars van Peter R. de Vries zijn de technieken al bekend, maar is de snelheid van opsporing alleen door automatisering en koppeling van de systemen mogelijk.
De nieuwere technieken van automatische gezichtsherkenning en “Artificial Intelligence” maken een doorstroom van persoonsinformatie, zonder tussenkomst van menselijk ingrijpen mogelijk. Ook als je geen auto gebruikt en je mobieltje weggooit, kan je door over een druk bevolkt plein te lopen, door camera’s opgepikt worden en daarna jouw naam aan de bevoegde autoriteiten doorgegeven worden. Ik vraag mij echter alleen af, waarom de overheid niet alle processen zo kundig en vakbekwaam automatiseert. Ik zit nu al een maand op mijn BTW-teruggave te wachten. Kan daar ook even een stagiair met SQL diploma op gezet worden?
Advocatenkantoor Prakken d’Oliveira, bij monde van Brechtje Vossenberg, klaagt CIDI zowel civielrechtelijk- als strafrechtelijk aan, vanwege gepubliceerde artikelen over NGO Al Haq en de directeur Shawan Jabarin. Al Haq en de directeur worden door CIDI met de terreurgroep PFLP in verbinding gebracht. Wat zijn de bewijzen en wat zit er achter?
jekyll and hyde
Bij rechtszaken die over opinies gaan, moet de rechter een afweging tussen het recht van vrijheid van meningsuiting aan de ene kant en de rechten, de eer en goede naam van de beschreven persoon of organisatie, aan de andere kant maken. De vrijheid van meningsuiting is niet oneindig en aan de andere kant moeten publieke personen veel over hun kant laten gaan. Je kan dus niet zomaar naar de rechter stappen als je het met en column of krantenartikel niet eens bent.
De EAJG-voorman Hajo Meijer kreeg van de Duitse rechter geen gelijk, toen hij in de rechtbank de columnist Henryk Broder aanklaagde. Voortaan mogen we, na het oordeel van de Duitse rechter, dus het stempel ‘antisemiet’ op de inmiddels overleden anti-Israël-strijder plakken.
De columnist Hugo Brandt Corstius vergeleek minister Ruding in één van zijn columns met de nazi Eichmann en werd vrijgesproken. Toch zou in de huidige tijd niemand minister Rüding een nazi willen noemen. Het gaat er niet om, of het naar oordeel van de rechter waar is, maar het gaat er om, of je het mag opschrijven. Als een linkse columnist in een gesubsidieerd grachtengordelkrantje zo iets beweert, dan mag het.
PFLP terrorist Ziyad Hmeidan
Het zal dus voor advocatenkantoor Prakken d’Oliveira nog heel moeilijk worden bij de rechter gelijk te krijgen en CIDI te laten veroordelen. In een opiniërend artikel mag nu eenmaal veel meer dan in andere intermenselijke communicatie. Het gaat Prakken d’Oliveira dan ook helemaal niet om de waarheid of om werkelijk menselijk leed. Het gaat er om CIDI te intimideren en het leven moeilijk te maken.
Welke bewijzen heeft CIDI? Sinds het jaar 2009 wordt directeur Shawan Jabarin in Nederlandse kranten met terrorisme en de PFLP geassocieerd. In dat jaar mocht de zogenaamde ‘mensenrechtenactivist’ Israël niet verlaten om in Nederland de Geuzenpenning in ontvangst te nemen. Israël beschouwt deze man al jaren als veiligheidsrisico. In het Haarlems Dagblad van 9 maart 2009 wordt Shawan Jabarin geciteerd: “Jabarin maakt er geen geheim van dat hij in zijn jeugd actief was in de studentenbond van het marxistische Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), een PLO-splinter die bekend is geworden door vliegtuigkapingen en andere terreuracties. Hij zegt dat hij al lang zijn banden met het PFLP heeft verbroken, maar vindt daar in Israël weinig gehoor voor. “
In een interview met Guus Valk in het NRC van 10 maart 2009 staat: “In totaal”, rekent Jabarin na, “heb ik acht jaar in Israëlische gevangenissen gezeten. Israël probeert me het werken ook buiten de gevangenis zo moeilijk mogelijk te maken. Dat ik een gevaar zou zijn voor de veiligheid van Israël, is geen rationeel argument. Dan zouden ze juist blij moeten zijn dat ik even in Europa zit.”
