Michael Jacobs tegen het Openbaar Ministerie in een Artikel 12 SV klachtprocedure wegens het niet vervolgen van Thomas Hofland (Samidoun)
Op Donderdag 23 Juni om 11:05
IJdok 20 1013MM Amsterdam
In deze artikel 12 procedure probeert Michael het Openbaar Ministerie te dwingen Thomas Hofland te vervolgen, wegens aanzetten tot geweld tegen Joden.
Achtergrond Op zondag 6 juni 2021, vond er op de Dam te Amsterdam een anti-Israëlische demonstratie plaats. Tijdens de demonstratie werden vaandels van de PLO meegedragen en op één van de vaandels was zelfs het jihad-symbool met de islamitische geloofsbelijdenis afgebeeld.
Michael schrijft daarover in zijn aangifte: “Ik zag en hoorde hoe de misschien wel honderden deelnemers hun dreigende leuzen riepen, terwijl een aantal van hen een grote lap stof van ca. 20 x 5 meter, in de kleuren van het PLO-vaandel, vasthielden. Deze ‘vlag’ wed meegebracht door Amin Abou Rashed, fondsenwerver voor Hamas en één van de organisatoren van de manifestatie. De PLO is een terreurbeweging die door het ondertekenen van de zogenaamde Oslo-Akkoorden in 1993 officieel het geweld heeft afgezworen, maar die nog altijd actief terreurdaden pleegt en dee financiert, en die het geweld tegen Joden en de staat Israël in de Arabisch-talige media en in het eigen onderwijs propageert en verheerlijkt. Wie met het vaandel van de PLO zwaait, roept dus op tot volkerenmoord jegens de Joden.”
Het antwoord Het openbaar ministerie antwoord op 16 januari 2022, dat er geen strafvervolging tegen Thomas Hofland of een andere organisator van de anti-Israel-demonstratie ingesteld zal worden. De uitspraak van Thomas Hofland waarin hij zegt: “Wij zullen niet rusten totdat Palestina vrij is, van de rivier tot de zee”, is volgens de Officier van Justitie niet strafbaar. De oproepen tegen de staat Israël zijn namelijk niet gericht tegen een bevolkingsgroep wegens ras, geaardheid of afkomst. De bedreiging tegen Joden, die Michael Jacobs in deze oproepen herkend, zijn niet specifiek genoeg om tot strafvervolging over te gaan.
Artikel 12 SV beklagprocedure Michael komt aanstaande donderdag 23 juni, om 11:05 voor de rechter om zijn klaagschrift te onderbouwen, in de hoop dat Thomas Hofland alsnog door het Openbaar Ministerie aangeklaagd wordt.
Steun Michael Jacobs financiert deze Artikel 12 procedure helemaal zelf. Elke steun van sympatisanten en pro-Israël-activisten, op financieel vlak of anderszins, is welkom. Je kunt daarvoor een DM of email sturen (michael.jacobs@online.nl)
Inge Viett was in de jaren zeventig lid van de terreurgroep “Bewegung Zweiter Juni” en later de RAF (Rote Armee Fraktion) . Toen leden van het Palestina Komitee in Jemen een opleiding tot terrorist volgden, was zij in de buurt. In de jaren tachtig dook ze in de DDR onder en leefde onder een valse naam. Na de val van de muur werd ze veroordeeld. Ze bleef haar idealen tot haar dood trouw en toonde geen berouw voor de vele slachtoffers van de Duitse terreur.
Inge Viett, na haar vrijlating, met leden van Die Linke
Inge Viett woonde kort na de Tweede wereldoorlog, samen met de moeder en een zusje, in een hut met slechts drie wanden, in de deelstaat Sleeswijk Holstein. Nadat ze door jeugdzorg was meegenomen, werd ze door een pleegmoeder in de rookkamer (waar het vlees werd gerookt) vastgehouden. In die periode werd ze mishandeld en door een plaatselijke boer verkracht. Tijdens haar schooltijd werd ze door een vrouwelijke voogd tot sex gedwongen. Een zelfmoordpoging mislukte.
Na het bereiken van de volwassenheid, werkte ze als dienstmeisje, barmeisje, stripteasedanseres en reisleidster. Ondanks haar moeilijke jeugd, was ze in staat voor zichzelf te zorgen, een auto te kopen en een bescheiden bestaan op te bouwen. Het burgerlijke leven kon haar echter niet bekoren.
Haar houding verandert als ze in 1968 naar West-Berlijn gaat en daar een in een vrouwenwoongroep gaat wonen. Haar lesbische geaardheid komt hier geheel tot bloei. Samen met de terroriste Verena Becker, die acht jaar jonger is, vormt ze een liefdevol stel. Ze willen protesteren tegen de onderdrukking van vrouwen en in het bijzonder instellingen aanvallen waarin deze houding tot uiting komt. Later heeft Inge Viett in een trainingskamp in Jemen een relatie met een man.
Ze steken bruidskledingwinkels en sekswinkels in brand met molotovcocktails. “We sluipen in het donker door de stad”, schrijft ze later in haar memoires, “en beplakken het met mysterieuze stickers: ‘The Black Bride komt eraan’. ’s Ochtends worden de etalages van de bruids- en pornowinkels verwoest. De burgers schudden hun hoofd. Zulke mooie trouwjurken! We bestormen de ‘beauty contests’ in de warenhuizen. […] We houden revolutionaire toespraken over seksuele uitbuiting en devaluatie van vrouwen en zijn weer vertrokken voordat de politie arriveert.”
Politie poster over Inge Viett
Daarna wordt ze, samen met Becker toegelaten tot de “Beweging van 2 Juni” via “Bommi” Baumann. Dit is het begin. Zoals bekend, is de eerste actie van de Bewegung Zweiter Juni tegen een Berlijnse synagoge gericht.
Wat volgt is betrokkenheid bij een amateuristische bomaanslag die leidt tot de tragische dood van een botenbouwer, een bankoverval, een wapenhandel en herhaalde pogingen om bomaanslagen uit te voeren. Ze zit gevangen en toont grote vaardigheid in het keer op keer loskomen. Inge Viett ontwikkelt zich tot een bepalende figuur van de “Bewegung Zweiter Juni”, die in de jaren zeventig concurreert met de RAF.
Na deel te hebben genomen aan de ontvoering van CDU-politicus Peter Lorenz, in 1975, pendelt ze heen en weer tussen West-Berlijn en het Midden-Oosten, waar ze militaire training krijgt van de Palestijnen. Soms verschijnt ze met de PFLP in Bagdad, soms met de Palmers-ontvoering in Wenen, dan in Bulgarije, in Praag en in Aden in het zuiden van Jemen.
Maar terwijl de “Bewegung Zweiter Juni”, die bijzonder nauw verbonden is met de subcultuur, wordt ontbonden in 1980, sluiten sommigen zoals Viett zich aan bij de RAF om hun strijd voort te zetten. Deze stap wordt begrepen en bekritiseerd door andere leden van de “Beweging 2 Juni”, van wie de meesten gevangen zitten, omdat ze hun strijd hebben opgegeven.
met Christian Ströbele (Bündnis 90 / Die Grünen)
Op dat moment bepaalt Viett het verdere leven van haar mede-terroristen, die in Parijs ondergedoken zitten. Omdat sommigen weg willen bij de RAF, herinnert ze zich de contacten die ze in 1978 had gelegd met Stasi-majoor Harry Dahl, hoofd van afdeling XXII voor terrorismebestrijding. Men is het erover eens dat drop-outs van de RAF in de DDR onder valse identiteiten kunnen leven. Acht RAF-leden reizen via Praag naar de DDR om daar onder bescherming van de Stasi een nieuw, niet-politiek bestaan op te bouwen.
In augustus 1981 wordt Viett aangehouden door de politie in Parijs. Omdat ze op haar Suzuki rijdt zonder helm. Ze probeert te ontsnappen. Ze schiet de nietsvermoedende achtervolger, een verkeersagent, van korte afstand neer. Het resultaat is een dwarslaesie die zijn leven verwoest. Hij sterft in 2000 op 54-jarige leeftijd zonder enig teken van medelijden of spijt van Viett.
Viett weet weer te ontsnappen. Maar ze is zo ontmoedigd dat ook zij een uitweg zoekt uit de desolate situatie van de RAF. En zo komt het dat ze nu zelf uitstapt en in een “Forsthaus an der Spree” belandt in de buurt van Briesen (DDR) .
Destijds was “Object 74” een Stasi-filiaal waar Viett werd voorbereid op zijn nieuwe bestaan. Het doel was uiteindelijk om te voorkomen dat de DDR-bevolking het idee zou krijgen dat de SED onder één hoedje speelde met de RAF.
Maar dit gevaar is niet vergezocht. Als Viett in Dresden een opleiding tot reprofotograaf volgt, onder de alias “Eva-Maria Sommer”, realiseert één van haar collega’s zich, dat Viett op een ‘gezocht poster’ in de Bondsrepubliek staat. Nu gaat het alarm af.
