Kees Broer

Negenennegentig procent van de Nederlanders weten niet wie Ibrahim Al-Baz is en dat geeft helemaal niks. Toch is zijn leven voor mij interessant genoeg, om weer eens even over Palestijnen in Nederland te schrijven. Ibrahim Al-Baz wordt op de sociale media vaak omschreven als “voormalige Fatah-terrorist” of als de “Vlaardingse pijpbommentransporteur”. Bovendien is hij sinds 7 januari 2014 bestuurslid van het Palestina Komitee. Voor die tijd was Al-Baz voorzitter van de Palestijnse Vereniging in Nederland. Na aanvankelijk als ongewenste vreemdeling bestempeld te worden, mocht Al-Baz toch in Nederland blijven. Wie schetst echter onze verbazing, als in het boek “De historie van de Palestijnen in Vlaardingen” , door Frans W. Assenberg een geheel ander, onschuldiger, verhaal staat opgetekend. Genoeg redenen om weer eens iets op te rakelen.

De Nederlandse inlichtingendienst BVD schrijft in 1980 al in het derde kwartaaloverzicht, over de Palestijnse Vereniging in Nederland en dus ook over Ibrahim Al-Baz:

“[Voorzitter van de Palestijnse Vereniging in Nederland] S. ontmoette in de sedert medio februari 1980 in Purmerend wonende Ibrahim AL-B een geduchte tegenspeler. Deze vertoefde sedert het begin van de zeventiger jaren in Frankfurt en was daar zeer actief in “Al Fatah”-kringen. Hij behoorde tot de radicale vleugel en was een geduchte opposant tegen AL-F, die hij als gematigd, kapitalistisch en te diplomatiek beschouwde. Door zijn sterke persoonlijkheid is AL-B er geslaagd vele Palestijnen in Nederland voor zich in te nemen. In augustus kwam [de vroegere voorzitter] S. ten val: hij was periodiek aftredend en werd niet herkozen. AL-B. werd tot zijn opvolger gekozen. De belangrijkste activiteiten van de PVN in de afgelopen maanden waren een protestdemonstratie tegen het “Camp David”-overleg tussen USA, Egypte en Israël in Scheveningen (eind februari in Scheveningen) en de organisatie van een Palestijnse dag in Vlaardingen (medio mei). De demonstratie in Scheveningen werd georganiseerd in samenwerking met het Palestina Komitee. De bijeenkomst in Vlaardingen werd, op uitnodiging van AL-B. bijgewoond door Mahmoud Al K. (1) PLO-vertegenwoordiger in Damascus. Mahmoud Al. K. voerde op de bijeenkomst ook het woord. Dezerzijds bestaat overigens de indruk dat AL-B. niet alleen actief is binnen de PVN: er zijn sterke indicatie. dat hij buiten de PVH om in het geheim Palestijnen recruteert voor “Al Fatah”. Er dient rekening mee gehouden te worden, dat deze nieuwe “Al Fatah”-leden in de toekomst ingeschakeld kunnen gaan worden bij het verlenen van logistieke steun aan “Al Fatah”-activiteiten (zoals het smokkelen van wapens en explosieven vanuit het Midden-Oosten via West-Europa naar Israël)“ Of dit het geheime BVD rapport is, waar minister Hirsch Ballin zich tien jaar later op beroept, dat weet ik niet, maar de laatste zin is voor een regering reden genoeg om iemand geen Nederlands staatsburger te laten worden en tot ongewenst te verklaren.

Als Ibrahim Al-Baz genoeg in Nederland is geworteld, durft hij het aan het Nederlanderschap aan te vragen. Dit wordt echter geweigerd en hij wordt tot ongewenst vreemdeling verklaard. Een coalitie van actiegroepen en partijen probeert deze beslissing terug te draaien.

In 1991 schrijft het krakersblad NN over Ibrahim Al-Baz: “Op 21 maart j.l. kwam het ministerie van Justitie met een verklaring waarin Ibrahim tot ongewenst vreemdeling werd verklaard. De reden? Ibrahim is staatsgevaarlijk, althans volgens de BVD in een geheim rapport. Minister van Justitie Hirsch Balin verklaarde ‘dat iedereen zich wel iets bij staatsgevaarlijk kan voorstellen’ en daarmee is, op kamervragen van Groen Links en de VVD na, de kous voorlopig af. Op 21 mei werd een komitee opgericht “Tegen uitwijzing van Ibrahim Al Baz”, waarin een flink aantal groepen samenwerken om de uitwijzing te voorkomen. Woensdagmiddag 12 juni organiseert het komitee een demonstratie ter ondersteuning van Ibrahim. De demonstratie vertrekt om 2 uur vanaf het Stationsplein richting Ministerie van Justitie.”(NN #85 van 30 mei 1991)

Afijn, goede raad is duur en zoals we weten is Ibrahim Al-Baz nog steeds actief in Nederland, heeft als opbouwwerker in Vlaardingen gewerkt en is bestuurslid van het deftige Palestina Komitee, dat zogenaamd van niks weet. Voor dit komitee is het hebben van een terroristische achtergrond eerder een aanbeveling, dan een nadeel. Tijdens de rustige jaren negentig, als de Oslo-akkoorden van kracht zijn, houdt hij zich stil. Pas als de Tweede Intifada uitbreekt komt hij weer in het nieuws en wel als hij, uitgerekend op 4 mei 2002, Gretta Duisenberg in discrediet brengt.