Bij een eventuele rechtszaak zal advocaat Brechtje Vossenberg moeten bewijzen, dat Shawan Jabarin een nette onomstreden man is, die helemaal verbaasd was, opeens een terrorist genoemd te worden. Na deze artikelen in Nederlandse kranten kan zij dat niet meer aantonen. Het is een omstreden man, die al vanwege zijn lidmaatschap van de PFLP in de gevangenis heeft gezeten.
Jabarin krijgt nog een ander verwijt te verduren. Hij zou drie voormalige PFLP-terroristen voor zijn organisatie Al Haq hebben geworven. Dat verwijt staat in de brochure “Terrorists in Suits” (terroristen in nette pakken) van het Israëlische ministerie van public affairs en diplomacy. Shawan Jabarin wordt in deze brochure maar liefst 19 keer genoemd. Onder andere met de volgende passage:
Al-Haq and its ties to the PFLP terrorist organization. (page 36)
Al-Haq, an NGO which is one of the leaders of the campaign to promote boycotts and the delegitimization of Israel, is led by Shawan Jabarin, a former senior operative of the Popular Front for the Liberation of Palestine terrorist group, who has served several prison sentences due to his terrorist activity. Al-Haq has partnerships with a range of Palestinian and European NGOs which also promote BDS. Jabarin, Al-Haq’s General Director, employs at the NGO other former PFLP operatives who have also served prison sentences” other Al-Haq employees with ties to PFLP:
A. “Ziyad Muhammad Shehadeh Hmeidan – Hmeidan worked at Al-Haq from 1996 or earlier until 2017 as the Director of the Skills and Training Department. He was arrested in 1996 and again between 2005-2007 for illegal military activity in the PFLP. The 2006 warrant for the extension of his administrative detention stated that Hmeidan “was closely affiliated with terrorist operations in the Popular Front for the Liberation of Palestine. The confidential evidence provided reliably demonstrates that the threat the respondent poses is yet to pass… Examination of the detainee’s character shows that it is fair to assume that the threat the respondent poses will not decrease in the coming months.”
C. Zahi Abdul Hadi Muhammad Jaradat – Jaradat has been working for Al-Haq for several years and is responsible for operations, management, fundraising and the NGO’s budget. He was arrested several times in the past for military activities in the PFLP between 1988-1992.”
D. Majed Omar Daud Abbadi – Abbadi worked at Al-Haq for several years until 2016 as Project and Planning Director. He was arrested in the early 1990s for his activities in the PFLP.
De aanklachten tegen CIDI passen in een hele reeks acties en rechtszaken van advocatenkantoor Prakken d’Oliveira, tegen Israël en tegen personen en organisaties die met Israël te maken hebben. Vaak worden deze aanvallen samen met Al Haq en het NRC uitgevoerd. Brechtje Vossenberg maakt zich schuldig aan ‘lawfare’, de voortzetting van de terroristische strijd met andere middelen; “Lotta Continua” !
De advocaten Brechtje Vossenberg en Liesbeth Zegveld gaan er weer heel hard tegenaan. De aangifte tegen CIDI, wegens het benoemen van feiten over de Palestijnse NGO Al Haq en haar directeur Shawan Jabarin, kwam afgelopen maandag 28 november 2022 hard op het dak gevallen.
Wolf in schaapskleren
De civiele- en strafrechtelijke aanklacht van het geëngageerde advocatenkantoor, betreft uitingen in de CIDI nieuwsbrief in mei en juni van dit jaar. CIDI bestempelde daarin mensenrechtenorganisatie Al Haq en directeur Shawan Jabarin als ’terroristisch’. Dat mag volgens de advocaten en hun cliënt niet. Smaad, laster, onrechtmatige daad, en noem maar op.