Viett moet haar identiteit weer veranderen en organiseert nu kindervakantiekampen in Magdeburg als “Eva Schnell”. Zoals het een dictatuur betaamt, wordt ze de klok rond gevolgd door de geheime dienst, net als alle andere RAF-terroristen. Door hun woonruimte af te luisteren en telefoontjes af te tappen.
Pas als de DDR na de val van de Muur op 9 november 1989 niet meer te redden is, realiseren de ex-terroristen die onderdak hebben gevonden onder het staatssocialisme zich, dat er onder deze omstandigheden geen toekomst voor hen zou zijn. In juni 1990 – er waren nog vier maanden tot de Duitse eenwording – worden de ondergedoken RAF-leden de één na de ander gearresteerd, uitgeleverd en berecht.
In 1992 wordt Viett door de Hogere Regionale Rechtbank van Koblenz veroordeeld tot dertien jaar gevangenisstraf voor de schoten op de politieagent in Parijs, waarvan ze zeven jaar uitzit.
Wat haar zaak onderscheidt van vele anderen, zijn twee met elkaar samenhangende motieven. Enerzijds blijft ze het RAF-terrorisme bij een groot aantal verschillende gelegenheden fanatiek verdedigen, als een guerrillastrijd gericht tegen het imperialisme en het kapitalisme. En aan de andere kant steunt ze de DDR, die op het punt stond in te storten. De ideologie van het marxistisch-leninisme, zoals door PFLP en RAF beleden, vormt in haar leven een eenheid met het revolutionair handelen. In juni 1990 schrijft Inge Viett, dat de jaren van antifascisme, solidariteit, vriendschap tussen naties en solidariteit, de belangrijkste jaren van haar leven waren.
Tragisch, dat de strijd om een uitweg uit de doffe ellende van haar jeugd te vinden, een uitweg in de gewapende strijd en de DDR-dictatuur vond. Ze stierf op 9 mei op 78-jarige leeftijd.
Als zeven activisten op een verlaten werf in Amsterdam-Noord hun vuisten omhoog steken en leuzen tegen Israël roepen, nemen we dat in eerste instantie niet heel erg serieus. Daarom is de revolutionaire organisatie Samidoun, een mantelorganistatie van de terreurorganisatie Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP), aan onze aandacht ontsnapt. Nu er in één jaar tijd toch serieuze verstoringen van bijeenkomsten plaats vinden, heb ik toch een serie artikelen over deze club geschreven.
Actie tegen lezing van Israëlische diplomaat
Na het inslapen van de studentenorganisatie Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina, met illustere voorgangers als Thomas van B. en Bob S., die beiden nu een eerzaam beroep uitoefenen en daarom met initialen worden aangeduid, dachten we dat de nadruk van de studentenacties tegen Israël naar Leiden en Maastricht was verschoven. Een alarmerend bericht over de registratie van Samidoun in Vancouver, Canada, deed ons de ogen openen. Thomas Gerhard Hofland, wonende op Uilenstede te Amstelveen, blijkt één van de bestuursleden van Samidoun te zijn. In Duitsland, Frankrijk en de Verenigde Staten worden al maatregelen tegen deze PFLP-mantelorganisatie genomen, maar in Nederland mogen ze gewoon op de campus rondlopen en een Samidoun-vlag wappert enkele keren per week op de Dam.
Inschrijving Thomas Gerhard Hofland
Wat is nu de oorsprong van het lidmaatschap van Samidoun International en de ordeverstorende acties in Nederland? De leiders van Samidoun International, Charlotte Lynne Kates en haar man Khaled Barakat, blijken de studenten in Amsterdam toch serieus te nemen en nodigen hen uit voor een reis naar Libanon. De Ghassan Kanafani Brigade (2021) voert hen naar verschillende steunpunten van de terreurorganisatie PFLP. Het graf van PFLP-coryfee Ghassan Kanafani, die in 1972 al door de Mossad werd geëlimineerd, in reactie op het gijzeldrama op het vliegveld Lod in Israël (26 doden), wordt bezocht. Ook een vroegere Israëlische gevangenis en vluchtelingenkampen staan op het programma. In een video, die later wordt verspreid beweert Thomas Hofland dat hij zelfs het geboortehuis van de PFLP-terroriste Leila Khaled, in Haifa, heeft bezocht. Hoe dat bezoek samen kon gaan met een bezoek aan Libanon, dat vertelt de geschiedenis niet, maar verontrustend is het wel.
Na de reis naar Libanon gaan de leden van Revolutionaire Eenheid en Samidoun Nederland helemaal los. Behalve de verstoring van de lezing van de Israëlische diplomaat Karin Eliyahu-Pery op 7 februari 2022, wordt in mei 2022 een optreden van de Israëlische legerband Tzahal verstoord.
Na deze Libanon-reis en de acties in Nederland gaan de leden van Samidoun NL en Revolutionaire Eenheid zich meer richten op de PFLP terroristen van vijftig jaar geleden. De Japanse terroriste Fusako Shigenobu, van het Japanse Rode Leger, komt op 28 mei 2022 vrij. Ze heeft 21 jaar gevangen gezeten en was verantwoordelijk voor het gijzelingsdrama op 30 mei 1972 op het vliegveld van Lod (Ben Goerion) , met 26 doden en 80 gewonden tot gevolg. Bovendien is zij veroordeeld voor het organiseren van een gijzeling van de Franse ambassade op 13 februari 1974. Samidoun eert haar met een live-stream van de vrijlating.
Samidoun Nederland kondigt alvast aan dat het, op 8 juli 2022, vijftig jaar geleden is, dat Ghassan kanafani werd gedood. Het zijn allemaal eerbetonen aan levende en dode PFLP-terroristen, die vele doden en gewonden op hun geweten hebben. Je vraagt je toch af waar dit allemaal naartoe gaat. Acht jaar politicologie studeren, niets verstandigs leren en op je dertigste nog eens achter dode terroristen aanlopen!
Een webinar van Thomas Hofland en Jacob Bodden in 2020
Negenennegentig procent van de Nederlanders weten niet wie Ibrahim Al-Baz is en dat geeft helemaal niks. Toch is zijn leven voor mij interessant genoeg, om weer eens even over Palestijnen in Nederland te schrijven. Ibrahim Al-Baz wordt op de sociale media vaak omschreven als “voormalige Fatah-terrorist” of als de “Vlaardingse pijpbommentransporteur”.Bovendien is hij sinds 7 januari 2014 bestuurslid van het Palestina Komitee. Voor die tijd was Al-Baz voorzitter van de Palestijnse Vereniging in Nederland. Na aanvankelijk als ongewenste vreemdeling bestempeld te worden, mocht Al-Baz toch in Nederland blijven. Wie schetst echter onze verbazing, als in het boek “De historie van de Palestijnen in Vlaardingen” , door Frans W. Assenberg een geheel ander, onschuldiger, verhaal staat opgetekend. Genoeg redenen om weer eens iets op te rakelen.
Rechts: Ibrahim Al-Baz en links: Amin Abou Rashed
De Nederlandse inlichtingendienst BVD schrijft in 1980 al in het derde kwartaaloverzicht, over de Palestijnse Vereniging in Nederland en dus ook over Ibrahim Al-Baz:
“[Voorzitter van de Palestijnse Vereniging in Nederland] S. ontmoette in de sedert medio februari 1980 in Purmerend wonende Ibrahim AL-B een geduchte tegenspeler. Deze vertoefde sedert het begin van de zeventiger jaren in Frankfurt en was daar zeer actief in “Al Fatah”-kringen. Hij behoorde tot de radicale vleugel en was een geduchte opposant tegen AL-F, die hij als gematigd, kapitalistisch en te diplomatiek beschouwde. Door zijn sterke persoonlijkheid is AL-B er geslaagd vele Palestijnen in Nederland voor zich in te nemen. In augustus kwam [de vroegere voorzitter] S. ten val: hij was periodiek aftredend en werd niet herkozen. AL-B. werd tot zijn opvolger gekozen. De belangrijkste activiteiten van de PVN in de afgelopen maanden waren een protestdemonstratie tegen het “Camp David”-overleg tussen USA, Egypte en Israël in Scheveningen (eind februari in Scheveningen) en de organisatie van een Palestijnse dag in Vlaardingen (medio mei). De demonstratie in Scheveningen werd georganiseerd in samenwerking met het Palestina Komitee.
De bijeenkomst in Vlaardingen werd, op uitnodiging van AL-B. bijgewoond door Mahmoud Al K. (1) PLO-vertegenwoordiger in Damascus. Mahmoud Al. K. voerde op de bijeenkomst ook het woord.
