communicatie, ICT, media, blog en publicatie

mijn levenCategory Archives

De Duitser an sich

Praat je in Nederland over Duitsland, dan zijn de clichés en vooroordelen niet van de lucht. Qua eten houdt de Duitser ‘an sich’ van Sauerkraut. De Duitser kleedt zich het liefst in Lederhosen en op het werk zegt de Duitser voortdurend ‘Herr Doctor’ tegen zijn chef. Je moet toch wat.

Nu ben ik al weer een week in Noord-Duitsland en vandaag wilde ik pas voor het eerst zuurkool eten. Dus naar de supermarkt. Ook al ben ik al tien jaar weg uit dit land, toch zegt de verkoopster in het E-center te Sulingen, nog steeds ‘Hallo Kees’ tegen mij. Dat komt omdat ze tot 1998, in het jaar dat haar echtgenoot er met een Russische vrouw vandoor ging, mijn buurvrouw was. Dat schept een band.

Zuurkool blijkt in Duitsland niet in plastic verpakt bij de verse groente te liggen. En bij de conserven ligt ook geen zuurkool. Er moet een bedrijfsleider aan te pas komen om ergens achterin uit een schap een blik zuurkool te halen. Zo erg houden de Duitsers van zuurkool. Wat de Duitser dan wel weer gemakkelijk kan kopen: Tsatsiki. Dat is Griekse yoghurt met geraspte komkommer en knoflook erin. Misschien komt het door het vele geld dat de Duitse staat in de Griekse economie pompt, dat de Duitser nu Grieks eet.

In de Duitse supermarkt is het mogelijk verse Bockworst te kopen. Kom daar bij de Nederlandse slager eens om!! Ze lachen je uit en zeggen tegen je: ‘Knakworsten haalt u maar in de supermarkt.’

Naturel Chips, dus zonder paprika, ham-kaas of andere extremiteiten, kan je in Duitsland haast niet kopen. De Nederlandse naturel chips zijn in smaak en kwaliteit eenmalig in Europa. Je moet érgens in uitblinken.

De volgende halte van onze inkooptoer is de fabrieksverkoop van schoenfabriek LLoyd. Als je in de jaren negentig wel eens op TV de Russische president Gorbatschow zag en hij liet toevallig de zolen van zijn schoenen zien, dan zag je een rode streep op die zolen. Dat is een merkteken van schoenen van Lloyd. Waar een kleine fabriek op het Duitse platteland toch heel groot in kan zijn. In de fabrieksverkoop van Lloyd, kan je niet alleen de dure Lloydschoenen voor een schappelijke prijs kopen, maar ook merkkostuums en andere merkkleding.

Het bijzondere van de plakken van LLoyd is dan weer, dat je ze in zogenaamd ‘Baukasten-systeem’ kan kopen. Dat wil zeggen de colbert in een andere maat dan de broek. Wat voor vele Duitse- en trouwens ook Nederlandse mannen, die iets te dik geworden zijn, een uitkomst is. Je hoeft geen maatpak voor 800 Euri meer te kopen, maar bent voor 300 Euro klaar. “Crisis what crises?”

admin
december 12, 2012
Column, mijn leven, Sulingen
0 comments
, , , ,

Waar is het graf van Georgi Dimitrov?

“Er is geen graf, alleen een monument, maar dat is verderop”,  “Welke Georgi Dimitrov bedoel je, er zijn hier zoveel mensen die zo heten?” Het is voor niet-Bulgaren onbegrijpelijk, dat zo wordt gepraat over een man die de huidige staat Bulgarije heeft opgericht en daarna met harde hand (concentratiekampen, moord en dwang) het socialisme in Bulgarije heeft ingevoerd.

