communicatie, ICT, media, blog en publicatie

UncategorizedCategory Archives

De donkere bossen van het Sociaal Humanisme

De duisternis valt in en het is steenkoud, als ik door de donkere bossen van Renkum rijdt. De navigator heeft moeite met het vinden van het adres van de voorman van het Nederlandse Sociaal Humanisme. Dan weer eens moet ik over 100 meter naar rechts afslaan en dan weer opeens scherp links. De geografische ligging van deze nieuwe ideologie komt overeen met de verhouding link-rechts op weg er naar toe. Als de verharde weg opeens overgaat in een zandpad, weet ik dat het Sociaal Humanisme nog niet bezig is aan een charismatische opmars binnen het Nederlandse volk.

Het zou mij niet verbazen als er opeens een wolf voor mijn koplampen opduikt. Het weer en de verwarrende verzameling bomen langs de weg zijn een geschikt decor voor dit wilde dier, dat zijn bestaan in Nederland weer aan het opbouwen is.

Hoe ben ik eigenlijk in deze situatie terechtgekomen? Mijn gedachten dwalen af naar een warme zomeravond op de Herengracht te Amsterdam. Een blogger met de naam Victor Onrust, van het blog  Harde Woorden organiseert een avond met voordrachten en heeft beloofd zijn boek “Sociaal Humanisme, leidraad voor een solide beweging” aan geïnteresseerde bezoekers uit te delen. Zo vaak krijg ik geen gratis boeken, dus ik spoedde mij na het werk richting grachtengordel.

Na de tweede borrel van het Sociaal Humanisme-netwerk, ook al in de Amsterdamse grachtengordel, wordt ik gevraagd mee te denken bij het verspreiden van dit Sociaal Humanistische ideaal. Dat bij het humanisme de mens centraal staat en niet God, zoals het eigenlijk hoort, en dat mijn overweging is, dat bij het ‘sociaal humanisme’ het middelpunt waarschijnlijk twee keer op de mens zal liggen en nog minder op God, weerhoudt mij er niet van naar Renkum af te reizen.

Als het zandpad nauwer wordt en er geen straatlantaarn meer licht geeft, vervloek ik mijzelf. Waarom kan ik niet eens lid worden van een grote massale volksbeweging van het midden, D66 bijvoorbeeld? Altijd dit marginale gedoe in een donker bos vol wolven.  De bewoners van het zandpad in het bos vinden het niet nodig een duidelijk verlicht straatnummer bij hun oprijlaan te installeren. Er komt toch niemand ’s nachts op bezoek en de vaste bewoners en leveranciers kennen de weg.

Victor Onrust heeft iedere ontvanger van zijn prachtboek ‘Sociaal Humanisme’ vriendelijk verzocht een recensie over het boek en een mening over het sociaal humanisme als ideaal en als beweging te schrijven. Tot nog toe heb ik dat niet gedaan. Waarom eigenlijk niet? Ten eerste schrijf ik altijd over de invloed van het Palestijnse terrorisme op de Nederlandse samenleving. Ik schrijf over de vijand dus. Als er dan eens iemand in Nederland opstaat, die een vriendelijke uitstraling heeft en het gehele Nederlandse politieke landschap, van heden en toekomst, weet te duiden, wie ben ik dan om daar een  zeikstukje over te schrijven? Professor Pim was zo iemand en Dr. Thierry Baudet probeert hem zo nu en dan na te doen. Victor Onrust wordt niet vrolijk van de vergelijking tussen hem en Thierry.  Ik weet niet precies meer waarom, maar Thierry schijnt het bij het verkeerde eind te hebben.

Intussen ben ik al twee keer met mijn Toyota Prius op het smalle zandpad omgekeerd en de dennentakken schuren al langs mijn grijs anthracieten carrosserie. Is Victor Onrust nu links of rechts?; vraag ik mij nu, midden in de wolfrijke bossen van de Veluwe af. Op zijn intellectuele grachtengordelfeestje van vorig jaar sprak ik met de nestor van de alt-right beweging, ook al zou hij zichzelf nooit zo noemen.  Een paar maanden geleden sprak ik op een soortgelijke bijeenkomst van het Sociaal Humanisme enkele PvdA-leden en een paar minuten later de meest rabbiaat rechtse hater van linksch-Nederland ooit. Allebei dus. Victor onrust wordt in zijn Sociaal Humanistische ideaal gesteund door PvdA-ers en spreekt zelf als moderator op de grote conferentie Nederlandse Leeuw.