Dezerzijds bestaat overigens de indruk dat AL-B. niet alleen actief is binnen de PVN: er zijn sterke indicatie. dat hij buiten de PVH om in het geheim Palestijnen recruteert voor “Al Fatah”. Er dient rekening mee gehouden te worden, dat deze nieuwe “Al Fatah”-leden in de toekomst ingeschakeld kunnen gaan worden bij het verlenen van logistieke steun aan “Al Fatah”-activiteiten (zoals het smokkelen van wapens en explosieven vanuit het Midden-Oosten via West-Europa naar Israël)“
Of dit het geheime BVD rapport is, waar minister Hirsch Ballin zich tien jaar later op beroept, dat weet ik niet, maar de laatste zin is voor een regering reden genoeg om iemand geen Nederlands staatsburger te laten worden en tot ongewenst te verklaren.
Al-Baz durft zelfs een CIDI medewerker aan te klagen, die hem een enge man noemt
Als Ibrahim Al-Baz genoeg in Nederland is geworteld, durft hij het aan het Nederlanderschap aan te vragen. Dit wordt echter geweigerd en hij wordt tot ongewenst vreemdeling verklaard. Een coalitie van actiegroepen en partijen probeert deze beslissing terug te draaien.
In 1991 schrijft het krakersblad NN over Ibrahim Al-Baz: “Op 21 maart j.l. kwam het ministerie van Justitie met een verklaring waarin Ibrahim tot ongewenst vreemdeling werd verklaard. De reden? Ibrahim is staatsgevaarlijk, althans volgens de BVD in een geheim rapport. Minister van Justitie Hirsch Balin verklaarde ‘dat iedereen zich wel iets bij staatsgevaarlijk kan voorstellen’ en daarmee is, op kamervragen van Groen Links en de VVD na, de kous voorlopig af. Op 21 mei werd een komitee opgericht “Tegen uitwijzing van Ibrahim Al Baz”, waarin een flink aantal groepen samenwerken om de uitwijzing te voorkomen. Woensdagmiddag 12 juni organiseert het komitee een demonstratie ter ondersteuning van Ibrahim. De demonstratie vertrekt om 2 uur vanaf het Stationsplein richting Ministerie van Justitie.”(NN #85 van 30 mei 1991)
Afijn, goede raad is duur en zoals we weten is Ibrahim Al-Baz nog steeds actief in Nederland, heeft als opbouwwerker in Vlaardingen gewerkt en is bestuurslid van het deftige Palestina Komitee, dat zogenaamd van niks weet. Voor dit komitee is het hebben van een terroristische achtergrond eerder een aanbeveling, dan een nadeel. Tijdens de rustige jaren negentig, als de Oslo-akkoorden van kracht zijn, houdt hij zich stil. Pas als de Tweede Intifada uitbreekt komt hij weer in het nieuws en wel als hij, uitgerekend op 4 mei 2002, Gretta Duisenberg in discrediet brengt.
Ex-terrorist op bijeenkomst pro Palestina Een van de sprekers op een pro-Palestijnse bijeenkomst op 4 mei in Haarlem, was een Palestijnse Irakees met een terroristisch verleden.
Jaap de Wreede 11 juni 2002 Ibrahim Al-Baz, spreker op de bijeenkomst die werd voorgezeten door Gretta Duisenberg, is in mei 1979 gearresteerd op de Parijse luchthaven Charles de Gaulle tijdens een vliegreis van Beiroet naar Frankfurt. Al-Baz bleek in het bezit van een koffer met dubbele bodem waarin viereneenhalf kilogram explosieven waren verborgen. Dit meldt een schrijven van de staatssecretaris van Justitie uit 1991. ,,Deze explosieven waren volgens zijn eigen zeggen bestemd voor (een van) zijn Palestijnse vrienden in Berlijn. Betrokkene heeft toentertijd verklaard, dat de directe aanleiding voor zijn daad was gelegen in de Israëlische luchtaanvallen en bombardementen op Palestijnse vluchtelingenkampen in Libanon in 1978 en 1979.” Om deze reden dreigde Al-Baz het land in 1991 te worden uitgezet, maar uiteindelijk werd deze beslissing teruggedraaid.
Ibrahim Al-Baz, geconfronteerd met deze gegevens, heeft geen moeite zijn verleden toe te geven. Op de vraag of hij de Al-Baz is die werd geboren op 17 mei 1950 en ooit bijna het land werd uitgezet, zegt hij: ,,Dat ben ik.” Op andere vragen over zijn verleden wil hij niet ingaan. Over zijn bijdrage aan de bijeenkomst zegt hij: ,,Het was mijn persoonlijke verhaal als Palestijn; over hoe mijn ouders uit Palestina zijn gevlucht en hoe ik naar de bezetting kijk.”
De organisatie van de herdenking, Het Breed Platform Palestina 35 jaar bezet, kende het verleden van Al-Baz niet. K. van Broekhoven, oud-wethouder voor GroenLinks in Haarlem en lid van de organisatie, zegt: ,,Ik kan me niet voorstellen dat de persoon die we hebben uitgenodigd, dat heeft gedaan. Misschien is het zijn broer.” Medeorganisator T. van Hoeyen: ,,We hebben Ibrahim uitgenodigd, omdat hij Palestijn is. Ik denk echt niet dat hij de persoon is over wie u het heeft.”
Gretta Duisenberg, echtgenote van de Europese Bankpresident Wim Duisenberg, was door de organisatie als ,,aansprekende figuur” gevraagd om de bijeenkomst ’s avonds voor te zitten. Duisenberg, in de tussentijd vooral bekend geworden nadat ze een Palestijnse vlag over een balkon van haar woonhuis in Amsterdam had uitgehangen, paste in die beschrijving.
Gretta Duisenberg is stomverbaasd als ze van het verleden van Al-Baz hoort. Zij werd die avond voor het eerst aan hem voorgesteld, zegt ze in een reactie, en heeft hem daarna nooit meer gezien. Volgens haar sprak hij namens het Palestina Komitee Nederland. Ze wil de kwestie bij de organisatoren aan de orde stellen.
Ed Hollants, die als medewerker van het Autonoom Centrum filmopnamen maakte in Jenin, en Theo de Graaf, een oud-psychiater van het Israëlische leger die zich heeft aangesloten bij de Israël-kritische organisatie Een Ander Joods Geluid, waren twee van de andere sprekers.
De bijeenkomst was georganiseerd na de invallen van het Israëlische leger in Palestijse gebieden. Van Broekhoven: ,,We waren geschokt door het excessieve geweld in Jenin en Nablus. Waarom doet de wereld niets? dachten we. We wilden de mensen bewust maken van wat er gebeurde.” Medeorganisator T. van Hoeyen: ,,We hebben de datum van 4 mei bewust gekozen. Om acht uur hebben we zowel de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog als die in de bezette gebieden met drie minuten stilte herdacht.” (2)
Al-Aqsa-moskee-rellen in Jeruzalem inspireren moslimbroederschap in Nederland
De afgelopen weken nam het aantal gewelddadige incidenten in Israël toe. In Tel Aviv vond op 7 april in een cafézelfs een terroristische aanslag plaats. Bij de Al-Aqsa-moskee werd met stenen gegooid en moest de oproerpolitie ingrijpen. Of de heilige maand Ramadan, die samenviel met het christelijke- en joodse Paasfeest, de directe aanleiding was , daarover wordt nog gediscussieerd. In ieder geval vormen de rellen en het geweld een welkome mobilisering voor anti-Israëlische schrijvers als Maarten Jan Hijmans en The Rights Forum.Na de verbale- en schriftelijke mobilisatie van Palestino’s in Nederland, volgen op 23 april 2022 maar liefst twee demonstraties tegelijkertijd.
Demonstratie op de Dam Hamas fondsenwerver Amin Abou Rashed roept samen met zijn aan de moslimbroederschap gelieerde PGNL op tot een demonstratie op de Dam (zaterdag 23 april om 14:00 uur). In de communicatie van deze islamitische organisatie valt op, dat de “bezetting van Jeruzalem” benadrukt wordt. Een twee-staten-oplossing is door deze terminologie op voorhand uitgesloten.
Oproep van Amin Abou Rashed
Vergelijkbare manifestaties in het verleden laten zien dat de Al-Aqsa-moskee een grote rol speelt. Bovendien probeert Amin Abou Rashed activisten aan zich te binden door hen een certificaat uit te reiken. Ook de BDS-propagandiste Dorien Ball (BIJ1, DocP, The Rights Forum) ontving in 2017 zo’n certificaat.
Studenten Tegelijkertijd probeert de BDS-beweging aanhang onder de studenten van diverse universiteiten te krijgen. De @Students4Palestine hebben tijdens de “Apartheidsweek” op maar liefst 6 universiteiten bijeenkomsten georganiseerd en zijn daardoor, naast Palestina Komitee, de Palestijnse Gemeenschap Nederland en Groningen-Jabalya een vierde belangrijke kracht in het pro-Palestijnse spectrum geworden.