Ex-terrorist op bijeenkomst pro Palestina Een van de sprekers op een pro-Palestijnse bijeenkomst op 4 mei in Haarlem, was een Palestijnse Irakees met een terroristisch verleden. Jaap de Wreede 11 juni 2002 Ibrahim Al-Baz, spreker op de bijeenkomst die werd voorgezeten door Gretta Duisenberg, is in mei 1979 gearresteerd op de Parijse luchthaven Charles de Gaulle tijdens een vliegreis van Beiroet naar Frankfurt. Al-Baz bleek in het bezit van een koffer met dubbele bodem waarin viereneenhalf kilogram explosieven waren verborgen. Dit meldt een schrijven van de staatssecretaris van Justitie uit 1991. ,,Deze explosieven waren volgens zijn eigen zeggen bestemd voor (een van) zijn Palestijnse vrienden in Berlijn. Betrokkene heeft toentertijd verklaard, dat de directe aanleiding voor zijn daad was gelegen in de Israëlische luchtaanvallen en bombardementen op Palestijnse vluchtelingenkampen in Libanon in 1978 en 1979.” Om deze reden dreigde Al-Baz het land in 1991 te worden uitgezet, maar uiteindelijk werd deze beslissing teruggedraaid. Ibrahim Al-Baz, geconfronteerd met deze gegevens, heeft geen moeite zijn verleden toe te geven. Op de vraag of hij de Al-Baz is die werd geboren op 17 mei 1950 en ooit bijna het land werd uitgezet, zegt hij: ,,Dat ben ik.” Op andere vragen over zijn verleden wil hij niet ingaan. Over zijn bijdrage aan de bijeenkomst zegt hij: ,,Het was mijn persoonlijke verhaal als Palestijn; over hoe mijn ouders uit Palestina zijn gevlucht en hoe ik naar de bezetting kijk.” De organisatie van de herdenking, Het Breed Platform Palestina 35 jaar bezet, kende het verleden van Al-Baz niet. K. van Broekhoven, oud-wethouder voor GroenLinks in Haarlem en lid van de organisatie, zegt: ,,Ik kan me niet voorstellen dat de persoon die we hebben uitgenodigd, dat heeft gedaan. Misschien is het zijn broer.” Medeorganisator T. van Hoeyen: ,,We hebben Ibrahim uitgenodigd, omdat hij Palestijn is. Ik denk echt niet dat hij de persoon is over wie u het heeft.” Gretta Duisenberg, echtgenote van de Europese Bankpresident Wim Duisenberg, was door de organisatie als ,,aansprekende figuur” gevraagd om de bijeenkomst ’s avonds voor te zitten. Duisenberg, in de tussentijd vooral bekend geworden nadat ze een Palestijnse vlag over een balkon van haar woonhuis in Amsterdam had uitgehangen, paste in die beschrijving. Gretta Duisenberg is stomverbaasd als ze van het verleden van Al-Baz hoort. Zij werd die avond voor het eerst aan hem voorgesteld, zegt ze in een reactie, en heeft hem daarna nooit meer gezien. Volgens haar sprak hij namens het Palestina Komitee Nederland. Ze wil de kwestie bij de organisatoren aan de orde stellen. Ed Hollants, die als medewerker van het Autonoom Centrum filmopnamen maakte in Jenin, en Theo de Graaf, een oud-psychiater van het Israëlische leger die zich heeft aangesloten bij de Israël-kritische organisatie Een Ander Joods Geluid, waren twee van de andere sprekers. De bijeenkomst was georganiseerd na de invallen van het Israëlische leger in Palestijse gebieden. Van Broekhoven: ,,We waren geschokt door het excessieve geweld in Jenin en Nablus. Waarom doet de wereld niets? dachten we. We wilden de mensen bewust maken van wat er gebeurde.” Medeorganisator T. van Hoeyen: ,,We hebben de datum van 4 mei bewust gekozen. Om acht uur hebben we zowel de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog als die in de bezette gebieden met drie minuten stilte herdacht.” (2)

Noten:
(1) Hier wordt Mahmoud Al Khalidi bedoeld, die vorig jaar als ambassadeur van de PLO in Damascus stierf aan de gevolgen van een coronabesmetting
(2) http://www.nrc.nl/handelsblad/2002/06/11/ex-terrorist-op-bijeenkomst-pro-palestina-7593510

Israeli Apartheid Week National Conference
26-03-2022 International Institute of Social Studies

Tijdens de laatste bijeenkomst in de Israeli Apartheid Week gaan alle remmen los. Werd op maandag nog door de organisatoren, de illusie van een academisch debat in stand gehouden, stond dit “event” geheel in het teken van het politiek activisme. Enkele observaties van een cultureel antropoloog

Tien jaar zionisme
Ik was al een half uur voor aanvang in de aula van het ISS, maar werd door Jeff Handmaker weer weggestuurd, omdat ze nog niet helemaal klaar waren. Wie wel in de zaal waren: BDS-oprichter Omar Barghouti, Palestina Komitee-voorzitter Robert Soeterik, met echtgenote en Electronic Intifada-scribent Adri Nieuwhof, zonder mantelpakje. Het was duidelijk wie er wel en wie er niet bij hoort en dat dit een actievergadering was.

Terwijl ik in de lobby zat te wachten, zag ik de vroegere voorzitter van het Palestina Komitee, Wim Lankamp, aankomen lopen en ik onderhield me met hem over gezondheid, bloedverdunners en dat het toch al weer tien jaar geleden was dat we elkaar bij de Joodse Omroep tegenkwamen. Dat was voor mij destijds ook een trigger om onderzoek naar het Palestina Komitee te gaan doen.

Een pijnlijke situatie ontstond, toen Wim Lankamp niet op de deelnemerslijst voorkwam en de studenten wel tien minuten lang moesten zoeken en bespreken hoe hij dan toch toegang tot de zaal zou kunnen verkrijgen. Ik stond op het punt tegen deze jonge generatie Palestina-activisten te zeggen: “Weten jullie wel wie er hier voor je staat? Wim Lankamp, die al dertig jaar de weg voor jullie vrijmaakt, waar jullie nu met je strontkar overheen rijden.”

Participerend observeren
Het was net alsof ik weer in een Tunesisch dorp aan het participerend observeren was. Wie praat met wie en waar gaan de mensen zitten? De oude garde van het Palestina Komitee zit door enkele lege zitplaatsen gescheiden van de BDS-club. Adri Nieuwhof heeft duidelijk een belangrijke positie in deze stam en onderhoudt zich minzaam met enkele activisten met een Arabische achtergrond. Jose van Leeuwen zit bij haar in de buurt. Maarten Jan Hijmans, te laat binnengekomen, zit heel ver weg. Vreemd genoeg praat niemand met Omar Barghouti. Dat kan ik antropologisch duiden als een hiërarchische afstand of een gebrek aan communicatieve vermogens van deze BDS-leider. Ik hou het op het laatste. Verder zit de hele zaal vol met jonge studenten, waarvan 70% met een niet-Nederlandse achtergrond. De sfeer is goed en de studenten vreedzaam. Dat was acht jaar geleden, de meeste huidige studenten waren toen twaalf tot veertien jaar oud, heel anders. De studenten op de VU vonden het toen nodig mij tweehonderd keer te fotograferen, wat ik toen als “spion van het CIDI en top-zionist”, heel logisch vond.

Jaap Hamburger
Over de inhoud van deze “conferentie” hoef je je geen illusies te maken. “International law”, racism, apartheid, BDS, intersectionality, hypocrisy of European countries, colonialism, imperialism, lawfare, sabotage, black-lives-matter, slavery en complicity. Dat is het wel zo’n beetje koekebakker en dat in een snel tempo opgelezen. Waar ik mij werkelijk in interesseer is, of er nog iemand iets geks zegt. In dat opzicht kan je geheel op Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid vertrouwen. Die oude blanke zuurpruim ging even het feestje bederven door tegen de meute in te gaan. Het door zijn opvoeding en familiegeschiedenis ontstane “oppositioneel gedragssyndroom” ontplooide zich hier in volle glorie.

Jaap Hamburger begon zijn verhaal met te vertellen dat de vergelijking tussen Zuid-Afrika en Israël , qua “apartheid”, geheel mank loopt. De twee maatschappelijke systemen zijn volgens de EAJG-voorman niet te vergelijken. Je zag de voorzitter Jeff Handmaker al een beetje zenuwachtig kijken. Waar gaat dit heen? Gelukkig veroordeelde Jaap Hamburger daarna wel de “crime of apartheid”, zodat de deelnemers opgelucht adem konden halen. Daarna ging de boze beer echter pas echt los.

