communicatie, ICT, media, blog en publicatie

februari 2023Monthly Archives

Recensie: “Waar gaat het over als het over Joden gaat?”

“Waar gaat het over als het over Joden gaat?”
David Wertheim
2022; De Bezige Bij;

” Joden zijn op een of andere manier geschikt om de eigen positie van je groep binnen Nederlandse maatschappij te definiëren. Joden zijn een vehikel om te bepalen waar je zelf staat. En dit heeft weinig met de Joden zelf te maken.”(Ewout Klei; De Kanttekening)

Het boek van David Wertheim beschrijft in acht hoofdstukken, hoe totaal van elkaar verschillende Nederlandse groepen zich bij de Joodse zaak betrokken voelen en het thema Joden gebruiken om hun eigen gelijk te halen. Onder andere Ajax-supporters, gereformeerden, nationalisten, Christenen voor Israël, anti-racisten en de pro-Palestijnse beweging, passeren de revue. Deze recensie gaat alleen over hoofdstuk “Solidair met onze Palestijnse broeders”, waarin wordt beschreven hoe de pro-Palestijnse beweging met het thema antisemitisme en Israël omgaat. Ik schrijf over dit ene hoofdstuk, omdat het over een thema gaat waar ik veel vanaf weet: de pro-Palestijnse beweging. Heeft David Wertheim een punt?

Het hoofdstuk begint al meteen goed, als David Wertheim beschrijft, hoe oppositieleider Ariel Sharon op 28 september 2000 “het lont in het kruidvat steekt, door tijdens de ramadan een bezoek aan de Tempelberg te brengen.” De mythe, dat het uitbreken van de tweede intifada door deze actie was ontketend, wordt nog door vele kranten en opiniemakers gedeeld en verder verteld. Onderzoek heeft echter uitgewezen, dat de Palestijnse leider Yasser Arafat direct bij de voorbereidingen van de tweede intifada betrokken was en er opdracht toe gegeven had. De aanleiding tot een oorlog is niet hetzelfde als de oorzaak van de oorlog.

Vervolgens begeeft Wertheim zich in een beruchte anti-Israëlische demonstratie, die echter pas op 13 april 2002, dus anderhalf jaar na de start van de intifada, plaats vindt. Deze demonstratie is veelbesproken en bekritiseerd vanwege het geweld tijdens de demonstratie tegen een Joodse man, de antisemitische leuzen die werden geschreeuwd en de grote opkomst van 15.000 demonstranten. Wertheim wijst geheel terecht op de vele deelnemende jonge moslims met Turkse- en Marokkaanse achtergrond.

De ideologische achtergronden van de organisatoren van de anti-Israël-betoging in april 2002, de Internationale Socialisten, wordt door Carel Brendel uitvoerig gedocumenteerd in 2010. Vooral de samenwerking tussen moslimbroeders en de Trotskisten komt in zijn blog uitvoerig aan de orde. Dat heeft helaas niet verhinderd dat de hoofdrolspelers in deze onzalige demonstratie intussen goede banen op universiteiten hebben en tot de boven ons gestelde elite behoren. Miriyam Aouragh is intussen een gerenommeerde cultureel antropologe op Oxford. Peyman Jafari wordt regelmatig bij de NOS als “Iran-deskundige” geraadpleegd en doceert aan de Princeton-universiteit.

Niets gebeurt toevallig. De “Turkse- en Marokkaanse jongeren” in de demonstratie vallen de schrijver misschien het meest op, maar op de achtergrond wordt de ideologische basis door de Rene Danens, Abdou Menebhi’s, Mohamed Rabbae’s en Internationale Socialisten van deze wereld gelegd. Vanuit deze politieke onderwereld lopen echter genoeg draadjes naar de officiële bovenwereld, zodat waakzaamheid op zijn plaats is.

De schrijver David Wertheim is intussen in dit hoofdstuk over pro-Palestijnse acties niet op zoek naar eenvoudige verklaringen, maar probeert het probleem van het toegenomen antisemitisme en de obsessie voor Israël te begrijpen. De partij DENK, die sinds 2015 deze eenzijdige focus op Israël kanaliseert, wil echter geen antwoorden geven. Daardoor valt deze paragraaf over DENK geheel in duigen. Wertheim probeert niet op een andere manier iemand van DENK aan de praat te krijgen.

De rappers Appa (“Fuck de Talmoed”) en Ismo (“Ik haat die fucking Joden nog meer dan de nazi’s”) worden wel voor hun uitspraken in rap-teksten vervolgd en wegens groepsbelediging veroordeeld. David Wertheim analyseert die teksten en constateert dat deze jonge moslims vooral voor hun Palestijnse islamitische broeders op willen komen. Hij verzuimt te analyseren, maar doet dat in een later interview wel, dat de begrippen antisemitisme, Holocaust en nazi voor deze nieuwe generatie Nederlanders, door gebrek aan scholing, de invloed van thuis en gebrek aan worteling in de Nederlandse samenleving, geen taboe-thema’s meer zijn. Deze begrippen worden gebruikt om hun argumenten kracht bij te zetten, zonder te beseffen dat de discussie daarna gewoon over en uit is.