Na deze succesvolle campagne op de universiteiten probeerden de studenten meer activisten bij de acties te betrekken. Er werden serieuze sollicitatiegesprekken met kandidaten gevoerd. Geïnteresseerde studenten kregen een organigram van Free Palestine Maastricht toegestuurd, die er zo serieus uitzag, dat de student-kandidaten de indruk moesten krijgen bij SHELL of de VN te solliciteren.
Organigram Free Palestine Maastricht
Tien jaar geleden waren de Internationale Socialisten nog zeer actief op het thema “Palestina” en uit zeer betrouwbare bronnen heb ik vernomen, dat die club aan dit soort sollicitatiegesprekken ten onder is gegaan. Als ik beoordelings-gesprekken nodig heb, dan ga ik wel gewoon werken! Maar dat geheel ter zijde.
Intussen willen de studenten hun organisatorische kracht verzilveren en hebben daarom besloten óók een demonstratie te organiseren, maar dan op de dezelfde dag en in Den Haag. Dat levert op internet hele interessante discussies op over de vraag, welke demonstratie de beste is.
Welke demonstratie is de beste?
De doelen van de studenten-demonstratie zijn interessant. Het gaat hier namelijk om het suggereren van een urgentie, door het een “emergency protest” te noemen en “Palestine” in de aanhef te schrijven. Voor de kenners van de moslimbroederschap zijn deze verschillen gesneden koek. Hamas en de moslimbroederschap streven naar het vormen van een Ummah, een islamitische gemeenschap, dan wel een kalifaat. Het nationale streven naar een Palestijnse staat “Palestine”, staat bij hen niet op de eerste plaats. De studenten daarentegen, hoewel zij voor het overgrote deel van buitenlandse komaf zijn en vaak een islamitische opvoeding genoten hebben, benadrukken het nationale streven van “Palestine”. Bovendien wordt het “Einde van de bezetting” gepropageerd. De discussie op Instagram en Facebook gaat echter over de vraag aan welke demonstratie de meeste jongeren meedoen. Om de versnippering van de beweging nog verder te brengen, wordt er ook in Maastricht, zaterdag om 14:00 uur, een demonstratie gehouden.
Groeiende pro-Pal-beweging Na de succesvolle “anti-apartheidsweek” scheppen de studenten enorm op, over de vermeende “Nooit eerder vertoonde nationale eenheid, door heel Nederland” Helaas schrijven deze buitenlandse studenten deze leuze in het Engels, zodat de oorspronkelijke bevolking van Nederland deze successen niet te ore zullen komen. Bovendien moet natuurlijk nog blijken of deze enorme successen wel geconsolideerd kunnen worden in een permanente beweging.
“Nationale eenheid in heel Nederland”
Van de reeds langer bestaande pro-Palestijnse organisaties is de DocP (BDS Nederland) de enige die zich aan de studenten weet te binden. Het Palestina Komitee wordt niet eens genoemd en de diverse stichtingen en verenigingen met “echte” Palestijnen ook niet. Het is een studentenbeweging. Een kenmerk van studentenbewegingen is, dat de studenten op een goede of kwade dag volwassen worden, werk krijgen en iets anders gaan doen. Of tegen die tijd “Palestina” bevrijd is, mag serieus betwijfeld worden. Dat wordt niet alleen veroorzaakt door de grote militaire kracht van Israël, maar ook doordat de Palestijnse beweging geen enkel concreet realiseerbaar doel weet te formuleren.
Growing Movement
Overschatting Het is natuurlijk jeugdige overschatting, te denken dat de “Apartheidsweek” een werkelijke impact op de universiteitscampussen heeft gehad. Ik heb even nagevraagd bij de Technische Universiteit Eindhoven en die laten weten dat er nog steeds succesvol met Tel Aviv wordt samengewerkt en dat ze van dat hele WOB-verzoek niks gehoord hebben. Waarschijnlijk is die boycotbeweging vooral onder studenten van ‘Humanities’ populair en dan ook nog vooral onder de buitenlandse studenten. De studenten economie, rechten, medicijnen en techniek weten wel, dat een leven zonder Israëlische medicijnen en geslepen lenzen geen leuk leven is. Samenwerking met Israëlische universiteiten zal dus nog wel even doorgaan, of Jeff Handmaker dat nou leuk vindt of niet.
Censorship
Censorship Ook deze buiten-parlementaire beweging leeft van tegenwerking. De kleinste tegenspraak of hindernis wordt opgeblazen en uitvergroot. Het gegeven dat de Nederlandse-Arabische activiste Dina Zbeidy niet geschikt werd geacht een discussie op de Universiteit Leiden te leiden, wordt als “racistisch” en “censuur” geframed. In werkelijkheid stelde het bestuur van de universiteit Leiden voor, een andere voorzitter te kiezen. De discussie zelf werd niet verboden.
Na deelname aan deze middag die uiteindelijk in Den Haag plaats vond, heb ik ook met eigen ogen moeten waarnemen, dat dit propaganda-bijeenkomsten waren en dat er op geen enkele manier een academische inhoud aan de problematiek van het Midden-Oosten werd gegeven. Actiegroepen zouden zelf een zaaltje buiten de universiteit moeten vinden en daar hun anti-Israëlische gekrakeel laten horen. Het is ook duidelijk, dat het daar echter niet om ging. Het uiteindelijk doel is een academische boycot organiseren en ondersteunen. Dat doel is echter door deze apartheidsweek niet dichterbij gekomen.
Complicity
Complicity
De afgelopen weken is opnieuw duidelijk geworden, dat de BDS beweging, die de academische boycot propageert, een volledige afschaffing van de staat Israël nastreeft. Er worden daarom geen concrete verbeteringen in de levensomstandigheden van Arabieren voorgesteld. Omar Barghouti spreekt over een “mars naar rechtvaardigheid, vrijheid en gelijkheid”. Dat zijn doelen die in geen enkel Arabisch land tot nog toe zijn gerealiseerd. De doelen zijn zo utopisch en onrealistisch, dat de huidige generatie studenten rustig twintig jaar van hun leven hieraan kan besteden, zonder ook maar één concrete overwinning te behalen. Zelfs het verhinderen van de aanbesteding van één buslijn voor het Israëlische Egged krijgen ze niet voor elkaar. Nu de aandacht twee jaar lang naar Covid is uitgegaan en de komende jaren Oekraïne (zo niet WOIII) het hoofdonderwerp zal worden, moet je je serieus afvragen of we hier met een sekte of een serieuze politieke beweging te maken hebben.
Intersectionaliteit Behalve de vreemde eisen van Omar Barghouti is er nog iets heel anders aan de hand met de nieuwe pro-Pal-studentenbeweging. De verbinding van Palestijnse eisen met de rechten van homosexuelen, transsexuelen, vrouwen en antiracisme, is een hele gewaagde combinatie. Ook hier kan tegengeworpen worden, dat in geen van de landen waar deze studenten vandaan komen, Irak, Syrië, Libanon, Iran en noem maar op, ook maar een heel klein greintje van deze rechten zijn verwerkelijkt. Ook in het hele kleine stukje “Palestina” (Gaza, Ramallah) is het huilen met de pet op.
In Nederland daarentegen, kunnen transseksuelen een geslachtsverandering ondergaan en leven homoseksuelen vrij en blij. Dus wat moet dit nu weer?
In ieder geval, want daar begon ik mee, kunnen de studenten morgen onafhankelijk en zonder bemoeienis van Amin Abou Rashed, voor al deze doelen demonstreren.
Israeli Apartheid Week National Conference 26-03-2022 International Institute of Social Studies
Tijdens de laatste bijeenkomst in de Israeli Apartheid Week gaan alle remmen los. Werd op maandag nog door de organisatoren, de illusie van een academisch debat in stand gehouden, stond dit “event” geheel in het teken van het politiek activisme. Enkele observaties van een cultureel antropoloog
Tien jaar zionisme Ik was al een half uur voor aanvang in de aula van het ISS, maar werd door Jeff Handmaker weer weggestuurd, omdat ze nog niet helemaal klaar waren. Wie wel in de zaal waren: BDS-oprichter Omar Barghouti, Palestina Komitee-voorzitter Robert Soeterik, met echtgenote en Electronic Intifada-scribent Adri Nieuwhof, zonder mantelpakje. Het was duidelijk wie er wel en wie er niet bij hoort en dat dit een actievergadering was.
Omar Barghouti, Jeff Handmaker en Adri Nieuwhof
Terwijl ik in de lobby zat te wachten, zag ik de vroegere voorzitter van het Palestina Komitee, Wim Lankamp, aankomen lopen en ik onderhield me met hem over gezondheid, bloedverdunners en dat het toch al weer tien jaar geleden was dat we elkaar bij de Joodse Omroep tegenkwamen. Dat was voor mij destijds ook een trigger om onderzoek naar het Palestina Komitee te gaan doen.