Apartheid
De apartheid in Zuid-Afrika is mislukt en afgeschaft. Het is echter volgens Jaap volkomen onrealistisch te denken dat de “apartheid” in Israël op dezelfde manier en met hetzelfde tempo afgeschaft kan worden. Er zijn slechts beperkte lessen uit de strijd in Zuid-Afrika te trekken. Zuid-Afrika had tenslotte op het laatst geen enkele internationale steun meer en was buiten de rechtsorde gesteld. Dat is met Israël geheel anders, (waar juist steeds meer landen handelsbetrekking mee aanknopen). De studenten zouden zich volgens Jaap geen enkele illusie moeten maken: Israël bestaat nog wel een hele tijd.

Right of existence
Volgens Jaap Hamburger heeft geen enkele staat “recht op bestaan”. Een staat bestaat of hij bestaat niet en een “staat is een staat, punt uit”. Er bestaat wel recht op zelfbeschikking van een volk. Ook Joden hebben recht op zelfbeschikking, als volk, maar ze hadden er rekening mee moeten houden, dat ook de Arabieren dat recht hebben. Ik laat deze opmerking van Hamburger hier commentaarloos staan, omdat ik niet op alle slakken zout kan leggen. Dat ging dan nog wel een tijdje zo door en het gaat er hier om, dat BDS niet echt het thema van Jaap Hamburger is. Het gaat hem er veel meer om, dat je kritiek op de Joodse staat Israël niet als antisemitisme mag duiden. Daarom ontkent hij het bestaan van een “Joodse staat”. Volgens hem kan een staat niet Joods zijn. In de vragenronde achteraf had een studente toch wel problemen met dit standpunt, want ze vroeg zich af hoe zich dit met het “internationaal recht” verhoudt. Vreemd genoeg begreep Jaap Hamburger deze vraag niet, maar hield toch nog vijf minuten de microfoon vast, daarmee verhinderende, dat Omar Barghouti hier zijn demagogische en onsamenhangende sausje over heen kon gieten.

Intersectionality
De voorzitter was te beleefd om Jaap Hamburger de microfoon uit zijn handen te trekken, zodat hij nog even door kon gaan met als een oude grijze olifant door de porseleinkast te denderen. Het begrip ‘intersectionality’ is veel te abstract en daardoor voor het grote publiek onbegrijpelijk. Door de strijd samen met transgenders, black-lives-matter, vrouwen en homoseksuelen te voeren verlies je scherpte en versplintert de hele Palestina-beweging. BAM, dat was natuurlijk tegen het zere been. Er werd verder niet heel fel op Jaap Hamburger gereageerd, maar het is duidelijk dat hij in dit opzicht ook gewoon een ‘boomer’ is en zijn plaats binnen EAJG beter aan een jongere Joodse anti-Israël-activist zou kunnen afstaan. Ik denk dan aan een Bluma Brecher of Itaï van der Wal.

Groei en tegenwerking
Dit verslag is natuurlijk niet compleet. Er waren nog meer sprekers en er gebeurde nog meer in de zaal. In de laatste ronde en conclusie vertelde Jeff Handmaker, dat de Israeli Apartheid Week enorm is tegengewerkt door persoonlijke aanvallen tegen de activisten en brieven naar het bestuur van de Erasmus-universiteit. Het organiseren van zo’n bijeenkomst in de toekomst, is niet vanzelfsprekend. Daarmee zendt de organisator twee tegengestelde boodschappen uit. Aan de ene kant wordt benadrukt dat de BDS-beweging enorm in kracht is toegenomen, maar aan de andere kant wordt het speelveld steeds kleiner.

Ik moet toegeven dat ik de signalen over een grote anti-Israëlisch beweging onder studenten onderschat heb, hoewel BDS-Nederland dit al maandenlang in nieuwsbrieven heeft aangekondigd. Aan de andere kant is niet in te schatten of dit sentiment een structureel karakter heeft. De pro-Pal-activisten zijn niet voor niets zo kwaad op de internationale steun voor Oekraïne. Ze zien de aandacht voor “hun zaak” al weer verslappen.

Discussie in het Koorenhuis te Den Haag, onder leiding van Dina Zbeidy, op 21 maart 2022

Deze paneldiscussie is eerst twee keer aangekondigd en toch weer afgezegd door het College van Bestuur van de Universiteit Leiden. Nu kan de bijeenkomst van de Students4Palestine toch weer doorgaan in een cultureel centrum in Den Haag. Tot het laatste moment weet ik niet of ik toegelaten word en hoe de stemming zal zijn. Tenslotte hebben de actievoerende studenten een uur eerder nog de leus “From the River to the Sea, Palestine will be Free” aangeheven, dus dan weet je het nooit. Voor de geografische belangstellenden in dit publiek nog even toelichtende: Dat betekent dat Israël in het geval de activisten daadwerkelijk gelijk krijgen, helemaal niet meer bestáát!

Als ik dan over de Prinsegracht kom aanlopen zie ik eerst de beroepsdemonstrante José van Leeuwen (BDS Nederland) zitten. Ik negeer haar, want de vorige keer, bij de viering van de Gazaboot in een achterafbuurthuis van de Spaarndammerbuurt te Amsterdam, heeft zij mij in het gezicht geslagen. Twee stevige bewakers versperren mij vervolgens de weg, maar zijn na het tonen van het aanmeldingsformulier bereid mij de toegang te verschaffen. Ik ben binnen. Ik zie er natuurlijk iets anders uit dan de gemiddelde student “intersectional humanity”, wat Christian Henderson, universitair docent Internationale Betrekkingen / Moderne Midden-Oosten Studies, ertoe beweegt zich aan mij voor te stellen. Ik stel mij ook voor met gewoon mijn naam, zoals ik heet: “Kees Broer”.

Het noemen van de naam “Kees Broer” triggered weer iemand anders die wel 10 meter verderop staat, zijnde associate professor International Institute of Social Studies, Jeff Handmaker. Jeff begint vanaf deze relatief grote afstand een bespreking van mijn laatste blog waarbij de woorden: “slander”, “bigotry” en “offensive” vallen. Ik loop naar hem toe en wil hem een hand geven. Of het komt door de reeds afgeschafte Corona-regels of doordat mijn persoon een weerzin bij hem oproept, dat weet ik niet, maar er komt geen handdruk en ook geen gesprek tot stand. Wel laat Jeff mij weten dat ik van harte welkom ben. Daarna zegt hij wel drie verschillende mensen van de organisatie: “Kees Broer is in de zaal.” Wat laat deze man zich enorm kennen! Jeff Handmaker kan niet langer blijven en verlaat het pand. Ik beloof dat ik vrijdag naar het ISS kom, voor de veelbelovende sessie: “Resisting Israeli Apartheid” Intussen zit Ewout Klei van De Kanttekening al driftig te schrijven.