Ik ben jaloers op David Wertheim, omdat hij in 2018 mocht meevaren met de “mini-Gaza-flotilla” van het Palestina Komitee door de Amsterdamse grachten. Daardoor kon hij horen wat Kees Wagtendonk, Jaap Hamburger en Benji de Levie, prominente Israël-criticasters, nu eigenlijk écht zeggen als ze onder elkaar zijn. Ikzelf werd op dezelfde avond nog met geweld uit het buurtcentrum in de Spaarndammerbuurt, waar de opvarenden vergaderden, verdreven. David Wertheim wekt blijkbaar helemaal geen wantrouwen en kon gewoon aanwezig zijn.

Gaza Flotilla

Ik kan natuurlijk niet eisen dat David Wertheim mijn blog of dat van Carel Brendel leest, maar door eenvoudig Googlen had hij kunnen weten, dat de vergadering op 1 juni 2018 in de Spaarndammerbuurt en ook de Gaza-Flotilla van dat jaar, door de moslimbroeders en dus Hamas werd georganiseerd. Ook in dat afgelegen zaaltje, waar ik niet in mocht, waren Hamas-vertegenwoordigers aanwezig. Dat er bovendien vertegenwoordigers van GroenLinks en BIJ1 bij aanwezig waren, laat weer eens de relatie tussen politieke onderwereld (terrorisme) en de Nederlandse boven-ons-gestelde elite zien.

De opzet van de schrijver om in eerste instantie te willen luisteren en begrijpen, zonder meteen met een waardeoordeel te komen, vind ik goed gekozen. De resultaten van dat luisteren mogen dan echter volgens mij niet zonder analyse of feitenkennis worden gepresenteerd.

Het boek is origineel geschreven en behandelt het thema Israël en de Palestijnen nu eens vanuit een geheel ander hoek. Het gaat er in het boek niet over wie er gelijk heeft, maar welke functie Israël en de Joden binnen de Nederlandse cultuur hebben.

Palestijnse Autoriteit op bezoek in Leiden

De plaatsvervangende Minister van Buitenlandse Zaken van de Palestijnse Autoriteit in Ramallah, Dr. Amal Jadou Shaqqa, kwam vorige week op bezoek in Nederland. Zij gaf een lezing, met de prangend titel “Heeft de Twee-Staten-Oplossing nog een kans?”, op de Leidse Universiteit. De volgende ochtend ontbeet zij met de geachte afgevaardigden Agnes Mulder (CDA), Tom van der Lee (GroenLinks) en Tunahan Kuzu (DENK).

Parlementariërs met Amal Jadou

De rol van Amal Jadou in het vredesproces van het Midden-Oosten is vooral van belang, omdat zij op de prestigieuze Harvard Universiteit is gepromoveerd op het thema “Indianen en Palestijnen“, waarbij zij de overéénkomsten en verschillen tussen de twee onderdrukte prachtvolken treffend tot uitdrukking bracht.

Ik heb er als antropoloog zijnde al vaker op gewezen, dat de Arabische bevolking in Israël en op de Westelijke Jordaanoever steeds meer als “authentiek bedreigd volk, met een unieke cultuur” wordt weggezet. In 2011 schreef ik al over deze vergelijking: “Blijkbaar hebben Cultureel Antropologen iets met Indianen, Touaregs en Palestijnen. Ik weet niet wat het is. Zou ik ook zo geweest zijn? Het moet wel een soort van “terug naar de natuur”- idee van de “edele wilde” gecombineerd met de steun voor de eeuwige revolutionaire underdog, die toch blijft vechten voor zijn onbereikbare doel, zijn Je moet toch wat.” Het proefschrift van Amal Jadou sluit naadloos aan deze mythe aan.

Van een hoog-opgeleide diplomaat mogen wij verwachten dat de mogelijkheden en onmogelijkheden van een vredesproces benoemd kunnen worden. Intussen zijn we na alle bombardementen en beschietingen wel weer eens toe aan serieuze vredesbesprekingen, dus ik zou oprecht geïnteresseerd zijn geweest, als Amal Jadou deze mogelijkheden tot een nieuwe dialoog zou presenteren. Helaas kwamen de ruim negentig toehoorders op de Leidse Universiteit weer bedrogen uit.

De schuld voor het mislukken van het vredesproces en de oprichting van een Palestijnse staat werd tijdens de lezing geheel bij de staat Israël gelegd. Ze noemt daarbij het Oslo vredesproces, waarna de Israëlische premier Rabin door een Israëliër werd vermoord. Ze vergeet daarbij te vertellen, dat het terrorisme van de Palestijnse gewapende groepen tijdens dit proces onverminderd doorging. Premier Rabin waarschuwde 11 maanden voor zijn dood nog voor dit geweld.

Vooraan rechts: Gerard Jonkman van The Rights Forum

De tweede memorabele poging tot vrede vond in 2000 en 2001 plaats. In die onderhandelingen werd 94 tot 96% van de Westelijke Jordaanoever en grote delen van Oost-Jeruzalem aan de Palestijnen beloofd. Amal Jadou beweert in haar lezing, dat Israël de stekker uit deze overeenkomst heeft getrokken. In werkelijkheid stelde Yasser Arafat teveel voorwaarden en kwam steeds op toezeggingen terug.