Paul Damen, Kees Broer, Wim Lankamp in 2012
Een pijnlijke situatie ontstond, toen Wim Lankamp niet op de deelnemerslijst voorkwam en de studenten wel tien minuten lang moesten zoeken en bespreken hoe hij dan toch toegang tot de zaal zou kunnen verkrijgen. Ik stond op het punt tegen deze jonge generatie Palestina-activisten te zeggen: “Weten jullie wel wie er hier voor je staat? Wim Lankamp, die al dertig jaar de weg voor jullie vrijmaakt, waar jullie nu met je strontkar overheen rijden.”
Participerend observeren Het was net alsof ik weer in een Tunesisch dorp aan het participerend observeren was. Wie praat met wie en waar gaan de mensen zitten? De oude garde van het Palestina Komitee zit door enkele lege zitplaatsen gescheiden van de BDS-club. Adri Nieuwhof heeft duidelijk een belangrijke positie in deze stam en onderhoudt zich minzaam met enkele activisten met een Arabische achtergrond. Jose van Leeuwen zit bij haar in de buurt. Maarten Jan Hijmans, te laat binnengekomen, zit heel ver weg. Vreemd genoeg praat niemand met Omar Barghouti. Dat kan ik antropologisch duiden als een hiërarchische afstand of een gebrek aan communicatieve vermogens van deze BDS-leider. Ik hou het op het laatste. Verder zit de hele zaal vol met jonge studenten, waarvan 70% met een niet-Nederlandse achtergrond. De sfeer is goed en de studenten vreedzaam. Dat was acht jaar geleden, de meeste huidige studenten waren toen twaalf tot veertien jaar oud, heel anders. De studenten op de VU vonden het toen nodig mij tweehonderd keer te fotograferen, wat ik toen als “spion van het CIDI en top-zionist”, heel logisch vond.
Jaap Hamburger Over de inhoud van deze “conferentie” hoef je je geen illusies te maken. “International law”, racism, apartheid, BDS, intersectionality, hypocrisy of European countries, colonialism, imperialism, lawfare, sabotage, black-lives-matter, slavery en complicity. Dat is het wel zo’n beetje koekebakker en dat in een snel tempo opgelezen. Waar ik mij werkelijk in interesseer is, of er nog iemand iets geks zegt. In dat opzicht kan je geheel op Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid vertrouwen. Die oude blanke zuurpruim ging even het feestje bederven door tegen de meute in te gaan. Het door zijn opvoeding en familiegeschiedenis ontstane “oppositioneel gedragssyndroom” ontplooide zich hier in volle glorie.
Jaap Hamburger begon zijn verhaal met te vertellen dat de vergelijking tussen Zuid-Afrika en Israël , qua “apartheid”, geheel mank loopt. De twee maatschappelijke systemen zijn volgens de EAJG-voorman niet te vergelijken. Je zag de voorzitter Jeff Handmaker al een beetje zenuwachtig kijken. Waar gaat dit heen? Gelukkig veroordeelde Jaap Hamburger daarna wel de “crime of apartheid”, zodat de deelnemers opgelucht adem konden halen. Daarna ging de boze beer echter pas echt los.
Jaap Hamburger
Apartheid De apartheid in Zuid-Afrika is mislukt en afgeschaft. Het is echter volgens Jaap volkomen onrealistisch te denken dat de “apartheid” in Israël op dezelfde manier en met hetzelfde tempo afgeschaft kan worden. Er zijn slechts beperkte lessen uit de strijd in Zuid-Afrika te trekken. Zuid-Afrika had tenslotte op het laatst geen enkele internationale steun meer en was buiten de rechtsorde gesteld. Dat is met Israël geheel anders, (waar juist steeds meer landen handelsbetrekking mee aanknopen). De studenten zouden zich volgens Jaap geen enkele illusie moeten maken: Israël bestaat nog wel een hele tijd.
Right of existence Volgens Jaap Hamburger heeft geen enkele staat “recht op bestaan”. Een staat bestaat of hij bestaat niet en een “staat is een staat, punt uit”. Er bestaat wel recht op zelfbeschikking van een volk. Ook Joden hebben recht op zelfbeschikking, als volk, maar ze hadden er rekening mee moeten houden, dat ook de Arabieren dat recht hebben. Ik laat deze opmerking van Hamburger hier commentaarloos staan, omdat ik niet op alle slakken zout kan leggen. Dat ging dan nog wel een tijdje zo door en het gaat er hier om, dat BDS niet echt het thema van Jaap Hamburger is. Het gaat hem er veel meer om, dat je kritiek op de Joodse staat Israël niet als antisemitisme mag duiden. Daarom ontkent hij het bestaan van een “Joodse staat”. Volgens hem kan een staat niet Joods zijn. In de vragenronde achteraf had een studente toch wel problemen met dit standpunt, want ze vroeg zich af hoe zich dit met het “internationaal recht” verhoudt. Vreemd genoeg begreep Jaap Hamburger deze vraag niet, maar hield toch nog vijf minuten de microfoon vast, daarmee verhinderende, dat Omar Barghouti hier zijn demagogische en onsamenhangende sausje over heen kon gieten.
Resisting Israeli Apartheid
Intersectionality De voorzitter was te beleefd om Jaap Hamburger de microfoon uit zijn handen te trekken, zodat hij nog even door kon gaan met als een oude grijze olifant door de porseleinkast te denderen. Het begrip ‘intersectionality’ is veel te abstract en daardoor voor het grote publiek onbegrijpelijk. Door de strijd samen met transgenders, black-lives-matter, vrouwen en homoseksuelen te voeren verlies je scherpte en versplintert de hele Palestina-beweging. BAM, dat was natuurlijk tegen het zere been. Er werd verder niet heel fel op Jaap Hamburger gereageerd, maar het is duidelijk dat hij in dit opzicht ook gewoon een ‘boomer’ is en zijn plaats binnen EAJG beter aan een jongere Joodse anti-Israël-activist zou kunnen afstaan. Ik denk dan aan een Bluma Brecher of Itaï van der Wal.
Groei en tegenwerking Dit verslag is natuurlijk niet compleet. Er waren nog meer sprekers en er gebeurde nog meer in de zaal. In de laatste ronde en conclusie vertelde Jeff Handmaker, dat de Israeli Apartheid Week enorm is tegengewerkt door persoonlijke aanvallen tegen de activisten en brieven naar het bestuur van de Erasmus-universiteit. Het organiseren van zo’n bijeenkomst in de toekomst, is niet vanzelfsprekend. Daarmee zendt de organisator twee tegengestelde boodschappen uit. Aan de ene kant wordt benadrukt dat de BDS-beweging enorm in kracht is toegenomen, maar aan de andere kant wordt het speelveld steeds kleiner.
Ik moet toegeven dat ik de signalen over een grote anti-Israëlisch beweging onder studenten onderschat heb, hoewel BDS-Nederland dit al maandenlang in nieuwsbrieven heeft aangekondigd. Aan de andere kant is niet in te schatten of dit sentiment een structureel karakter heeft. De pro-Pal-activisten zijn niet voor niets zo kwaad op de internationale steun voor Oekraïne. Ze zien de aandacht voor “hun zaak” al weer verslappen.
Discussie in het Koorenhuis te Den Haag, onder leiding van Dina Zbeidy, op 21 maart 2022
Deze paneldiscussie is eerst twee keer aangekondigd en toch weer afgezegd door het College van Bestuur van de Universiteit Leiden. Nu kan de bijeenkomst van de Students4Palestine toch weer doorgaan in een cultureel centrum in Den Haag. Tot het laatste moment weet ik niet of ik toegelaten word en hoe de stemming zal zijn. Tenslotte hebben de actievoerende studenten een uur eerder nog de leus “From the River to the Sea, Palestine will be Free” aangeheven, dus dan weet je het nooit. Voor de geografische belangstellenden in dit publiek nog even toelichtende: Dat betekent dat Israël in het geval de activisten daadwerkelijk gelijk krijgen, helemaal niet meer bestáát!
De aankondiging van het debat
Als ik dan over de Prinsegracht kom aanlopen zie ik eerst de beroepsdemonstrante José van Leeuwen (BDS Nederland) zitten. Ik negeer haar, want de vorige keer, bij de viering van de Gazaboot in een achterafbuurthuis van de Spaarndammerbuurt te Amsterdam, heeft zij mij in het gezicht geslagen. Twee stevige bewakers versperren mij vervolgens de weg, maar zijn na het tonen van het aanmeldingsformulier bereid mij de toegang te verschaffen. Ik ben binnen. Ik zie er natuurlijk iets anders uit dan de gemiddelde student “intersectional humanity”, wat Christian Henderson, universitair docent Internationale Betrekkingen / Moderne Midden-Oosten Studies, ertoe beweegt zich aan mij voor te stellen. Ik stel mij ook voor met gewoon mijn naam, zoals ik heet: “Kees Broer”.