Na zijn dood in 1949 werd het lichaam van Georgi Dimitrov gebalsemd en in een mausoleum midden in de stad opgebaard. Zo lag hij daar 50 jaar als symbool van socialisme in Bulgarije, totdat de nieuwe niet-communistische regering het welletjes vond en zijn lichaam verbrandde. Het mausoleum werd met vier ontploffingen en heel veel moeite tegen de grond gewerkt. Alsof het socialisme wilde zeggen: “We gaan niet weg. Laat hem hier maar gewoon liggen”

Zestien jaar voor zijn dood, in 1933 speelde Georgi Dimitrov een rol van wereldbetekenis, door direct na de Reichtagsbrand in Berlijn opgepakt te worden, maandenlang door de Gestapo gemarteld en verhoord te worden, maar toch daarna tijdens het showproces te Leipzig, zodanig eloquent tegen de nazi-rechters en Hermann Goering tekeer te gaan, dat de wereld op het naderende onheil attent werd gemaakt en de straf relatief laag uitviel. Georgi overleefde de gevangenis.

Nu liepen we door Sofia op zoek naar het nieuwe graf van Georgi Dimitrov. Het verkeer raasde langs ons en op de stoep snuffelden wilde honden aan onze benen. “Gaan jullie maar door, ik ga naar het hotel terug”, zei mijn vrouw na een uur lopen. Dat ging helaas niet, want de buurt tussen het kerkhof en het centraal station is niet van een dergelijke Westerse maatstaf dat we haar zonder onze begeleiding daar doorheen zouden laten lopen. Meekomen dus.

In Sofia lijden alle taxirijders, obers, portiers en bewakers van de begraafplaatsen aan een wat mijn aanstaande Bulgaarse schoondochter “Levensgeschiedenissyndroom”  noemt. Je stelt een eenvoudige vraag en daarna zit je minstens een half uur vast aan iemand die vertelt waarom hij de huidige regering niet goed vindt, waarom hij binnenkort weggaat en wat zijn famile allemaal sinds de komst van het communisme is kwijtgeraakt en waarom dat nooit meer terugkomt.

Als er in de reisgids vermeld staat dat Georgi Dimitrov op graf 212 begraven ligt, dan lijkt het gemakkelijk om gewoon naar de administratie te gaan en te vragen waar graf 212 is. Een kind kan de was doen.  Na drie kwartier met een portier gesproken te hebben, die achteréénvolgens vertelde, dat Dimitrov niet hier maar ergens anders, of wel hier maar helemaal verderop, of misschien toch ook niet hier ligt, liepen we door naar de andere ingang van het kerkhof.

“Dimitrov ligt niet hier, maar we hebben wel een andere dictator: Todor Zjivkov. Wil je die misschien zien? Die is ook dood.” We bedanken beleefd. Ook al heeft  Todor Zjivkov dertig jaar met harde hand en met oprichting van diverse standbeelden voor zichzelf (iemand moet het doen) over Bulgarije geregeerd, ik had nog nooit van de beste man gehoord. Maar dat kan ook komen, doordat ik me te veel met het Lijden van het Palestijnse Volk bezig houdt.

Komen we eindelijk bij de administratie, is daar inderdaad een vrouw, die even wilde vertellen dat haar neef ook in Nederland studeert, (“Heel fijn voor u mevrouw, want een Nederlands diploma, is goud waard”), bleek het de schoonmaakster te zijn, die ook niets wist. Ten einde raad doen we nog één poging en lopen door. Een kordate mevrouw komt aangewandeld en wenkt ons langs een stoffig pad. Achter wat bosjes en geheel overwoekerd, ligt daar eindelijk het graf van Georgi Dimitrov.