Nu het evenement in een cultureel centrum en niet op de universiteit plaatsvindt, gelden natuurlijk andere normen. In een academische context moet altijd ruimte voor andersdenkenden zijn en zouden termen en theorieën niet als vanzelfsprekend gebruikt moeten worden, zonder de mogelijkheid tot falsificatie. Weliswaar hebben de organisatoren bij voorbaat al stemmen uit de kringen van zionisten of Israeli’s uitgesloten, vanwege het idee dat je dan de “architecten van apartheid” aan het woord zou laten, toch mag van een academisch debat verlangd worden dat tenminste de gebruikte termen en frames getoetst worden.

Apartheid en Racisme
De termen apartheid, racisme en intersectionaliteit worden tijdens dit debat zonder enige context of uitleg gebruikt. Daarbij zijn de eerste twee woorden, apartheid en racisme, mobiliserende termen, om de massa in beweging te brengen. De Israëlische samenleving en de Israëlische staat worden met deze uitdrukkingen geframed en gedemoniseerd. In een academische context zou onderzocht en uitgelegd moeten worden, waarom juist deze woorden in deze setting gebruikt worden. Het zijn termen die het onderzoek in een kader kunnen zetten of die een theorie bevestigen dan wel weerleggen. Het derde woord intersectionaliteit is een sociale theorie, waarmee uitsluiting en onderdrukking in kaart gebracht kunnen worden. In de context van de woke-beweging wordt deze term echter mobiliserend gebruikt.

International Law
De geachte spreekster Hadeel Abu Hussein (Lawyer & Scholar at Oxford University) hield een uitstekend betoog over de situatie in Sheikh Jarrah en liet daarbij om de haverklap de woorden “International Law” vallen, wat met haar opleiding en werkzaamheden heel logisch is. Tegelijkertijd gaf ze aan dat de kwestie van de Arabische wijk Sheikh Jarrah in Jeruzalem-Oost, politiek, en niet juridisch, opgelost zou moeten worden. Niemand in het publiek of in het panel vraagt hoe die politieke oplossing er dan uit zou kunnen zien.

De term “international law” is in deze context niet waardevrij en onafhankelijk. Jeff Handmaker en Karin Arts hebben er zelfs een heel boek over geschreven, hoe “international law” als mobiliserende factor in de strijd voor wereldwijde rechtvaardigheid ingezet kan worden. Wat de utopie van “global justice” voor het bestaan van de Joodse staat Israël zou betekenen, hoeven we ons, gezien de staat van dienst van Jeff Handmaker, niet af te vragen. Als deze rattenvangers van Hamelen hun zin zouden krijgen, zou Israël geheel verdwijnen.

De termen apartheid, racisme, en “international law” worden dus in grote mate mobiliserend gebruikt en dragen niet aan een nuttig academisch debat bij. Het zou wel weer wetenschappelijk worden, als de studenten de opdracht krijgen te onderzoeken wáárom juist deze termen gebruikt worden. Als sociaal wetenschapper zou je alles ter discussie moeten stellen, ook de gebruikte termen.

Intersectionality
Intersectionaliteit is een analytisch raamwerk om te begrijpen hoe aspecten van iemands sociale- en politieke identiteit worden gecombineerd om verschillende vormen van discriminatie en privileges te creëren. De term werd bedacht door Kimberlé Crenshaw in 1989. Intersectionaliteit identificeert meerdere factoren van voordeel en nadeel. Voorbeelden van deze factoren zijn onder meer geslacht, kaste, geslacht, ras, etniciteit, klasse, seksualiteit, religie, handicap, gewicht, uiterlijk en lengte. Deze elkaar kruisende en overlappende sociale identiteiten kunnen zowel versterkend als onderdrukkend zijn.

In de sociale wetenschappen is dit begrip dus prima te gebruiken om onderdrukking en uitsluiting te analyseren en in kaart te brengen. Vreemd genoeg wordt de term echter door de woke-beweging, in Nederland door de partij BIJ1 van Sylvana Simons, gebruikt als politieke theorie en mobiliserende factor. Tijdens de hier beschreven bijeenkomst in het Koorenhuis kwam Waruguru Gaitho (Lecturer & Researcher at van Volenhove Institute) hier het meest dichtbij, door de strijd van zwarte lesbische vrouwen als voorbeeld voor de strijd van Arabieren in Israël te gebruiken. Het kan zijn dat ik het abstractie niveau mis om deze vergelijking goed te doorgronden, maar volgens mij kwam ze niet verder dan te stellen dat alle strijd met elkaar samenhangt en dat ze heel erg solidair met de strijd van Palestijnen is.

Het is jammer dat Waruguru Gaitho zich voor dit soort demonstratieve propaganda-bijeenkomsten laat misbruiken, omdat er op het gebied van rechten van vrouwen en de LGBTQIA+-community, juist in de Arabische samenleving, nog heel veel werk te verrichten is. Haar academische werk over de “correctieve verkrachting van lesbiennes” in de Zuid-Afrikaanse samenleving is moedig en zou veel meer serieus genomen moeten worden. Het is typerend, dat juist de Zuid-Afrikaanse academische deelnemers aan het debat liever het woord “apartheid” op een totaal ander land, met een andere geschiedenis en een andere sociale orde projecteren, dan zich met de werkelijke problemen in Zuid-Afrika te bemoeien.

A-historisch
Khalil Bitar (Evaluator and M&E Specialist) gaf een beeldende en heldere presentatie over de “facts on the ground” in Hebron. Door met een drone gemaakte foto-opnames, maakte hij inzichtelijk hoe de levens van Joden en Arabieren in Hebron gescheiden zijn. Interessant, omdat ik dit niet wist, is zijn observatie dat de scheidslijnen vaak onzichtbaar zijn, maar dat iedereen in Hebron toch weet waar hij/zij/hen/hun zich aan moet houden. Als jongetje gooide Khalil ooit vuilnis in de verkeerde vuilnisbak en werd door een Israëlische soldaat gecorrigeerd. Toch stond er geen bordje bij de vuilnisbak, dat dit verboden was. Ik hoor de dames en heren BDS-activisme nu al roepen: “Zie je wel Broer, met je hersens van natte pap, APARTHEID.” Het zou echter voor een student van Jeff Handmaker of van Dina Zbeidy toch interessant zijn eens uit te zoeken, in hoeverre de, wat zij apartheidssystemen noemen, in Israël en Zuid-Afrika, dan wel verschillen. Geen formele regels en geen bordjes in Hebron bijvoorbeeld. Nu lijkt het woord apartheid alleen gebruikt te worden om de studenten te mobiliseren en Israël in een beklaagdenbank te zetten.