Het noemen van de naam “Kees Broer” triggered weer iemand anders die wel 10 meter verderop staat, zijnde associate professor International Institute of Social Studies, Jeff Handmaker. Jeff begint vanaf deze relatief grote afstand een bespreking van mijn laatste blog waarbij de woorden: “slander”, “bigotry” en “offensive” vallen. Ik loop naar hem toe en wil hem een hand geven. Of het komt door de reeds afgeschafte Corona-regels of doordat mijn persoon een weerzin bij hem oproept, dat weet ik niet, maar er komt geen handdruk en ook geen gesprek tot stand. Wel laat Jeff mij weten dat ik van harte welkom ben. Daarna zegt hij wel drie verschillende mensen van de organisatie: “Kees Broer is in de zaal.” Wat laat deze man zich enorm kennen! Jeff Handmaker kan niet langer blijven en verlaat het pand. Ik beloof dat ik vrijdag naar het ISS kom, voor de veelbelovende sessie: “Resisting Israeli Apartheid” Intussen zit Ewout Klei van De Kanttekening al driftig te schrijven.
De leden van het panel
Nu het evenement in een cultureel centrum en niet op de universiteit plaatsvindt, gelden natuurlijk andere normen. In een academische context moet altijd ruimte voor andersdenkenden zijn en zouden termen en theorieën niet als vanzelfsprekend gebruikt moeten worden, zonder de mogelijkheid tot falsificatie. Weliswaar hebben de organisatoren bij voorbaat al stemmen uit de kringen van zionisten of Israeli’s uitgesloten, vanwege het idee dat je dan de “architecten van apartheid” aan het woord zou laten, toch mag van een academisch debat verlangd worden dat tenminste de gebruikte termen en frames getoetst worden.
Apartheid en Racisme De termen apartheid, racisme en intersectionaliteit worden tijdens dit debat zonder enige context of uitleg gebruikt. Daarbij zijn de eerste twee woorden, apartheid en racisme, mobiliserende termen, om de massa in beweging te brengen. De Israëlische samenleving en de Israëlische staat worden met deze uitdrukkingen geframed en gedemoniseerd. In een academische context zou onderzocht en uitgelegd moeten worden, waarom juist deze woorden in deze setting gebruikt worden. Het zijn termen die het onderzoek in een kader kunnen zetten of die een theorie bevestigen dan wel weerleggen. Het derde woord intersectionaliteit is een sociale theorie, waarmee uitsluiting en onderdrukking in kaart gebracht kunnen worden. In de context van de woke-beweging wordt deze term echter mobiliserend gebruikt.
International Law De geachte spreekster Hadeel Abu Hussein (Lawyer & Scholar at Oxford University) hield een uitstekend betoog over de situatie in Sheikh Jarrah en liet daarbij om de haverklap de woorden “International Law” vallen, wat met haar opleiding en werkzaamheden heel logisch is. Tegelijkertijd gaf ze aan dat de kwestie van de Arabische wijk Sheikh Jarrah in Jeruzalem-Oost, politiek, en niet juridisch, opgelost zou moeten worden. Niemand in het publiek of in het panel vraagt hoe die politieke oplossing er dan uit zou kunnen zien.
De term “international law” is in deze context niet waardevrij en onafhankelijk. Jeff Handmaker en Karin Arts hebben er zelfs een heel boek over geschreven, hoe “international law” als mobiliserende factor in de strijd voor wereldwijde rechtvaardigheid ingezet kan worden. Wat de utopie van “global justice” voor het bestaan van de Joodse staat Israël zou betekenen, hoeven we ons, gezien de staat van dienst van Jeff Handmaker, niet af te vragen. Als deze rattenvangers van Hamelen hun zin zouden krijgen, zou Israël geheel verdwijnen.
De termen apartheid, racisme, en “international law” worden dus in grote mate mobiliserend gebruikt en dragen niet aan een nuttig academisch debat bij. Het zou wel weer wetenschappelijk worden, als de studenten de opdracht krijgen te onderzoeken wáárom juist deze termen gebruikt worden. Als sociaal wetenschapper zou je alles ter discussie moeten stellen, ook de gebruikte termen.
Intersectionality Intersectionaliteit is een analytisch raamwerk om te begrijpen hoe aspecten van iemands sociale- en politieke identiteit worden gecombineerd om verschillende vormen van discriminatie en privileges te creëren. De term werd bedacht door Kimberlé Crenshaw in 1989. Intersectionaliteit identificeert meerdere factoren van voordeel en nadeel. Voorbeelden van deze factoren zijn onder meer geslacht, kaste, geslacht, ras, etniciteit, klasse, seksualiteit, religie, handicap, gewicht, uiterlijk en lengte. Deze elkaar kruisende en overlappende sociale identiteiten kunnen zowel versterkend als onderdrukkend zijn.
Intersectioneel schema
In de sociale wetenschappen is dit begrip dus prima te gebruiken om onderdrukking en uitsluiting te analyseren en in kaart te brengen. Vreemd genoeg wordt de term echter door de woke-beweging, in Nederland door de partij BIJ1 van Sylvana Simons, gebruikt als politieke theorie en mobiliserende factor. Tijdens de hier beschreven bijeenkomst in het Koorenhuis kwam Waruguru Gaitho (Lecturer & Researcher at van Volenhove Institute) hier het meest dichtbij, door de strijd van zwarte lesbische vrouwen als voorbeeld voor de strijd van Arabieren in Israël te gebruiken. Het kan zijn dat ik het abstractie niveau mis om deze vergelijking goed te doorgronden, maar volgens mij kwam ze niet verder dan te stellen dat alle strijd met elkaar samenhangt en dat ze heel erg solidair met de strijd van Palestijnen is.
Het is jammer dat Waruguru Gaitho zich voor dit soort demonstratieve propaganda-bijeenkomsten laat misbruiken, omdat er op het gebied van rechten van vrouwen en de LGBTQIA+-community, juist in de Arabische samenleving, nog heel veel werk te verrichten is. Haar academische werk over de “correctieve verkrachting van lesbiennes” in de Zuid-Afrikaanse samenleving is moedig en zou veel meer serieus genomen moeten worden. Het is typerend, dat juist de Zuid-Afrikaanse academische deelnemers aan het debat liever het woord “apartheid” op een totaal ander land, met een andere geschiedenis en een andere sociale orde projecteren, dan zich met de werkelijke problemen in Zuid-Afrika te bemoeien.
A-historisch Khalil Bitar (Evaluator and M&E Specialist) gaf een beeldende en heldere presentatie over de “facts on the ground” in Hebron. Door met een drone gemaakte foto-opnames, maakte hij inzichtelijk hoe de levens van Joden en Arabieren in Hebron gescheiden zijn. Interessant, omdat ik dit niet wist, is zijn observatie dat de scheidslijnen vaak onzichtbaar zijn, maar dat iedereen in Hebron toch weet waar hij/zij/hen/hun zich aan moet houden. Als jongetje gooide Khalil ooit vuilnis in de verkeerde vuilnisbak en werd door een Israëlische soldaat gecorrigeerd. Toch stond er geen bordje bij de vuilnisbak, dat dit verboden was. Ik hoor de dames en heren BDS-activisme nu al roepen: “Zie je wel Broer, met je hersens van natte pap, APARTHEID.” Het zou echter voor een student van Jeff Handmaker of van Dina Zbeidy toch interessant zijn eens uit te zoeken, in hoeverre de, wat zij apartheidssystemen noemen, in Israël en Zuid-Afrika, dan wel verschillen. Geen formele regels en geen bordjes in Hebron bijvoorbeeld. Nu lijkt het woord apartheid alleen gebruikt te worden om de studenten te mobiliseren en Israël in een beklaagdenbank te zetten.
Er was slechts een beperkte tijd per spreker, waardoor het verhaal van Khalid a-historisch bleef. Er is natuurlijk een aanloop naar deze situatie geweest. Het bloedbad van 1929 in Hebron, waarbij 67 Joden omkwamen, bijvoorbeeld. De vestiging van de eerste Joodse kolonie in Hebron, na de verovering in 1967, door rabbijn Moshe Levinger. De massamoord in Grot der Patriarchen (1994) , waarbij 29 Arabieren omkwamen, is dan slechts de laatste stap naar de huidige situatie. De geschiedenis van de staat Israël is zo complex en gedifferentieerd, dat het simpele opplakken van een term als apartheid geen recht doet aan een academische standaard en aan de werkelijkheid. Hilariteit ontstond tijdens de interessante middag, toen Dina Zbeidy aan Khalil vroeg hoe hij dan ’s ochtends uit zijn huis kwam, als er zoveel Israëlische soldaten waren. Khalil Bitar antwoordde toen, dat hij in Duitsland woonde.