Terwijl ik uit mijn auto stap en op een schaars verlicht  ‘Hans-en-Grietje’-huisje afloop, bedenk ik mij opeens, dat ik van geen van de deelnemers de echte naam weet. Victor Onrust heet natuurlijk niet werkelijk zo. Zijn boek ‘Sociaal Humanisme’ heeft geen ISBN-nummer en is ook niet via Bol.com te verkrijgen. In de vorige vergadering heeft Victor bovendien gezegd, dat hij niet wenst op te treden bij De Wereld Draait Door of Pauw. Naamsbekendheid en invloed op de Nederlandse samenleving is dus nog wel een dingetje.

Eén van de deelnemers aan de Sociaal Humanistische vergadering, die binnenkort zijn zegenrijke ideologische invloed over de gehele Nederlandse samenleving zal doen gelden, wil weten wie ik ben en wat ik doe. Normaal gesproken is het uitspreken van de naam Keesjemaduraatje reeds reden genoeg om de poorten van synagoges en neo-conservatieve gebouwen te openen, maar deze mensen kennen mij dus nog niet. Ik ben ICT-er en tevens blogger en schrijf vooral over terrorisme en de Palestijnse beweging in Nederland. Korter kan ik het niet samenvatten.

Het positieve van het boek ‘Sociaal Humanisme‘ is, dat de schrijven Victor Onrust de eerste is, die na Karl Marx er in is geslaagd, een logische en begrijpelijke beschrijving van de tegenstelling arbeid-kapitaal te geven. Nadat de naam Karl Marx steeds weer in mijn gedachten verscheen, zocht ik in het boek naar sporen en vond inderdaad een citaat van de Italiaanse marxist Antonio Gramsci. De term “absoluut humanisme” is bedacht door deze Gramsci en door Victor Onrust aangepast aan de huidige tijd.

Een belangrijke stelling van Antonio Gramsci is: “Filosofen hebben tot nu toe slechts geprobeerd de wereld te begrijpen. Het komt erop aan die te veranderen.” Het is schokkend te moeten erkennen, na wat Google-werk, dat de activisten van de Nieuwe Communistische Partij en ook de pro-Palestijnse activist   Frank van der Linde zich volledig op Gramsci beroepen. Daar gaat het hier echter niet om.  Belangrijkste kenmerk van het ‘Sociaal Humanisme‘ is, dat de elite zich uiteindelijk tot deze ideologie zal bekennen en de samenleving dientengevolge in een Sociaal Humanistische richting zal veranderen.

Intussen drinken we koffie en filosoferen we in een boerderij in het bos over de samenleving en hoe die te veranderen. Na enkele anekdotes over en weer, bekvecht ik met Victor Onrust over de vraag wie er nu gedurende de Eerste Internationale(1876);gelijk had, Michael Bakounin of Karl Marx. Ook al wordt ik op de sociale media voortdurend als ‘rechts’ afgeschilderd, pleit ik er toch voor om Michael Bakoenin gelijk te geven. Ik betoog daarbij, dat de opvattingen van Karl Marx veel te autoritair zijn en dat de dictatuur in de Sovjet-Unie mede door dit autoritaire karakter beïnvloed werd.

De technologische ontwikkelingen van internet, apps, whatsapp, smartphone, big data , robots, Über en Airbnb gaan nu zo razendsnel, dat ze als ‘disruptive technologies’ worden beschouwd. De neergang van kranten, taxis-bedrijven, V&D en televisie komt niet zomaar uit de lucht vallen. De heersende elites hebben er nauwelijks antwoord op. De invloed van de sociale media op de politiek is zelfs schadelijk  voor de zittende macht. D66 probeert die te beperken. De elites hebben de technische veranderingen zeker niet veroorzaakt. In marxistische zin, wordt de samenleving door de economische ontwikkelingen gestuurd. Dat verklaard dat de ‘disruptive technologies’ nu, in deze tijd, de belangrijkste motor van verandering zijn.