De aangifte komt niet op een willekeurig tijdstip. Alle CIDI stafleden zijn op een studiereis naar Israël en op dit moment is het moeilijk de artikelen in de CIDI nieuwsbrief te rectificeren of een weerwoord te plaatsen. Bovendien organiseert CIDI op dit moment een reis voor politieagenten naar Israël en dat is tegen het zere been van de “üblichen Verdächtigen”, BDS en Rights Forum. Het moment van aangifte is zorgvuldig gekozen. De advocaten tonen daarmee aan dat dit een activistische aangifte is en bedoeld om CIDI te intimideren.
Liesbeth Zegveld
Het is niet de eerste keer, dat advocatenkantoor Prakken d’ Oliveira op deze activistische ‘lawfare’ manier optreedt. Ties Prakken zelf staat natuurlijk al bekend als advocaat van RAF- en RARA-verdachten. Britta Böhler, van hetzelfde advocatenkantoor, verdedigde Volkert van der Graaf tijdens het proces wegens moord op Pim Fortuyn. Dat mag je een advocaat nooit aanrekenen, want ook terroristen hebben een advocaat nodig. Als een advocaat zich echter hoofdzakelijk met activistische- en zinloze aangiftes gaat bezighouden, alleen maar om de tegenstander te schaden, dan mogen we daar wel wat kanttekeningetjes bij plaatsen.
In het jaar 2020 dienden Liesbeth Zegveld en Lisa-Marie Komp van advocatenkantoor Prakken d’Oliveira, namens de Palestijn Ismail Ziada een aanklacht tegen de Israëlische generaals Gantz en Eshel in bij de rechtbank in Den Haag. Bij een bombardement waren zes familieleden omgekomen. Volgens de advocaten is het bombarderen van het huis onder internationaal recht verboden en een oorlogsmisdaad. Ziada eiste compensatie voor de door hem geleden materiële en immateriële schade van ruim 535 duizend euro, plus vergoeding van de proceskosten. Natuurlijk verklaarde de rechtbank zich niet ontvankelijk, omdat de oorlog in Gaza plaats had gevonden en niet in Nederland.
Als lid van de ‘Raad van Advies’ van het Dries van Agt Rights Forum, laat Liesbeth Zegveld vaak van zich horen. Zo drong ze er in 2020 nog bij de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken op aan de “Gaza-blokkade” op te heffen. Zo’n actie is alleen bedoeld om de relatie tussen Israël en Nederland te verstoren en weer eens met de Palestijnse zaak in het nieuws te komen.
Ties Prakken in de rechtszaak tegen Wilders
In oktober 2018 keerde Liesbeth Zegveld zich nog samen met andere ‘prominenten’ tegen de ontruiming van bedoeïenendorp Khan al-Ahmar en noemde dat een ‘oorlogsmisdaad’. Maar deze advocaat is wel hoogleraar War Reparations (oorlogsherstel) aan de UVA!
Liesbeth Zegveld behartigde, samen met Brechtje Vossenberg, ook de belangen van de nabestaanden van twee van de Molukse treinkapers bij De Punt in 1977 tegen de Staat der Nederlanden. De rechtbank in Den Haag oordeelde hierover in juli 2018 dat het optreden van de mariniers tegen de treinkapers naar behoren was. Je moet maar durven, om negentien dagen lang een trein met passagiers te gijzelen en dan nog klagen dat je dood geschoten wordt!
In een volgend artikel wil ik ingaan op de concrete beschuldigingen tegen CIDI. Hier wil ik volstaan met een uitleg over het hoe en waarom van de activistische advocatuur. Willem Duyvendak ( de broer van) heeft, als hoogleraar politicologie, diverse artikelen over de nieuw sociale bewegingen geschreven en komt tot de conclusie dat actiegroepen en politieke bewegingen die geen vertegenwoordiging bij vakbonden en politieke partijen vinden, hun politieke doelen door middel van demonstraties, blokkades en in dit geval politiek gemotiveerde rechtszaken, proberen te bereiken. Het optreden van Ties Prakken tijdens de rechtszaak tegen Geert Wilders spreekt wat dat betreft boekdelen.