Er was slechts een beperkte tijd per spreker, waardoor het verhaal van Khalid a-historisch bleef. Er is natuurlijk een aanloop naar deze situatie geweest. Het bloedbad van 1929 in Hebron, waarbij 67 Joden omkwamen, bijvoorbeeld. De vestiging van de eerste Joodse kolonie in Hebron, na de verovering in 1967, door  rabbijn Moshe Levinger. De massamoord in Grot der Patriarchen (1994) , waarbij 29 Arabieren omkwamen, is dan slechts de laatste stap naar de huidige situatie. De geschiedenis van de staat Israël is zo complex en gedifferentieerd, dat het simpele opplakken van een term als apartheid geen recht doet aan een academische standaard en aan de werkelijkheid. Hilariteit ontstond tijdens de interessante middag, toen Dina Zbeidy aan Khalil vroeg hoe hij dan ’s ochtends uit zijn huis kwam, als er zoveel Israëlische soldaten waren. Khalil Bitar antwoordde toen, dat hij in Duitsland woonde.

De vragen uit het publiek waren zeker interessant en een teken dat we de jonge generatie wel scherp kan nadenken. Een student van mogelijk Afrikaans afkomst vroeg, waarom de term apartheid op deze situatie te plakken, omdat dit een streven naar gelijke behandeling representeert. Als iedereen in Israël gelijk wordt behandeld, zou er naar zijn mening nog steeds een staat Israël zijn. Hij gaf de voorkeur aan de term “kolonialisme”. Hij zou in de bibliotheek van ISS, mijn boek over Vijftig Jaar Palestina Komitee moeten lezen, om een antwoord op deze vraag te krijgen, omdat de dames en heren in het panel het antwoord schuldig moesten blijven.

Een hoofddoek dragend meisje naast mij, vroeg in hoeverre religie een rol in deze strijd speelde. Tot mijn stomme verbazing gaf Hadeel Abu Hussein als antwoord, dat religie een prive-aangelegenheid is. Daarmee alle theorieën van de intersectionaliteit overboord gooiende en de “facts on the ground” van minder dan een jaar geleden, namelijk de mei-oorlog van 2021 negerende.

Kortom: Deze studenten verdienen beter, betere antwoorden, eerlijke antwoorden, een echt academisch debat met meerdere perspectieven, in plaats van een BDS-propaganda-bijeenkomst.

Op maandag 21 maart 2022 stond op de Leidse Universiteit een paneldiscussie over “Apartheid, Racism and Intersectionality” gepland, die door de Arabisch/Nederlandse antropologe Dina Zbeidy voorgezeten had moeten worden. Deze discussie stond in het teken van de “Israeli Apartheids Week”, waarin door het hele land op universiteiten kritiek op Israël geleverd zou worden. Ongewild werd Dina Zbeidy, dochter van een Nederlandse moeder en een Israëlisch-Arabische vader, onderwerp van een heftige controverse tussen de Raad van Bestuur van de Universiteit Leiden en de organiserende studenten. Uiteindelijk wordt het evenement afgezegd. Wie is Dina Zbeidy?

Wie de website van BIJ1-coryfee Anja Meulenbelt al langer leest en ik doe dat al sinds 2006, dus waar hebben we het over, kent Dina Zbeidy als de dochter van Trees Kloosterman uit Sakhnin, Israël. Trees woont daar sinds het begin van de jaren negentig samen met haar Arabische man Ali Zbeidy. Door deze link met de grootmoeder van alle Palestinos, Anja Meulenbelt, behoort Dina Zbeidy tot de fine fleur van de Palestijnse beweging in Nederland. Je kan de website van Anja niet openslaan, of er staat wel weer iets in over Dina: Dina leert lopen, Dina kan al schrijven, Dina heeft zo’n mooi artikel geschreven, Dina gaat trouwen. Daarna begin de ellende natuurlijk, want Dina gaat uitgerekend met een man uit Gaza trouwen en die mag Israël niet in. Goede raad is duur.

Het is allemaal de schuld van Israël natuurlijk en het verhaal leent zich voor een tranentrekkend drama over hoe twee geliefden elkaar toch nog vinden. Dina gaat uiteindelijk in New York studeren en haar aanstaande bruidegom, de acteur Ahmed, weet zijn weg naar Polen te vinden, om op het eind toch nog in 2012, in Amsterdam te trouwen. Ook op de bruiloft komt tuti-Israël-hatend Nederland bijeen en Anja zet de foto’s op haar blog, zodat we weten dat zelfs de oude miesmacher Maarten-Jan Hijmans van de partij was. Dan bén je wel iets in pro-Palestijnse Nederland.

Nu de kroonprinses van het Palestijnse actiewezen eindelijk in Nederland is aangekomen, wordt ook al gauw een functie voor haar bedacht en dat is: Bestuurder in de “Leonhard-Woltjer Stichting Nederlands Instituut voor het Arabisch Cultuurgebied”, samen met Paul Aarts (Palestina Komitee) en de VU-docent en onfortuinlijke Gaza-boot-opvarende Martijn Dekker. Deze stichting heeft veel geld van Lieneke Woltjer geërfd en organiseert dure en high level discussiebijeenkomsten over Arabische dingen en dat de Joden geen volk zijn. Dat laatste is geheel in de stijl van Lieneke Woltjer, die daarmee sinds de jaren vijftig door heel Nederland is gereisd en die volgens emeritus hoogleraar Meindert Fennema als “rasechte antisemiet” betiteld zou mogen worden. Dat deze stichting destijds nog een jarenlange rechtszaak heeft moeten voeren om twee Mondriaan-schilderijen uit de collectie te behouden of te verwerven, daar wil ik nu even geen uitspraak over doen, dat leest u in het spannende boek “Op zoek naar meneer Johnsson” van Gerrit-Jan Zwier. (Ook antropoloog, maar dat geeft verder niet) De belangrijkste informatie, die uit deze paragraaf overblijft is, dat de Leonhard Woltjer Stichting erg rijk is.

Tijdens de eerste jaren in Nederland houdt Dina, indachtig de onbewuste boodschap die haar moeder haar heeft meegegeven, zich met de Palestijnse zaak bezig. Volgens haar eigen zeggen is zij als persoon zo aantrekkelijk voor de activisten en organisatoren van discussiebijeenkomsten, omdat zij er Nederlands uitziet, goed Nederlands kan praten en het heftige temperament van de Arabieren bij haar enigszins door haar polderachtergrond gedempt is. Ze is dus Arabier zonder Arabisch te doen, een prima combinatie. Al gauw botst zij echter met de ‘die-hard’ activisten, die al sinds 1969 met de Palestijnse zaak bezig zijn en buitengewoon dogmatisch en fanatiek zijn. Een voorbeeld: Dina spreekt in haar toespraken over “Hebron” en dat zou volgens de activisten niet mogen, want het heet “Al Khalil” (De Vriend). Dina zegt dan: Ik ben Israëlisch en daar zeggen ze “Hebron”, punt uit.

Uit goedingelichte kringen rond het Palestina Komitee heb ik gehoord, dat Dina Zbeidy kritiek op de Palestijnse beweging in Nederland heeft. De Nederlandse pro-Palestijnse activisten dramatiseren de situatie in Israël. Zo was er een spreker tijdens een manifestatie, die vertelde dat Joden in hun Israëlische paspoort de nationaliteit “Joods” hebben staan, en dat Arabieren op dezelfde plaats “Arabisch” hebben staan. Dat is echter al twintig of dertig jaar niet meer het geval. Ze overdrijven om het conflict nog erger te maken dan het al is. Daar ergert Dina zich aan.