In het boek “Sociaal Humanisme” wordt er vanuit gegaan, dat de elite en dan met name de kapitaalkrachtige elite, (de kapitalisten) de toekomst vorm geeft. Als we het hebben over de Google, Amazons en Microsoft, dan heeft Victor Onrust daar een punt. Het is nauwelijks nog mogelijk een technische start-up te beginnen, zonder steun of bedreiging vanuit deze vier grote bedrijven. Toch beschouw ik ‘het kapitaal’ niet als de drijvende factor van verandering, maar wel de technologie.
Het maak daarom niet uit of Femke Halsema voortdurend in De Wereld Draait Door haar zegenrijke linkse ideaal uitdraagt of dat Thierry Baudet dat binnenkort doet.  De V&D komt er niet mee terug en er zal geen webwinkel minder om worden opgericht.

Ik rij weer terug en maak een ernstige verkeerde inschatting, door ondanks de navigator, rechts af te slaan en dwars door het Bennekomse bos te rijden. Geen navigator-informatie meer beschikbaar. Ik rij over zandwegen vol kuilen. Ik kom in de modder vast te zitten. De zandwegen zijn voorzien van borden waarop staat, dat alleen inwoners hier mogen rijden. Over elite gesproken. Het is donker om mij heen. Ik heb mij laten meeslepen in een politiek avontuur, dat het daglicht niet kan verdragen. Ik wist wel van mijzelf dat ik gek was, maar dit gaat weer alle perken te buiten.

Sylvana Simons: Samenraapsel van termen uit de nieuwe sociale bewegingen…

Bron: Opiniez
Door Kees Broer

We zitten er allemaal klaar voor: Sylvana Simons van de Amsterdamse partij Bij1 wordt geïnterviewd op Buitenhof. In de dagen die aan het interview voorafgaan wordt al stemming gemaakt door de “Tendentieuze, ongefundeerde & nodeloos kwetsende” website Geenstijl. De gehandicapte Bij1-kandidaat Cailin Kuit zou helemaal geen psychiater zijn geweest. Zou de Buitenhof interviewer de inferieure aantijgingen van Geenstijl overnemen? Of wordt het een zoetsappig en politiek correct interview? We wachten het met spanning af.

Ik let vooral op taalgebruik. Welke woorden gebruikt Sylvana Simons om de richting van haar partij aan te geven? Welke kloven en tegenstellingen in de maatschappij verwoordt zij en met welke termen?

Radicale Gelijkheid

Sylvana erkent in het Buitenhof-interview, dat de doelstelling van haar partij Bij1 reeds in de Nederlandse Grondwet is verankerd. Artikel 1 van de Grondwet zegt namelijk, dat “Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.

Sylvana zegt echter dat het haar gaat om “Radicale gelijkheid”. Gelijkheid is wel in de grondwet gewaarborgd, maar in de praktijk valt het tegen. Bij1 gaat daar verandering in aanbrengen.

Wat betekent “radicale gelijkheid”? De Belgisch-Libanese activist Dyab Abou Jahjah heeft het treffend in de De Wereld Morgen verwoord: “Geen radicale gelijkheid zonder dekolonisatie”. ” ..Radicale gelijkheid die op drie pijlers rust: raciale gelijkheid, gendergelijkheid en sociale gelijkheid.

Lees verder op Opiniez:

Karl Max Kreuger: Contradictio In Terminis

Einer der meist kontradiktionare Personen den ich je gekannt habe, ist Karl Max Kreuger (1946-1999). Es fängt wie bei allen Menschen bei seine Geburt und Namensgebung an. “Karl Max” wurde er von seinem Vater genannt, nach Karl Marx. Karl hat sein Leben lang Propaganda gegen Marxismus gemacht. Wurde in den siebziger jahre in Bulgarien mit anti-marxistische Büchern an der Grenze erwischt, wie er mir stolz erzählte. Sein Vater und Mutter sassen nach den Zweiten Welt Krieg in den Niederlanden in Haft wegen unterstützung der Nazis. Sein Vater war Techniker am Ost-Front. seine Mutter Rot-Kreuz helferin irgendwo in Deutschland. Es ist mir ein Rätsel warum sie Ihren Sohn trotzdem Karl Max genannt haben. Karl erklärte dass aus de marxistische überzeugung seines Vaters vor den Zweiten Weltkrieg.