Deze beweringen van Amal Jadou op de Leidse Universiteit, zijn dan nog de minst schokkende. Ernstiger is het, dat zij de terreurgroep Hamas als zijnde een “politieke groepering die Israël niet erkent” kwalificeert. Ik hoop dat de Leidse studenten kunnen googelen en deze leugen zelf gaan ontmaskeren.

Ook sprak ze over de Joodse lobby in de Verenigde Staten, die de oorzaak is voor steun van dat land aan de staat Israël.

In grote lijnen heeft Amal Jadou natuurlijk gelijk als zij stelt, dat de situatie voor de Palestijnen vrij hopeloos is. De aandacht van de wereld gaat nu uit naar Syrië en Oekraïne. Verkiezingen op de Westelijke Jordaanoever steeds uitgesteld. Hamas regeert met harde hand. Het conflict met Israël wordt steeds grimmiger. Genoeg reden dus, om eindelijk weer eens aan de onderhandelingstafel plaats te nemen. De oorzaken en redenen die tot deze uitzichtloze situatie hebben geleid worden echter door de plaatsvervangende minister schematisch, gesimplificeerd en foutief gepresenteerd.

Krakerster verpest de sfeer in Spanje

De jongens en meisjes Palestinos melden trots op de Insta en facebooks, dat Ada Colau, de burgemeester van Barcelona, alle institutionele contacten met Israël gaat verbreken. Is dit het zoveelste ballonnetje van symbool-politiek, dat de extreem-linkse burgemeester op laat, of is het een serieuze aanval op de economie van Spanje?

Ada Colau

Sinds 2017 heeft Ada Colau er echt al alles aan gedaan om de economie van Barcelona op een lager pitje te laten branden: Beperkingen aan AirBnB opleggen, bezitters van vakantiehuizen zwaarder belasten, een bankier voor crimineel uitmaken, huurders meer bescherming geven en toeristen wegjagen. Voor rijke Spanjaarden en investeerders is Barcelona geen leuke stad meer.

Haar tweede ambtstermijn heeft Ada Colau te danken aan de Spaanse geheime dienst CNI, die de coalitie-onderhandelaars liet afluisteren, zodat de afscheidingspartij ERC niet in het bestuur kon komen. De Franse oud-premier Manuel Valls moest er aan te pas komen om Colau wederom op het zadel te hijsen. Intussen is Ada Colau in het buitenland heel erg populair, maar in Barcelona vallen de resultaten van haar bestuur tegen. De krakers van drugspanden wordt geen strobreed in de weg gelegd. Dat is niet verwonderlijk als je bedenkt, dat Colau in 2008 zelf nog krakerster was en een voormalig pand van de Guadia Civil bezet hield.

Ada Colau
Ada Colau (48) is geboren en getogen in Barcelona, waar ze haar studie filosofie net niet afrondde. Al als scholier voerde ze actie voor Amnesty International. In 2009 richtte ze met haar man een platform op ter bescherming van Spanjaarden die tijdens de economische crisis uit huis werden gezet omdat ze de hypotheek of huur niet meer betaalden. Ze kreeg landelijke bekendheid nadat ze bij een hoorzitting in het parlement in 2013 een bankier een crimineel had genoemd. De door haar opgerichte partij Barcelona en Comú is nauw gelieerd aan Podemos, een antisysteempartij die bij de parlementsverkiezingen in 2015 20,7 procent van de stemmen kreeg. Colau heeft twee kinderen, van wie de jongste één jaar is.

Boycot
Na de boycot van cruiseschepen in de haven van Barcelona, het weigeren van sportevenementen en het verbod op plaatsen van projectieschermen ter gelegenheid van het voetbalkampioenschap in Quatar, is Israël het volgende doelwit van de activistische burgemeester. Het opzeggen van de institutionele banden met Israël lijkt voor de activisten een mooi resultaat, maar kan ernstige gevolgen voor de economie van Spanje hebben.


Niet voor niets heeft de autonome regio Catalonia een eigen handelskantoor in Tel Aviv. Catalonia is economische gezien de belangrijkste regio van Spanje. De auto-industrie en overige sectoren kunnen niet zonder de importproducten uit Israël functioneren. De import bedraagt maar liefst 237 miljoen Euro per jaar en dan gaat het over technische onderdelen, electronica en plastics. Ook de export naar Israël van 568 miljoen Euro per jaar is een kurk waarop de belabberde Catalaanse economie nog net kan drijven.

Vehicles, Plastics, Aparells material electric

Afgezien van de Israelische premier Netanyahu, die de boycot van zijn land niet gaat pikken, zijn de VS en Microsoft andere gevaren die op de loer liggen. In veel Amerikaanse staten is het boycotten van Israël verboden.

Misschien heeft Ada Colau nu haar hand overspeeld en wordt ze door de centrale Spaanse overheid op het matje geroepen, vanwege deze onbesuisde vijandige daad.