Al gauw is bij Dina sprake van een activisme-burn-out. Steeds maar weer wordt haar gevraagd hoe ze zich als Palestijnse voelt. De feiten, waar zij veel onderzoek naar heeft gedaan, worden als niet zo relevant beschouwd. Zij moet bij de NGO’s waar ze voor werkt, de Palestijnen als een zielig slachtoffer neerzetten, waar je wel medelijden mee moet hebben, maar waar je jezelf ook weer niet teveel mee moet identificeren. Ze verwijt de NGO’s sensatie te zoeken en dat wil Dina niet langer. Zij weigert nog over haar gevoelens te praten.

Door deze controverse tussen Dina Zbeidy en de Nederlandse Palestina-aanhangers, is zij vanaf 2017 nauwelijks nog actief. Slechts af en toe levert Dina een bijdrage aan een discussieforum met niveau.

Dina Zbeidy heeft in Nederland culturele antropologie gestudeerd en daarna nog promotie onderzoek gedaan, om uiteindelijk in 2020 tot doctor in de antropologie benoemd te worden, met het indringende werk: “Marriage and displacement among Palestinian and Syrian refugees in Jordan”. Op dit moment werkt zij aan de Haagse Hogeschool, als docente sociale wetenschappen bij de opleiding HBO-Rechten.  

De persoon Dina Zbeidy, als moderator van een discussie in de “Israeli Apartheid Week”, wekt onmiddellijk weerstand bij de bestuurders van de universiteit. Kunnen Joodse studenten zich hier wel veilig voelen? Is er wel sprake van een debat, of is het een propaganda-bijeenkomst? Wordt de stelling überhaupt wel kritisch tegen het licht gehouden? Al gauw komt het voorstel om een onafhankelijke moderator te kiezen, zoals bijvoorbeeld het hoofd van Humanities. De organisatoren zijn echter niet voor rede vatbaar. Tot twee maal toe wordt het evenement afgezegd.

Vooral de bijsluiter bij het evenement wekt wantrouwen:

“Deze paneldiscussie zal de nadruk leggen op het belang van intersectionele solidariteit, aangezien alle systemen van onderdrukking met elkaar verbonden zijn. Van Zuid-Afrika tot Palestina, “we weten maar al te goed dat onze vrijheid niet compleet is zonder de vrijheid van de Palestijnen” (Nelson Mandela, 1977). Palestina steunen is mensenrechten steunen.

Nu vragen we u, studenten van vandaag, steunt u echt gelijkheid en gerechtigheid voor iedereen? Of maakt u uitzonderingen op basis van het buitenlands beleid van uw regering?

Laat ons zien waar je staat door te luisteren naar mensen die apartheid ervaren in plaats van te luisteren naar de architecten van racistisch apartheidsbeleid.“

Het is dus duidelijk dat de standpunten al vastgelegd zijn en dat er zeker niet naar andere geluiden geluisterd kan worden, want die worden als “architecten van racistisch apartheidsbeleid” beschouwd. Die houding van dogmatisch gelijk willen hebben en krampachtig allerlei termen uit de actiebeweging willen gebruiken is niet academisch en bevordert het debat niet. De laatste jaren zien we toch al een toename van antisemitische acties en gevoelens, bij zowel uiterst links, waar ik deze bijeenkomst dan maar even onder schaar, als ook bij uiterst rechts, zoals AFD in Duitsland en FVD in Nederland. Het schandalige WOB-verzoek, waarbij academici hun contacten met Joodse instellingen openbaar moeten maken, is een uitdrukking van die stemming.

Volgens de voorlopig uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen 2022 in Amsterdam, heeft BIJ1 een zetel in de Stadsdeelcommissie West gewonnen. Daarmee komt omstreden pro-Palestijnse activiste Dorien Ball in de stadsdeelraad. In de Bijlmer won de woke-partij zelfs twee zetels , in het centrum slechts één en in Zuid ook één zetel. Kijk hier voor de overige commissieleden van BIJ1.

Dorien Ball wordt beschouwd als een spin in het web van de diverse anti-Israëlische actiegroepen. Zij is zowel bestuurslid van The Rights Forum als van BDS-Nederland (Stichting DocP). Als activiste begeleide zij op 18 september 2021 nog een groep Maastrichtse studenten, die een culturele bijeenkomst van de Israëlische ambassade verstoorde. Kort daarna namen de studenten het initiatief voor de oprichting van een groter pro-Palestijns studenten netwerk.

In de afgelopen jaren was Dorien Ball al fractiemedewerkster van BIJ1 in de Amsterdamse gemeenteraad. Nu heeft ze een officiële gekozen functie in haar eigen woonwijk te Amsterdam. In het verleden hebben de dochters van Ball zich al voor de speeltuin in die wijk hard gemaakt. Nu kan de moeder ook via de formele kanalen haar steentje bijdragen.

Tijdens het actievoeren op de Dam, voor de rechten van Palestijnen, trok Dorien Ball enkele jaren geleden de aandacht door haar onkritische houding tegenover Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed, die haar voor het zegenrijke werk voor het onderdrukte volk eerde. Onbedoeld maakt Ball daardoor ook propaganda voor de plaatselijke afdeling van de moslimbroeders.

Wie de mening toegedaan is, dat deze clubjes en deze mevrouw een marginaal bestaan in de politieke marge hebben, komt bedrogen uit. The Rights Forum adviseurs en ex-ministers Brinkhorst en van den Broek hebben een directe band met het koningshuis. De zuster van Dorien Ball gaf onze koningin Maxima taalles. Dat onze koningin de letter ij niet uit kan spreken kunnen we echter Dorien Ball niet kwalijk nemen.

Op vrijdag 25 maart 2022 wordt in het Institute of Social Studies (ISS) Kortenaerkade 12, te Den Haag
een anti-Israelische conferentie gehouden.

• Hoe kunnen we apartheid begrijpen als onderdeel van Israëls al lang bestaande, koloniale systeem van overheersing en hoe resoneert dit met andere vormen van strijd tegen systemisch racisme en overheersing?
• Waarom spreken Joodse groepen zich in toenemende mate uit tegen de Israëlische apartheid en sturen ze een krachtige boodschap naar Israël en zijn aanhangers: “Niet in Mijn Naam”?
• Wat dwong Amnesty International, een organisatie met 10 miljoen leden, uiteindelijk om haar naam toe te voegen aan een groeiende lijst van critici die de Israëlische apartheid veroordelen?
• Wat kan er vooral worden gedaan om de Israëlische apartheid te weerstaan?

Algemene bezwaren tegen deze conferentie

Eenzijdigheid

• In een academisch instituut en bij een conferentie als deze, zouden ook andere meningen gehoord moeten worden.

• De Joodse groep die op deze conferentie spreekt, Een Ander Joods Geluid, bestaat slechts uit één man, Jaap Hamburger. De overige Joodse groepen in Nederland hebben een genuanceerd standpunt. Waarom nodigt de organisatie alleen degene uit die tegen Israël ageert?