De vragen uit het publiek waren zeker interessant en een teken dat we de jonge generatie wel scherp kan nadenken. Een student van mogelijk Afrikaans afkomst vroeg, waarom de term apartheid op deze situatie te plakken, omdat dit een streven naar gelijke behandeling representeert. Als iedereen in Israël gelijk wordt behandeld, zou er naar zijn mening nog steeds een staat Israël zijn. Hij gaf de voorkeur aan de term “kolonialisme”. Hij zou in de bibliotheek van ISS, mijn boek over Vijftig Jaar Palestina Komitee moeten lezen, om een antwoord op deze vraag te krijgen, omdat de dames en heren in het panel het antwoord schuldig moesten blijven.
Een hoofddoek dragend meisje naast mij, vroeg in hoeverre religie een rol in deze strijd speelde. Tot mijn stomme verbazing gaf Hadeel Abu Hussein als antwoord, dat religie een prive-aangelegenheid is. Daarmee alle theorieën van de intersectionaliteit overboord gooiende en de “facts on the ground” van minder dan een jaar geleden, namelijk de mei-oorlog van 2021 negerende.
Kortom: Deze studenten verdienen beter, betere antwoorden, eerlijke antwoorden, een echt academisch debat met meerdere perspectieven, in plaats van een BDS-propaganda-bijeenkomst.
Op maandag 21 maart 2022 stond op de Leidse Universiteit een paneldiscussie over “Apartheid, Racism and Intersectionality” gepland, die door de Arabisch/Nederlandse antropologe Dina Zbeidy voorgezeten had moeten worden. Deze discussie stond in het teken van de “Israeli Apartheids Week”, waarin door het hele land op universiteiten kritiek op Israël geleverd zou worden. Ongewild werd Dina Zbeidy, dochter van een Nederlandse moeder en een Israëlisch-Arabische vader, onderwerp van een heftige controverse tussen de Raad van Bestuur van de Universiteit Leiden en de organiserende studenten. Uiteindelijk wordt het evenement afgezegd. Wie is Dina Zbeidy?
De omstreden discussiebijeenkomst
Wie de website van BIJ1-coryfee Anja Meulenbelt al langer leest en ik doe dat al sinds 2006, dus waar hebben we het over, kent Dina Zbeidy als de dochter van Trees Kloosterman uit Sakhnin, Israël. Trees woont daar sinds het begin van de jaren negentig samen met haar Arabische man Ali Zbeidy. Door deze link met de grootmoeder van alle Palestinos, Anja Meulenbelt, behoort Dina Zbeidy tot de fine fleur van de Palestijnse beweging in Nederland. Je kan de website van Anja niet openslaan, of er staat wel weer iets in over Dina: Dina leert lopen, Dina kan al schrijven, Dina heeft zo’n mooi artikel geschreven, Dina gaat trouwen. Daarna begin de ellende natuurlijk, want Dina gaat uitgerekend met een man uit Gaza trouwen en die mag Israël niet in. Goede raad is duur.
Het is allemaal de schuld van Israël natuurlijk en het verhaal leent zich voor een tranentrekkend drama over hoe twee geliefden elkaar toch nog vinden. Dina gaat uiteindelijk in New York studeren en haar aanstaande bruidegom, de acteur Ahmed, weet zijn weg naar Polen te vinden, om op het eind toch nog in 2012, in Amsterdam te trouwen. Ook op de bruiloft komt tuti-Israël-hatend Nederland bijeen en Anja zet de foto’s op haar blog, zodat we weten dat zelfs de oude miesmacher Maarten-Jan Hijmans van de partij was. Dan bén je wel iets in pro-Palestijnse Nederland.
Nu de kroonprinses van het Palestijnse actiewezen eindelijk in Nederland is aangekomen, wordt ook al gauw een functie voor haar bedacht en dat is: Bestuurder in de “Leonhard-Woltjer Stichting Nederlands Instituut voor het Arabisch Cultuurgebied”, samen met Paul Aarts (Palestina Komitee) en de VU-docent en onfortuinlijke Gaza-boot-opvarende Martijn Dekker. Deze stichting heeft veel geld van Lieneke Woltjer geërfd en organiseert dure en high level discussiebijeenkomsten over Arabische dingen en dat de Joden geen volk zijn. Dat laatste is geheel in de stijl van Lieneke Woltjer, die daarmee sinds de jaren vijftig door heel Nederland is gereisd en die volgens emeritus hoogleraar Meindert Fennema als “rasechte antisemiet” betiteld zou mogen worden. Dat deze stichting destijds nog een jarenlange rechtszaak heeft moeten voeren om twee Mondriaan-schilderijen uit de collectie te behouden of te verwerven, daar wil ik nu even geen uitspraak over doen, dat leest u in het spannende boek “Op zoek naar meneer Johnsson” van Gerrit-Jan Zwier. (Ook antropoloog, maar dat geeft verder niet) De belangrijkste informatie, die uit deze paragraaf overblijft is, dat de Leonhard Woltjer Stichting erg rijk is.
Tijdens de eerste jaren in Nederland houdt Dina, indachtig de onbewuste boodschap die haar moeder haar heeft meegegeven, zich met de Palestijnse zaak bezig. Volgens haar eigen zeggen is zij als persoon zo aantrekkelijk voor de activisten en organisatoren van discussiebijeenkomsten, omdat zij er Nederlands uitziet, goed Nederlands kan praten en het heftige temperament van de Arabieren bij haar enigszins door haar polderachtergrond gedempt is. Ze is dus Arabier zonder Arabisch te doen, een prima combinatie. Al gauw botst zij echter met de ‘die-hard’ activisten, die al sinds 1969 met de Palestijnse zaak bezig zijn en buitengewoon dogmatisch en fanatiek zijn. Een voorbeeld: Dina spreekt in haar toespraken over “Hebron” en dat zou volgens de activisten niet mogen, want het heet “Al Khalil” (De Vriend). Dina zegt dan: Ik ben Israëlisch en daar zeggen ze “Hebron”, punt uit.
Dina Zbeidy in 2017
Uit goedingelichte kringen rond het Palestina Komitee heb ik gehoord, dat Dina Zbeidy kritiek op de Palestijnse beweging in Nederland heeft. De Nederlandse pro-Palestijnse activisten dramatiseren de situatie in Israël. Zo was er een spreker tijdens een manifestatie, die vertelde dat Joden in hun Israëlische paspoort de nationaliteit “Joods” hebben staan, en dat Arabieren op dezelfde plaats “Arabisch” hebben staan. Dat is echter al twintig of dertig jaar niet meer het geval. Ze overdrijven om het conflict nog erger te maken dan het al is. Daar ergert Dina zich aan.
Al gauw is bij Dina sprake van een activisme-burn-out. Steeds maar weer wordt haar gevraagd hoe ze zich als Palestijnse voelt. De feiten, waar zij veel onderzoek naar heeft gedaan, worden als niet zo relevant beschouwd. Zij moet bij de NGO’s waar ze voor werkt, de Palestijnen als een zielig slachtoffer neerzetten, waar je wel medelijden mee moet hebben, maar waar je jezelf ook weer niet teveel mee moet identificeren. Ze verwijt de NGO’s sensatie te zoeken en dat wil Dina niet langer. Zij weigert nog over haar gevoelens te praten.
Door deze controverse tussen Dina Zbeidy en de Nederlandse Palestina-aanhangers, is zij vanaf 2017 nauwelijks nog actief. Slechts af en toe levert Dina een bijdrage aan een discussieforum met niveau.
Dina Zbeidy heeft in Nederland culturele antropologie gestudeerd en daarna nog promotie onderzoek gedaan, om uiteindelijk in 2020 tot doctor in de antropologie benoemd te worden, met het indringende werk: “Marriage and displacement among Palestinian and Syrian refugees in Jordan”. Op dit moment werkt zij aan de Haagse Hogeschool, als docente sociale wetenschappen bij de opleiding HBO-Rechten.
Dr. Schulhafer-Wohl bemoeit zich ook met de zaak
De persoon Dina Zbeidy, als moderator van een discussie in de “Israeli Apartheid Week”, wekt onmiddellijk weerstand bij de bestuurders van de universiteit. Kunnen Joodse studenten zich hier wel veilig voelen? Is er wel sprake van een debat, of is het een propaganda-bijeenkomst? Wordt de stelling überhaupt wel kritisch tegen het licht gehouden? Al gauw komt het voorstel om een onafhankelijke moderator te kiezen, zoals bijvoorbeeld het hoofd van Humanities. De organisatoren zijn echter niet voor rede vatbaar. Tot twee maal toe wordt het evenement afgezegd.
Vooral de bijsluiter bij het evenement wekt wantrouwen:
“Deze paneldiscussie zal de nadruk leggen op het belang van intersectionele solidariteit, aangezien alle systemen van onderdrukking met elkaar verbonden zijn. Van Zuid-Afrika tot Palestina, “we weten maar al te goed dat onze vrijheid niet compleet is zonder de vrijheid van de Palestijnen” (Nelson Mandela, 1977). Palestina steunen is mensenrechten steunen.