De haat tegen Israël en de acties voor Palestijnen hebben in het Nederlandse politieke bestel (nog) geen enkele invloed. Nederland is ingebed in de Europese Unie en de NATO en heeft geen enkele belang bij een eigen koers ten opzichte van Israël. Voor de Nederlandse bevolking is het een ver van mijn bed show. Daarom proberen de activisten dit soort achterlijke rechtszaken zonder enige kans van slagen aan te spannen. Pro-Pal-activisten zijn de afgelopen jaren wel doorgedrongen tot ‘het middenveld’ zoals kranten, sociale academies, universiteiten en musea, maar hebben vooralsnog geen enkele politieke macht kunnen veroveren. In dat opzicht is het een vierenvijftig jaar oude verloren strijd. De oude generatie palestino’s zal binnenkort uitsterven zonder ook maar iets bereikt te hebben.
De Duitse afdeling van de Palestijnse gevangenenorganisatie Samidoun flirt openlijk met West-Europese- en Turkse-terreurgroepen, zoals RAF, FAI en DHKP-C.
Dat Samidoun een mantelorganisatie van de Palestijnse terreurgroep PFLP is, dat is al erg genoeg. Nu blijkt dat de liefde voor geweld nog veel verder gaat.
Alfredo Cospito
De strategie van Samidoun Deutschland is dezelfde als destijds die van de sympathisanten van de Duitse herfst in de jaren zeventig. De gevangenen beginnen een hongerstaking en vervolgens wordt er gemobiliseerd rond het thema “Isolationshaft” en “Streng gevangenisregime”. Nu wordt er opgeroepen tot solidariteit met Alfredo Cospito, vanwege de “extreme isolation (41bis regime)”.
Bij alle communicatie rond gevangenen en in de solidariteitsoproepen wordt er eigenlijk nooit bij verteld, wat de geachte revolutionair nu eigenlijk uitgespookt heeft. Alfredo Cospito van de Italiaanse anarchistische organisatie FAI, werd samen met Nicola Gai in 2012 opgepakt op verdenking van het in de knieën schieten van de directeur van een atoomenergiebedrijf. Nicola Gai loopt al weer twee jaar vrij rond, maar Alfredo Cospito doet er nog even een schepje bovenop, door tegen het gevangenisregime in opstand te komen.
Wat de aanslag op een directeur met de strijd van het Palestijnse volk te maken heeft is niet geheel duidelijk, maar de jongens en meisjes van Samidoun trekken wel meer conclusies die voor de buitenwereld ondoorgrondelijk zijn. De strategie is niet nieuw.
Özgül Emre
Vorig jaar werd ook solidariteit betuigd met, Özgül Emre, de Turkse jpurnaliste die lid van een terreurgroep bleek te zijn en in Duitsland vastzit. Ook hier wordt het hele pallet aan gevangenenstrijd ten tonele gevoerd: hongerstaking, strenge isolering, weigeren een gevangenisuniform te dragen. Emre werd in Duitsland gearresteerd op grond van paragraaf §129b StGB. Dat houdt in dat leden van buitenlandse terreurgroepen in Duitsland veroordeeld kunnen worden. Emre behoort tot de gewapende groep “DHKP-C (The Revolutionary People’s Liberation Party-Front)”, een opvolger van DevSol. De groep voert in Turkije bomaanslagen uit.
Graf van Andreas Baader
Eerder liet Samidoun Duitsland al blijken over een sterk revolutionair geheugen te beschikken door de dood van de RAF-terroristen Baader, Ennslin en Raspe, op 18 oktober 1977 te gedenken. Hun opa’s en oma’s willen die “revolutionaire strijd” zo snel mogelijk vergeten, maar Samidoun is nooit te beroerd om er nog even een plasje over te doen.
Dat brengt ons tot de observatie, dat Samidoun Deutschland, als het gaat om Israël en de Palestijnen, eigenlijk nauwelijks slagkracht heeft. De leiders Khaled Barakat en Charlotte Kates zijn wegens antisemitische uitingen uitgewezen en mogen Duitsland en de EU voorlopig niet meer betreden. In plaats daarvan houdt Samidoun Deutshland zich nu bezig met het ondersteunen van terreurgroepen in Turkije en Italië en het herinneren aan de zwartste bladzijde in de naoorlogse Duitse geschiedenis.
In Nederland blijft de Samidoun-organisatie nog steeds intact, met het hoofdkantoor op de studentenflat in Uilenstede. Hoe lang nog?