Als wir darüber sprachen zeigte er ein Bulgarisches Buch: “The Struggle against fascisme started with the struggle against Bolshevism”. In diesem Buch steht beschrieben dass Hitler von den Bolshevisten gelernnt hatte und dass der erste ernsthafte fascistische Terror und Massenmord von den Bolshevisten kam. Karl’s Kommentar: mein Vater brauchte sich nicht viel zu verändern.

Trotzdem hat er viel daruter gelitten und versuchte am Ende seines Leben seine Mutter zu Rede zu stellen und aus zu diskutieren warum sie mitgemacht hat mit den Deutschen. Seine Mutter wollte nicht mehr darüber sprechen und hatte auch oft Angst wieder verhaftet zu werden. Es kam zu einem Bruch und er hat sie den letzten Jahren nicht mehr gesehen.

Karl Kreuger wurde weltberuhmt in den Niederlanden als er nach seinem Tot in 1999 auf einem “bakfiets” (Transport-Fahrad) von den Hausbesetzer Scene (Blauwe Aanslag, Den Haag) zu Grabe gefahren wurde und das Photo des Bakfietses in einigen Zeitungen stand. Sein Sarg wurde von Frauen eines Feministische Kollektivs aus dem Haus getragen. Das Contradictio Interminis ist, dass er gar kein Hausbesetzer war. So war dass bei Karl immer. Als ich ihn besser kennengelernt habe lebte er in Amsterdam aber hatte eine Wohnung in Den Haag. Als einmal all sein Geld geklaut wurde, weigerte er bei der Polizei Anzeige zu erstatten, und erklärte dass er eigentlich in Den Haag wohnte. Als er bei mir in Haus wohnte war er schon schwer krank und lit unter Reuma. Wir besuchten jede Woche ein Zentrum fuer Ausländerunterricht und unterrichteten Niederländisch fuer Marokkaner. Jeder dachte dass wir dass aus Menschenliebe machten. Karl hatte noch ein anderes Ziel: eine Frau des Krankenschwestertypes zu finden und zu verfuhren.

Karl Kreuger importierte und verkaufte anarchistischen Büchern. Er war ständig unterwegs auf Demonstrationen, messen und meetings um seine Büchern zu verkaufen. Damit hat er ein sehr grosses Netzwerk aufgebaut und wurde Europaweit bekannt. Als ich in Berlin mal Ralf Landmesser besuchte, stellte sich heraus dass Karl in Deutschland genau so bekannt war wie in den Niederlanden. In seinen Bücher wurde Privatbesitz streng abgelehnt, trotzdem war Karl nicht in der Lage seine Büchern in einem Kollektief unter zu bringen, sondern bestand darauf alles selbst einzukaufen und zu verkaufen.

Es kam zu einem Bruch zwischen mir und Karl, obwohl nie ausgesprochen, weil ich etwas fuer mich selbst aufbauen wollte und er sich weigerte eine geregelte Arbeit aufzunehmen. Er bewegte sich dermassen in eine marginale Richtung, dass es nicht mehr anzusehen war.

Bei seine Beerdigung waren hunderte Menschen anwesend die sich zu eine Demonstrationsartigen Zug durch Den Haag zusammenfanden. Wie kann dass angehen wenn er so marginal geworden war werdet Ihr fragen? Mann muss bedenken dass er mehrere Wochen tot in Bed gelegen hat vor er gefunden wurde. Keiner der Hausbesetzer hat es nötig gefunden mal nachzufragen, weil sie dachten dass er wieder auf reisen irgendwo in Europa war.

Er fehlt mir immer noch.