“Rot Front, Kamerad”.  Hier lig je goed, naast je moeder.

admin
oktober 18, 2012
Column, mijn leven
0 comments
,

Kaufrausch in Sulingen

Nadat we bij de Aldi in Sulingen reeds een stofzuiger voor 99,98 Euri op de kop hebben getikt en in de “Getränkewelt” daar tegenover voor 43,65 Euri aan Becks bier, Weisser Burgunder en Roter Dornfelder ingeslagen hebben, voel ik bij de volgende winkels een licht kriebelen in me opkomen en dan weet ik het weer: De “Weihnachtliche Kaufrausch” slaat onherroepelijk toe en is niet meer te stoppen. Bij de “Einkaufsmeile Ranck” bekijk ik maar liefst drie boeken die eigenlijk niet in mijn boekenkast mogen ontbreken, te weten: “Ich, Mohammed Ali”, een biografie over Hannelore Kohl en de pakkende titel “Warum die Deutschen, Warum die Juden?“.

Doordat ik me op tijd realiseer dat de komende Heiligenabend mij reeds een aantal eerder op het verlanglijstje geschreven boeken gaat bezorgen en ik sowieso vaker in het Internet hang dan op de bank rustig een boek zit te lezen, wordt de koop ter nauwer nood uitgesteld.

In de Sulinger Lidl gaat de “Einkaufsbummel” verder. Voor de schoonvader koop ik een door LED belichte loep. De schoonmoeder krijgt een kashmir sjaal, maar een door electrische warmhoudplaat verwarmde complete fondueset met 8 vorkjes wordt door mijn vrouw uit mijn handen gerukt, omdat we dat in Nederland al hebben. Maar niet met electriciteit!

Heeft mijn jongste zoon niet dringend een slijptol nodig? Dat krijg je voor dié prijs nooit meer. Welke tijdschriften zullen we tijdens de kerst lezen: Spiegel, Stern, die Zeit. Voor je weet is het oorlog en dan zit je weer zonder. Een plateau met antipasti. Paneermeel. Diverse soorten kaas. Dat kan allemaal met de ING-bankpas gepind worden, is ons reeds in Nederland door een mevrouw met een Oostenrijks namaakaccent per radio commercial medegedeeld.

We rijden langs de straten die we 12 jaar geleden ook al reden en voelen ons opeens weer helemaal thuis. Waarom hebben we dit Gottverdamte Ort eigenlijk ooit verlaten? We weten het opeens niet meer. Doorrijden dan maar weer.

Michael Jackson heeft ons één belangrijk levensthema achtergelaten en de woorden van het thema spreek ik enkele keren uit, terwijl we door de pampa’s van het Noord-Duitse platteland rijden: “This is it and  let it go”. ‘Besser wirds nicht’

admin
december 24, 2011
Column, mijn leven, Sulingen
0 comments
, ,

Een Egyptische Moslimbroeder

Nu wil je natuurlijk graag van mij weten: “Ken je zelf Egyptische moslimbroeders?” Met andere woorden: Kan je erover oordelen? Want het is net als bij Zuid-Afrika destijds: Je kan er alleen maar over oordelen als je er zelf geweest bent.

Nou, eentje dan. Op een mooie lentedag in 1990 reed ik in mijn auto vanuit de Noord-Duitse stad Sulingen terug naar ons dorp, enkele kilometers verderop. Opeens zag ik een man met licht getinte huidskleur langs de kant van de weg staan. Liften. Nou ja wat doe je dan? Je neemt die man mee. In die periode kwamen er veel asielzoekers naar Duitsland en die werden naar een oud distributiesysteem, dat stamt uit de tijd van de Vertreibung na WOII, over de verschillende dorpen verdeeld. Het was in die tijd normaal dat bijvoorbeeld een Libanees gezin met zes kinderen midden in de weilanden in een oude vervallen boerderij leefde. Dus het was geen raar gezicht om deze man aan de kant van de weg te zien liften.

In die tijd was mijn vrouw een sociale advocaat en verdedigde enkele Ethiopische asielzoekers in hun pogingen een verblijfsvergunning te bemachtigen. Meestal kregen ze die niet, maar het in hoger beroep gaan duurde zo lang, dat ze vele kostbare jaren van hun leven weggooiden op het Noord-Duitse platteland. Ik had een intensief contact met die asielzoekers en wilde alles weten over hun verzetsstrijd, maar ik ben er in die periode nooit één tegen gekomen die ook maar één opstandig pamflet geschreven had, of kon schrijven. Laat staan de wapens opnemen tegen een hele of vermeende dictator. Gelukszoekers. Of mag ik dat niet zeggen?