Nu vragen we u, studenten van vandaag, steunt u echt gelijkheid en gerechtigheid voor iedereen? Of maakt u uitzonderingen op basis van het buitenlands beleid van uw regering?
Laat ons zien waar je staat door te luisteren naar mensen die apartheid ervaren in plaats van te luisteren naar de architecten van racistisch apartheidsbeleid.“
Het is dus duidelijk dat de standpunten al vastgelegd zijn en dat er zeker niet naar andere geluiden geluisterd kan worden, want die worden als “architecten van racistisch apartheidsbeleid” beschouwd. Die houding van dogmatisch gelijk willen hebben en krampachtig allerlei termen uit de actiebeweging willen gebruiken is niet academisch en bevordert het debat niet. De laatste jaren zien we toch al een toename van antisemitische acties en gevoelens, bij zowel uiterst links, waar ik deze bijeenkomst dan maar even onder schaar, als ook bij uiterst rechts, zoals AFD in Duitsland en FVD in Nederland. Het schandalige WOB-verzoek, waarbij academici hun contacten met Joodse instellingen openbaar moeten maken, is een uitdrukking van die stemming.
Volgens de voorlopig uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen 2022 in Amsterdam, heeft BIJ1 een zetel in de Stadsdeelcommissie West gewonnen. Daarmee komt omstreden pro-Palestijnse activiste Dorien Ball in de stadsdeelraad. In de Bijlmer won de woke-partij zelfs twee zetels , in het centrum slechts één en in Zuid ook één zetel. Kijk hier voor de overige commissieleden van BIJ1.
Dorien Ball wordt beschouwd als een spin in het web van de diverse anti-Israëlische actiegroepen. Zij is zowel bestuurslid van The Rights Forum als van BDS-Nederland (Stichting DocP). Als activiste begeleide zij op 18 september 2021 nog een groep Maastrichtse studenten, die een culturele bijeenkomst van de Israëlische ambassade verstoorde. Kort daarna namen de studenten het initiatief voor de oprichting van een groter pro-Palestijns studenten netwerk.
Dorien Ball in actie met studenten uit Maasstricht
In de afgelopen jaren was Dorien Ball al fractiemedewerkster van BIJ1 in de Amsterdamse gemeenteraad. Nu heeft ze een officiële gekozen functie in haar eigen woonwijk te Amsterdam. In het verleden hebben de dochters van Ball zich al voor de speeltuin in die wijk hard gemaakt. Nu kan de moeder ook via de formele kanalen haar steentje bijdragen.
Tijdens het actievoeren op de Dam, voor de rechten van Palestijnen, trok Dorien Ball enkele jaren geleden de aandacht door haar onkritische houding tegenover Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed, die haar voor het zegenrijke werk voor het onderdrukte volk eerde. Onbedoeld maakt Ball daardoor ook propaganda voor de plaatselijke afdeling van de moslimbroeders.
Dorien Ball naast Amin Abou Rashed
Wie de mening toegedaan is, dat deze clubjes en deze mevrouw een marginaal bestaan in de politieke marge hebben, komt bedrogen uit. The Rights Forum adviseurs en ex-ministers Brinkhorst en van den Broek hebben een directe band met het koningshuis. De zuster van Dorien Ball gaf onze koningin Maxima taalles. Dat onze koningin de letter ij niet uit kan spreken kunnen we echter Dorien Ball niet kwalijk nemen.
Hoe kunnen we apartheid begrijpen als onderdeel van Israëls al lang bestaande, koloniale systeem van overheersing en hoe resoneert dit met andere vormen van strijd tegen systemisch racisme en overheersing?
Waarom spreken Joodse groepen zich in toenemende mate uit tegen de Israëlische apartheid en sturen ze een krachtige boodschap naar Israël en zijn aanhangers: “Niet in Mijn Naam”?
Wat dwong Amnesty International, een organisatie met 10 miljoen leden, uiteindelijk om haar naam toe te voegen aan een groeiende lijst van critici die de Israëlische apartheid veroordelen?
Wat kan er vooral worden gedaan om de Israëlische apartheid te weerstaan?
Algemene bezwaren tegen deze conferentie
Eenzijdigheid
In een academisch instituut en bij een conferentie als deze, zouden ook andere meningen gehoord moeten worden.
De Joodse groep die op deze conferentie spreekt, Een Ander Joods Geluid, bestaat slechts uit één man, Jaap Hamburger. De overige Joodse groepen in Nederland hebben een genuanceerd standpunt. Waarom nodigt de organisatie alleen degene uit die tegen Israël ageert?
Er wordt een definitie van racisme en apartheid op het land Israël geplakt, zonder daarover een academisch debat toe te laten.
Vijandigheid
De conferentie draagt bij tot een gevoel van onveiligheid binnen de Joodse gemeenschap, omdat wordt opgeroepen Joden uit te sluiten en te boycotten.
Het land Israël is een bevriende natie en verdient het op een academische en genuanceerde manier besproken te worden. Woorden als apartheid en racisme zouden van meerdere kanten belicht moeten worden en zeker niet als vaststaand geponeerd moeten worden.
De deelnemers aan de conferentie
Hoofdgast
Omar Barghouti– mede-oprichter van de BDS (Boycott, Divestment and Sanctions) beweging. Hij zal tijdens de bijeenkomst een toespraak over “Israël’s apartheidsregiem” houden en aangeven wat de deelnemers volgens hem tegen de regering in Israël kunnen doen.
Omar Barghouti
Bezwaren:
-Omar Barghouti ontkent het bestaansrecht van de staat Israël.[1] -Voert actie tegen het Joodse karakter van de staat Israël. -Is mede-oprichter en vertegenwoordiger van de BDS-beweging die, door medewerkers en persoonlijk contacten, verbindingen met meerdere in Europa verboden terreurbewegingen zoals PFLP, HAMAS en Islamic Jihad onderhoudt.[2] -De BDS beweging, waar Barghouti een prominent lid van is, verspreidt antisemitische karikaturen.[3]
2. Saleh Hijazi – Vervangend Regionaal Directeur van Amnesty International (Middle East and North Africa)
Bezwaren: In het verleden heft Saleh de gewapende strijd verheerlijkt:
“The blogger “Elder of Ziyon” revealed that, in 2007, Hijazi’s Facebook profile picture was a photo of Leila Khaled, a PFLP terrorist and airline hijacker, while in 2012, his profile picture was a photo of Khader Adnan, a leader of the Islamic Jihad terror organization. In addition, while studying at Lawrence University in Wisconsin, Hijazi wrote his thesis on “Yasser Arafat: A Palestinian Prophet in the Formation of Palestinian National Identity.”[4]
3. Jaap Hamburger – Voorzitter van Een Ander Joods Geluid , tevens bestuurslid bij The Rights Forum.
Bezwaren: Jaap Hamburger is als bestuurslid van The Rights Forum mede-verantwoordelijk voor het WOB-verzoek aan alle Nederlandse universiteiten, waarin de contacten met Israëlische universiteiten en organisaties werd opgevraagd, maar ook de contacten met Joodse organisaties, waaronder organisaties die antisemitisme bestrijden. Dit WOB verzoek zaait nog steeds veel onrust in de Joodse community en veroorzaakt angst.
4. Danah Abueida – Studente Rechten aan de Maastricht University en adviseur van “Free Palestine Maastricht”. Bezwaren
-De organisatie “Free Palestine Maastricht” verstoorde op 18 september 2021 een cultureel evenement in de CREA te Amsterdam, dat mede door de Israëlische ambassade was georganiseerd. -Danah werkt naar eigen zeggen sinds december 2021 voor het “”Palestinian Centre for Human Rights”, te Gaza. Dit centrum onderhoudt banden met de in Europa verboden terreurgroep PFLP.[5]
5. Moderator van de conferentie
Jeff Handmaker-Associate Professor in Legal Sociology at ISS Bezwaren -Jeff Handmaker riep op 22 mei 2019 op de Tilburgse universiteit tot een academische boycot van Israël op. -Jeff Handmaker verdedigde het WOB verzoek, dat tegen Joodse organisaties was gericht met de woorden: “Het Wob-verzoek beschermt de academische vrijheid, omdat het streeft naar transparantie over de banden van universiteiten met een gemilitariseerde apartheidsstaat (…)”[6]
Jeff Handmaker
Noten: [1]Omar Barghouti- Strategies for change, vimeo.com, 2013: “A Jewish state in Palestine in any shape or form cannot but contravene the basic rights on the land of the indigenous Palestinian population …. any kind of excluding state .. most definitely we oppose a Jewish state in any part of Palestine …” (5:32-6:05)
[2] Brochure “Terrorists in Suits” ; “Ministry of Strategic Affairs and Public Diplomacy”; Israël
[3] “Behind the Mask, The antisemitic nature of BDS exposed”; sept 2019; Ministry of Strategic Affairs and Public Diplomacy