• Er wordt een definitie van racisme en apartheid op het land Israël geplakt, zonder daarover een academisch debat toe te laten.

Vijandigheid

• De conferentie draagt bij tot een gevoel van onveiligheid binnen de Joodse gemeenschap, omdat wordt opgeroepen Joden uit te sluiten en te boycotten.

• Het land Israël is een bevriende natie en verdient het op een academische en genuanceerde manier besproken te worden. Woorden als apartheid en racisme zouden van meerdere kanten belicht moeten worden en zeker niet als vaststaand geponeerd moeten worden.
  

De deelnemers aan de conferentie

1. Hoofdgast

Omar Barghouti– mede-oprichter van de BDS (Boycott, Divestment and Sanctions) beweging. Hij zal tijdens de bijeenkomst een toespraak over “Israël’s apartheidsregiem” houden en aangeven wat de deelnemers volgens hem tegen de regering in Israël kunnen doen.

Bezwaren:

-Omar Barghouti ontkent het bestaansrecht van de staat Israël.[1]
-Voert actie tegen het Joodse karakter van de staat Israël.
-Is mede-oprichter en vertegenwoordiger van de BDS-beweging die, door medewerkers en persoonlijk contacten, verbindingen met meerdere in Europa verboden terreurbewegingen zoals PFLP, HAMAS en Islamic Jihad onderhoudt.[2]
-De BDS beweging, waar Barghouti een prominent lid van is, verspreidt antisemitische karikaturen.[3]

2.      Saleh Hijazi – Vervangend Regionaal Directeur van Amnesty International (Middle East and North Africa)

Bezwaren:
In het verleden heft Saleh de gewapende strijd verheerlijkt:

“The blogger “Elder of Ziyon” revealed that, in 2007, Hijazi’s Facebook profile picture was a photo of Leila Khaled, a PFLP terrorist and airline hijacker, while in 2012, his profile picture was a photo of Khader Adnan, a leader of the Islamic Jihad terror organization. In addition, while studying at Lawrence University in Wisconsin, Hijazi wrote his thesis on “Yasser Arafat: A Palestinian Prophet in the Formation of Palestinian National Identity.”[4]

3.      Jaap Hamburger – Voorzitter van Een Ander Joods Geluid , tevens bestuurslid bij The Rights Forum.

Bezwaren:
Jaap Hamburger is als bestuurslid van The Rights Forum mede-verantwoordelijk voor het WOB-verzoek aan alle Nederlandse universiteiten, waarin de contacten met Israëlische universiteiten en organisaties werd opgevraagd, maar ook de contacten met Joodse organisaties, waaronder organisaties die antisemitisme bestrijden. Dit WOB verzoek zaait nog steeds veel onrust in de Joodse community en veroorzaakt angst.

4.      Danah Abueida – Studente Rechten aan de Maastricht University en adviseur van “Free Palestine Maastricht”.
Bezwaren

-De organisatie “Free Palestine Maastricht” verstoorde op 18 september 2021 een cultureel evenement in de CREA te Amsterdam, dat mede door de Israëlische ambassade was georganiseerd.
-Danah werkt naar eigen zeggen sinds december 2021 voor het “”Palestinian Centre for Human Rights”, te Gaza. Dit centrum onderhoudt banden met de in Europa verboden terreurgroep PFLP.[5]

5.      Moderator van de conferentie

Jeff  Handmaker-Associate Professor in Legal Sociology at ISS
Bezwaren
-Jeff Handmaker riep op 22 mei 2019 op de Tilburgse universiteit tot een academische boycot van Israël op.
-Jeff Handmaker verdedigde het WOB verzoek, dat tegen Joodse organisaties was gericht met de woorden: “Het Wob-verzoek beschermt de academische vrijheid, omdat het streeft naar transparantie over de banden van universiteiten met een gemilitariseerde apartheidsstaat (…)”[6]

---

Noten:
[1]  Omar Barghouti- Strategies for change, vimeo.com, 2013: “A Jewish state in Palestine in any shape or form cannot but contravene the basic rights on the land of the indigenous Palestinian population …. any kind of excluding state .. most definitely we oppose a Jewish state in any part of Palestine …” (5:32-6:05)

[2] Brochure “Terrorists in Suits” ; “Ministry of Strategic Affairs and Public Diplomacy”; Israël

[3] “Behind the Mask, The antisemitic nature of BDS exposed”; sept 2019; Ministry of Strategic Affairs and Public Diplomacy

[4] https://www.ngo-monitor.org/reports/ideologues_or_experts_/

[5] https://www.ngo-monitor.org/reports/palestinian-centre-for-human-rights-links-to-the-pflp-terror-group/

[6] https://www.erasmusmagazine.nl/2022/02/22/transparantie-nodig-over-banden-tussen-nederland-en-israel/

De actiegroep BDS Nederland (De boycot van Israël) viert het tienjarige bestaan en bij die gelegenheid worden weer nieuwe woorden en uitdrukkingen gebruikt. Een analyse.

De abonnees van de nieuwsbrief van DocP (BDS Nederland) worden op heel oud taalgebruik, uit de begintijd van het Palestina Komitee getracteerd: “Alle anti-imperialistische strijd is met elkaar verbonden, dus opkomen voor Palestina is opkomen tegen alle vormen van onderdrukking en fascisme.” De strijd van de Palestijnen wordt hiermee in een groter kader gezet en de term anti-imperialisme wordt weer uit het vet gehaald. Begin jaren zeventig van de vorige eeuw, dat is vijftig jaar geleden en de huidige voorzitter van DocP, Nicole Hollenberg was net geboren, was er in de wereld nog sprake van een strijd tegen het “imperialisme”. Vietnam, Angola, Mozambique, Kaapverdische Eilanden, Guatamala, noem de onderdrukte landen allemaal maar op. Yasser Arafat van de Palestijnse PLO probeerde zijn strijd in het kader van de bevrijdingsstrijd van deze onderdrukte volkeren te plaatsen. Heel logisch dus, dat het Palestina Komitee toen ook veelvuldig over anti-imperialisme sprak. Géén idéé waarom deze term nu weer gebruikt wordt. Gerard Reve zou dan zeggen: “Imperialisme” , zou u mij daarvan het telefoonnummer en adres kunnen geven?”

De schrijver van de BDS-nieuwsbrief vult nog verder aan: “Deze intersectionaliteit is een kernprincipe in al onze acties doordat we samenwerken met inheemse en antiracismebewegingen, LGBTQ+ groepen, feministische acties en lokale studentengroepen uit heel Nederland.” Door het gebruik van de term intersectionaliteit wordt de Palestijnse strijd in de sfeer van de identiteit getrokken. Niet alleen landen die naar onafhankelijkheid streven worden bij de Palestijnse strijd betrokken, maar ook de belangenvertegenwoordiging van homosexuelen, transsexuelen, bisexuelen en alle andere gender-identiteiten.