De Egyptische Asylant bleek goed Engels te kunnen spreken en vertelde mij in die korte rit naar ons dorp waar hij vandaan kwam, Egypte dus, waarom hij was gevlucht en wat zijn geloof was. Het bleek een Egyptische moslimbroeder te zijn. En of ik misschien een kopje thee lustte? Nou, dat wilde ik wel en toen bleek dat die man dus gewoon 100 meter van ons huis verwijderd op een bovenkamertje gehuisvest was. Nooit eerder gezien. Dus ik theedrinken met de Egyptische moslimbroeder.

Afgezien van de vriendelijkheid en goede verstaanbaarheid schrok ik toch een beetje van de opvattingen van de man. Hij was voor de doodstraf en hij was er van overtuigd dat de Duitsers uiteindelijk de islam als religie zouden aannemen. Ook al was ik toen nog gewoon links en vol optimistische positieve energie, vond ik dat toch wel wat te ver gaan. Maar ja, zo ver was het nog lang niet. Voorlopig was hij een asielzoeker en had ik een verblijfsvergunning.

Dit speelde zich allemaal 11 jaar vóór 11 september af, dus een directe dreiging ging er niet van de Egyptische moslimbroeder uit, maar later dacht ik er wel eens over na. Het is toch vreemd. Amerika houdt daar in Egypte een dictatuur in stand en die moslimbroeders komen als vluchteling hierheen en gaan op hun beurt weer een bedreiging voor de Westerse democratie vormen. Laat ze maar lekker daar blijven. Daarom hoop ik ook van harte dat er nu eindelijk eens in Egypte vrije verkiezingen gehouden worden, zodat dit soort mensen, hoe lekker ze ook kunnen theedrinken, weer terug kunnen naar hun eigen land.

admin
februari 2, 2011
Column, mijn leven, Sulingen
0 comments
, , ,

Minden, het Zwolle van Duitsland

Twee dagen hebben we er over gedaan deze plaats in Ost-Westfalen te bereiken. Dinsdag sneeuwde het nog in Duitsland en waren de straten spekglad. De rest van de dag op bed gelegen. Frustratie. Woensdag ochtend om 9.15 gingen we dan eindelijk op weg. De Prius heeft geen winterbanden. Dus met de Toyota Corolla Diesel. Gelukkig heb ik die nog niet weggedaan. Dat is namelijk een auto waar je als het nodig is, saladeolie van de Aldi in kan gooien, lekker goedkoop en dan rijdt die nog. Maar dan ruikt je auto wel naar snackbar.

Bij de Raststätte bij Bielefeld kost het toiletbezoek tegenwoordig 70 ct, maar je krijgt een waardebon van 50 ct retour.  Voor de 8 bonnetjes die we in de loop der tijd verzameld hadden,  kocht ik een Der Spiegel en een Die Zeit. Om weer even bij te lezen waar de Duitser zich mee bezig houdt. “Wie is er sterker? De Islam of het Christendom?” Is de titel van de Spiegel deze week. “Ga je nu eens niet de gehele tijd zitten internetten? Vraagt mijn zoon. Ik weet niet of  dat verslavingstechnisch mogelijk is.

Na vier uur rijden aankomst in Minden Westfalen. Het Zwolle van Duitsland. Ik kan jullie niets bijzonders over de plaats vertellen, behalve dat mijn beide kinderen er geboren zijn. En daar ben ik Minden dankbaar voor. Parkeren tegenover de rechtbank. Advocaat Stock heeft zijn kanselarij inmiddels opgeheven. Vreemd genoeg of misschien ook wel logisch, bevind het Mindener Rotlichtmilieu zich direct tegenover de rechtbank. Ongure types op straat. Doorrijden naar Kaufhaus Hagemeier. Vier hoog parkeren. Het warenhuis in.