Michael Bakunin: Vergeving

 

Het begrip vergeving krijgt nu wel een heel actuele betekenis, omdat het één van de laatste woorden van Theo van Gogh was. Vergeving is ook een sleutelbegrip als je de verschillen tussen Jodendom, Christendom en Islam wilt verklaren. Ik ben zelf Gereformeerd Synodaal opgevoed, waarbij vergeving een centrale rol speelde. Jezus is aan het kruis gestorven om onze schulden weg te wassen. Als kind begreep ik dat natuurlijk niet, want wat kon ik nou voor zonden hebben begaan? Behalve af en toe koekjes jatten en daarvoor hoeft écht niet iemand aan het Kruis te hangen.

Tijdens de studenten en krakerstijd zworen we het geloof geheel af zodat we ons niet meer met dat soort zaken bezig hoefden te houden. Op een heel onverwachtse manier kwam ik er toch weer mee in aanraking en dat kwam omdat ik op de Vrije Universiteit studeerde. Daar zijn veel Gereformeerde docenten. Ik schreef een artikel over de verschillen tussen “Marx en Bakounin tijdens de Eerste Internationale”. De docent had ook ooit iets over anarchisme geschreven en hij legde me uit waarom hij daar tegen was. (Toen ben ik misschien begonnen mijn Tweede Geloof te verliezen, realizeer ik me nu). In de socialistische traditie wordt ervanuit gegaan dat de mens goed is. Dat is prima zou je zeggen, want dan zit je niet voordurend met een schuldgevoel opgescheept. Maar wat doe je met mensen die afwijken? Het is bekend dat die in de Sovjet-Unie bij massa processen gedwongen werden tot zelfbeschuldiging. Later werden ze voor gek verklaard en opgesloten in psychiatrische ziekenhuizen. Waarom? Omdat het socialisme geen plaats had voor mensen die afwijken. Die moeten eerst weer op het rechte pad gebracht worden. De gedachte dat de mens in wezen goed is en het gebrek aan een vergevingsconcept in de socialistische ideologie heeft uiteindelijk tot massa moord geleid. Aanvankelijk stond ik een beetje raar te kijken dat ik bij een scriptie over anarchisme een gesprek moets voeren over het begrip schuld, maar later ben ik het beter gaan begrijpen.

Michael Bakunin

Het Christendom gaat er van uit dat de mens in wezen slecht is en geneigd tot alle kwaad. Door tot inkeer te komen en om vergeving te vragen, kan je je schuld kwijt raken en met een ontlast geweten verder gaan. (Is het niet héérlijk broeders en zusters dat we dát mogen geloven?)
Dit idee is intussen ook door onze hele westerse cultuur heen voelbaar. Hoewel ik me afvraag wat de functie van het Pieter Baan Centrum hierin is; ik ben geneigd te geloven dat dat eerder een uiting is van de ontkerkelijking van de samenleving en de groeiende macht van de psychologie als verklaringsmodel.

Hoe is dat bij andere wereldreligies? Het Jodendom kent in de Tora ook verschillende plaatsen waar van vergeving sprake is. De begrippen “oog om oog tand om tand” speelt weliswaar een veel grotere rol dan in het Nieuwe Testament, waar vergeving een centraal begrip is. De Tora gaat ervan uit dat de mens slecht is en dat is al een heel ding. Dan hoeft God ook nergens van op te kijken. Dit weerspiegelt zich ook in de Joodse cultuur die tolerant is.

Bij de Islam wordt er weliswaar niet vanuit gegaan dat de mens in wezen goed zou zijn, maar er wordt een strikte scheiding gemaakt tussen ongelovigen en gelovigen. De ongelovigen moeten door middel van de Jihad bestreden worden. Nu lijkt het erop dat ik geheel in de geest van de tijd de Islam overal de schuld van geef en zeg dat het een intolerante religie is. Toch is dat niet zo. Het is een religie met een eenvoudig stel regels, waar iedere gelovige zich gemakkelijk aan kan houden en die in principe openstaat voor iedereen.

Voor mij is wel duidelijk dat in een tolerante samenleving het begrip “vergeving” een belangrijk plaats heeft en dat zo’n samenleving de meeste kans heeft in een door Christendom gedomineerde cultuur.