Door alle strijdthema’s en de hele identiteitspolitiek er met de haren bij te slepen, kunnen alleen mensen met een heel hoog abstractieniveau, Bluma Brecher bijvoorbeeld, de doelstellingen en strategie begrijpen. Alles hangt met alles samen, logisch.

Een laatste opmerking en dan laat ik de dames en heren Palestinos weer verder gaar sudderen in hun eigen gelijk: “Ons team groeit, zowel in kracht als in diversiteit”, schrijft de BDS-Nederland aan zijn volgers. Daarmee kiezen de activisten voor een schizofrene visie op het leven. Aan de ene kant klagen ze er namelijk over dat ze worden gedemoniseerd, belasterd en de mond gesnoeid. Aan de andere kant beweren ze dat de beweging zo enorm aan het groeien is. Beide beweringen zijn eigenlijk niet waar. De pro-Palestijnse beweging in Nederland bestaat al jaren uit rond de tweehonderd mensen. Door de oorlog in Oekraïne is er echter de komende tijd nauwelijks aandacht voor.

Grote WOB-hef over een WOB-verzoek van “The Rights Forum” van Dries van Agt aan alle universiteiten, waarin gevraagd wordt alle correspondentie over contacten met de Israëlische overheid en Israëlische bedrijven openbaar te maken. De ophef wordt vooral veroorzaakt door de lijst met namen van Joodse organisaties die aan het WOB-verzoek is toegevoegd, waar ook organisaties die strijden tegen de toenemende antisemitische tendensen in de samenleving, bij zijn. Dit blog gaat over de vraag: Wie zitten er achter de organisatie The Rights Forum?

In de berichtgeving gaat het vaak over de vroegere premier en voormalig Minister van Justitie, Dries van Agt, die zich nu al veertien jaar voor rechten van Palestijnen inzet. Hij is de oprichter van The Rights Forum. Dries van Agt, is al zo vaak van antisemitisme beschuldigd, dat dit verwijt nu ook automatisch aan zijn stichting blijft hangen. Op 24 juni 2015 is Dries van Agt al teruggetreden als voorzitter. Hij is ook geen lid van het bestuur van de stichting meer. Ook de verwijten van het steunen of goedpraten of wegkijken van terrorisme worden grotendeels door de persoon van Agt veroorzaakt. Hij omringt zich tenslotte gedurende de afgelopen vijftien jaar heel graag met Hamas-terroristen, moslimbroeders en organisatoren van de Gaza-boot.

Wie zijn de overige mensen rond The Rights Forum? Martin Dietrich Siepermann was tussen 2010 en 2017 directeur van de stichting. Hij is twee jaar na van Agt ook vertrokken. Jan Douwe Keulen (1950) volgde hem op, maar is ook al weer tweeënhalf jaar geen directeur meer. De huidige directeur, Gerard Jonkman (1965 te Havelte), is degene die het WOB-verzoek heeft ingediend. Naar eigen zeggen deed hij dit op verzoek van universitaire medewerkers, die dit zelf niet durfden.

De overige bestuursleden van The Rights Forum zijn grotendeels onbekend en zijn in drie categorieën te onderscheiden: Woke, humanitair bewogen en persoonlijk betrokken. Waarbij de ene motivatie om in het bestuur van deze omstreden club zitting te nemen kan overlappen met één of twee andere motivaties. Alle bestuursleden hebben één ding gemeen: wegkijken.

Woke
De club van Dries van Agt heeft steeds geprobeerd een nette “high level” uitstraling te bewaren. Zo staat er een indrukwekkende Raad van Advies, met oud-politici, hoogleraren en onderzoekers op de website. De meest vreemde eend in de bijt is toch wel Liesbeth Zegveld, die de staat der Nederlanden aanklaagt omdat er tijdens de laatste Molukse treinkaping terroristen zijn omgebracht. Dries van Agt was daarvoor destijds in 1976 verantwoordelijk. Namens The Rights Forum, de stichting van Dries van Agt, klaagt ze de Israëlische generaal en huidige premier Benny Gantz aan. Tot nog toe zonder succes.

Net toen we dachten dat het met The Rights Forum al een beetje een aflopende zaak zou kunnen zijn, wordt de beruchte pro-Palestijnse activiste Dorien Ball (Wormer;1972) lid van het bestuur. Dorien heeft de wokeness zo’n beetje uitgevonden. Black-lives-Matter, Extinction Rebellion, Zwarte Piet, MovementX, noem maar op. Oplettende lezers die de website van The Rights Forum in de gaten houden, zullen nu tegen spreken, dat daar helemaal geen “Dorien Ball” opgevoerd wordt. Dat klopt, want bij The Rights Forum heet ze Theodora Siemons. De Arabische naam Ballout, wordt hier expres weggelaten. Toen ik haar hierop wees, kreeg ik een woedende email waarin ze uitlegde, dat haar Libanese man geen onderdeel van deze strijd wilde worden.

Dorien Ball (Theodora Ballout-Siemons) is zowel fractiemedewerker van BIJ1-Amsterdam, activiste en bestuurslid van BDS Nederland (DocP) als ook bestuurslid van The Rights Forum. Door deze driedubbele functie brengt ze niet alleen de woke binnen de club van van Agt, maar brengt ook het BDS-activisme over naar deze voorname stichting.

Op de website van de Rights Forum wordt geschreven dat Theodora Siemons “teamlid van DocP” is. Deze stichting DocP is echter in werkelijkheid de Nederlandse tak van BDS Nederland. Zo staat het ook op hun website. Theodora Siemons is ook geen gewoon “teamlid” maar één van de bestuurders. Door deze connectie en overlapping, is The Rights Forum direct met de BDS beweging verbonden. Zoals ik in mijn boek “De Boycot van Israël” al heb beschreven, bestrijdt de BDS beweging het recht op bestaan van de Joodse staat Israël. Uit beantwoording van Kamervragen door de Minister van Onderwijs, deze week, blijkt dat deze opvatting als antisemitisch zou kunnen worden aangemerkt.

Dorien Ball is ook de activiste die de verbinding met de academische boycot en het activisme op de universiteiten legt. Zij verstoorde samen met een groepje Arabische studenten van de universiteit Maastricht, op 18 september 2021, een culturele bijeenkomst waar de Israëlische ambassade bij betrokken was. Dorien is ook degene die op 22 december 2021 in een nieuwsbrief van BDS Nederland aankondigde dat “het hoop schept om te zien dat steeds meer organisaties van jonge activisten zich bij de BDS-beweging aansluiten.” Eerlijk gezegd heb ik dat toen niet meteen geloofd, maar nu hebben we dan toch de poppetjes aan het dansen.

Door de acties van de oprichter van The Rights Forum, Dries van Agt, het eenzijdige en discriminerende WOB-verzoek van de directeur Gerard Jonkman, en de bestuursfunctie van de activistische BDS-activiste Dorien Ball, is het de vraag of deze stichting wel voor een ANBI-registratie in aanmerking komt en of er aan de discussietafels wel plaats is voor deze groep mensen.