Iedere keer als ik in Minden ben, overvalt mij een gelukzalig Heimatgevoel en direct daarna kom ik in een Kaufrausch die wel honderden Euri kan kosten. In Eindhoven koop ik hooguit als het moet een maatpak bij de Society shop. Maar de echte inkopen doen we in Minden. Daar wordt je nog niet belazerd. Daar zeggen ze nog U tegen mij. Truien voor de kinderen. Mijn jongste zoon wil een roze trui. “Is dat wel gunstig voor jouw Streetcredibility?” wil ik van hem weten. “Roze is het nieuwe zwart” beweert hij bij hoog en bij laag. Oversteken naar de antroposofische winkel met de houten dieren en de kerststal. Twee geiten gekocht, uit solidariteit met de Q-koorts slachtoffers.

Na gedane zaken wordt betaald bij de parkeerhuisautomaat. Één Euro. Kom daar in Amsterdam eens om! Daar had ik wel 12 euro moeten betalen! Verder rijden.  De Melitta-fabriek staat er onbewogen bij. We staan in gedachten even stil bij buurman Fred, die door zijn vrouw liefkozend “Mein Göttergatte” (mijn goddelijke echtgenoot) genoemd werd. En die zich Marketing-manager Verpackungsfolien mocht noemen. Nu hebben hij en zijn vrouw een ganzenboerderij in de buurt van Petershagen. Waarvan acte.

Weer thuis. Gelukkig heb ik een draadloze verbinding met het internet, doordat een buurman zijn security poort heeft open laten staan. Ik hou jullie op de hoogte.

admin
december 29, 2009
Column, mijn leven, Minden
0 comments
, , ,

Biologische Melk

Afbeeldingsresultaat voor biologische melkJullie weten natuurlijk nog wel, dat ik mijn boodschappen het liefste bij ALDI en LIDL doe. In Duitsland geleerd. Je hebt minder merken, dus minder keuze en altijd de laagste prijs. Maar er zijn veel meer voordelen. De clientele bestaat voor 70 % uit mensen behorende bij een etnische minderheid. Over deze mensen wordt veel geklaagd de laatste tijd, maar dat is qua winkelgedrag volkomen ten onrechte.

Ze gaan niet tegen je praten. Ze dringen niet voor en als ik er even langs moet om in de volgende rij te komen dan hoef ik alleen maar even met mijn wagentje tegen het wagentje naast me te botsen en hij gaat al opzij. Daar doen die etnische mensen geheel niet moeilijk over.
Door de economische crisis dreigt daar verandering in te komen. Steeds meer arbeiders van DAF, ASML en Philips verliezen hun baan en wat gaan die mensen dan als vanzelf doen? Bezuinigen. Met desastreuze gevolgen voor de winkelcultuur mag ik wel zeggen. Vandaag nog komt er zo’n nieuweling binnen en begint vragen aan het personeel te stellen!!  Absoluut taboe!
“Waar staat de biologische melk?” De Antilliaanse man naast me kromp even in en ik ook. Het was een gezamenlijk lichamelijke reactie op deze inbreuk op de ongeschreven regels van de prijsvechters. Bij LIDL is er maar een soort melk en dat is gewone volle melk. Niet zo moeilijk doen.

Loop ik even verder, langs de vrieskisten en dan komt er zo’n frisse Mid-Vijftiger met zo’n keurige Hugo Boss jas naast me staan en zegt: “U heeft ook een lange boodschappenlijst”. Alsof hij een oneerbaar voorstel aan me heeft gedaan! Gauw doorlopen!

Na betalen de deur uit en langs de Roemeense zigeuner met zijn eentonige deuntje. Geen fooi geven! Crisis! Daarna nog even naar de Albert Heijn voor de tappenade en de cordon bleu. Tenslotte heb ik nog steeds een baan en de roebel moet rollen. Zie ik links vanuit mijn ooghoeken die frisse Mid-Vijftiger weer aan komen sjokken. Daar heb ik helemaal geen zin in. Wie weet wat hij straks bij de vrieskast van AH weer tegen me gaat staan te leuteren.

Heb ik eerst maar een kwartier geprobeerd Miss Moneypenny op te bellen, maar ze was niet thuis.

admin
maart 28, 2009
Column, LIDL, mijn leven
0 comments
, , , ,

Van het Volk en vóór het Volk

Door Keesjemaduraatje
Dat heeft de Volkskrant mij allemaal aangedaan. Femke zegt het nu ook. Zomaar een lullig bericht plaatsen en het dan zo verpakken dat het een citaat lijkt van een over het paard getilde kraakschrijfster die denkt dat ze nu wat te zeggen heeft, terwijl ze tijdens de Vondelstraatrellen nog gewoon een 10-jarig meisje was, dat in Overijssel, bij vader en moeder op de bank zittende, ons ’s avonds om achtuur op het journaal, op de bariccades zag staan.
Ik ben erg kwaadaardig en wraakzuchtig, dus ik dacht bij mezelf: “Ik zal ze eens in hun portemonnee pakken”. Op zaterdag deze keer geen Volkskrant gekocht maar wel het Gereformeerde Dagblad Trouw, dat zowiezo veel beter is en waar ik zelf tot tweemaal toe en dat mogen jullie best weten, heel erg trots ook nog, een artikel over mijn belevenissen met de, nu zo in de belangstelling staande krakers, heb geschreven.
Wat lees ik in Trouw vanochtend? “Feminisme in de Jaren Tachtig” Ik zeg tegen mijn vrouw, dat is wat voor jou. Jij wilde toch altijd op woensdagavond in het kraakcafé Molli in de Pijp alleen met vrouwen zitten? Mijn vrouw weigert het artikel te lezen, alleen al uit zelfbescherming en zegt tegen me: “We moeten vóóruit kijken” Er is nu zoveel te beleven en te doen. Bijvoorbeeld het huis schoon maken. Tsjaa, dat is nog hetzelfde gebleven. Of je in een kraakpand woont of in een gewoon huis.

Qua bed en omgeving van het bed ben ik nog steeds een kraker. Er liggen stapels kranten, boeken en tijdschriften en tot mijn stomme verbazing ook nog berekeningen van zeekundige geografische posities van de Golf van Riga. Nou ja. Opgeruimd. Ik graaf nog een beetje verder en dan zie een notitie liggen. Wat staat daar nou?

Mattheus 26:52  “Keer uw zwaard weder in zijn plaats; want allen, die het zwaard nemen, zullen door het zwaard vergaan.”

Ik vraag nog aan mijn vrouw: “Zou dat nou toeval zijn, dat juist op dit moment, nu de kraakbeweging zo ter discussie staat, ik deze bijbeltekst vind?”  Nou dat dacht ze niet. Er ligt zoveel troep, daar zit altijd wel iets treffends bij. Dus daar sta je dan, met je goeie gedrag.

Daarna naar de Lidl, hoewel de Eerste Stuurman en overigens, ik weet niet of jullie dat interessant vinden, de schrijver van het eerste kraakhandboek in Duitsland, die dus, gezegd heeft dat alle linkse mensen in Duitsland nu Lidl boycotten, omdat de arbeidsomstandigheden er niet goed zouden zijn. Nou daar merk ik helemaal niets van als ik daar inkoop. Gewoon heel erg gezellig, de Lidl op het Keizer Karelplein in Eindhoven.

We rijden terug. Op de achtergrond zingt Marianne Weber: “Vraag Je Niet Meer Af Waarom” en nu weten we het zeker. Het is ergens goed voor geweest.

admin
augustus 30, 2008
Column, LIDL, mijn leven
0 comments
, ,